استاد میر جلال‌الدین کزازی روز سه‌شنبه در گفت وگو با خبرنگار اجتماعی ایرنا در باره آیین چهارشنبه‌سوری در ایران باستان اظهار داشت: جشن و آیین چهارشنبه‌سوری از دید من آیین و جشنی است که بیشتر کاربرد مردمی داشته است. جشنی دیوانی شمرده نمی‌شده است، از همین روی در آبشخورهای کهن سخنی از آن نرفته است.
وی افزود: با این همه بن مایه‌هایی باورشناختی و نمادشناسانه که در جشن و آیین مردمی چهارشنبه سوری می‌بینیم، در فرهنگ ایرانی پیشینه‌ای کهن دارد.
استاد کزازی تصریح کرد: برای نمونه آن چه این جشن بر آن بنیاد گرفته است: آتش، نمادی است که در فرهنگ و تاریخ ایران کارکردی دیرینه و گسترده داشته است و هنوز نیز دارد.
وی ادامه داد: ایرانیان روشنایی و گرما و روز را بسیار گرامی می‌داشته‌اند آنها را پدیده‌هایی اهورایی می‌دانسته‌اند.
نویسنده کتاب «رؤیا، حماسه، اسطوره» افزود: به همان سان که سرما و تاریکی و شب را ناخوشایند، زیان‌بار، گجسته می‌شمرده‌اند و آنها را پدیده‌هایی اهریمنی می‌انگاشته‌اند.
وی ادامه داد: آتش در جشن و آیین چهارشنبه‌سوری کاربردی بنیادین دارد. در این جشن اگر آتش افروخته نشود، جشنی در کار نخواهد بود.
استاد کزازی خاطرنشان کرد: از این دید این جشن می‌تواند پیشینه‌ای کهن داشته باشد. اما بدان سان که گفته آمد، از آن روی که جشنی مردمی بوده است، در نوشته‌ها و سروده‌های کهن چندان یادی از آن برده نشده است مانند جشن‌های بزرگ ایران زمین، جشن‌هایی مانند نوروز و سده و مهرگان و بهمنگان.