به گزارش روز دوشنبه گروه دانشگاه و آموزش ایرنا از پایگاه خبری مدیکال نیوز، اوتیسم یک اختلال عصبی است که عملکرد مغز را تحت تاثیر قرار می‌دهد. این معلولیت رشدی معمولا در سه سال اول زندگی به طور کامل آشکار می‌شود. معمولا این سه سال اول، دوره طلایی قلمداد می‌شود و چنانچه در این دوره مربیان و والدین کودک این عارضه را شناسایی کنند و در صورت درمان و رسیدگی می توان کودک را به مدرسه فرستاد و مهارت‌های زیادی به او آموخت.
عدم تمایل به تعاملات اجتماعی و برقرارنکردن ارتباط کلامی و چشمی یکی از مهمترین نشانه‌های مبتلایان به اوتیسم است. مطالعات جدید محققان دانشگاه ییل در آمریکا نشان می‌دهد عروسک‌ها توجه کودکان مبتلا به اوتیسم را به خود جلب می‌کنند و از طریق آنان می‌توان مهارت‌های زیادی را به کودکان آموخت.
محققان در این مطالعات نمایش‌های عروسکی را با عروسک‌هایی با رنگ روشن و مشابه انسان برای کودکان مبتلا به اوتیسم به اجرا گذاشتند. نتایج نشان داد کودکان مبتلا به اوتیسم تمایل زیادی به تماشای عروسک‌ها داشتند و اثرگذاری آنان بیش از فیلم‌هایی بود که بازیگر انسان دارد.
محققان بر این باورند با استفاده از نمایش‌های عروسکی می‌توان مهارت‌های اجتماعی را در مبتلایان به اوتیسم تقویت کرد و مطالب زیادی را به آنان آموزش داد. در ادامه آمده است عروسک‌ها برای کودکان مبتلا به اوتیسم، جذاب تر از کودکانی است که به این اختلال مبتلا نیستند. با استفاده از نمایش‌های عروسکی می‌توان مشارکت اجتماعی را در مبتلایان به اوتیسم بهبود بخشید.
برخی از مهمترین نشانه‌های اوتیسم
• دیر به حرف افتادن یا عدم تمایل به صحبت کردن؛ ۴۰ درصد از مبتلایان به اوتیسم هرگز صحبت نمی‌کنند.
• مشکل در درک دیدگاه گوینده
• استفاده از کلمات و عبارت‌های تکراری
• تکرار رفتارهای کلیشه‌ای مانند تکان دادن دست یا بدن
• تمرکز طولانی مدت روی اشیا
• خودزنی
• پرخاشگری
• ناتوانی در بیان اسم
• ناتوانی در برقراری ارتباط چشمی
• علاقه به بازی‌های تکراری
• خیره شدن به یک شی یا تصویر
• فقدان حس همدلی و به اشتراک گذاشتن احساسات
• عدم تمایل به ایجاد دوستی با هم سن و سالان
معمولا تشخیص بیماری اوتیسم بین ۲۱ ماهگی تا ۲۴ ماهگی نوزاد صورت می‌گیرد؛ البته گاهی اوقات این زمان تا چهار سالگی کودک نیز طول می‌کشد.
برخی آمارها در مورد اوتیسم
مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها در آمریکا، گزارش جالبی را در مورد اوتیسم در سراسر جهان منتشر کرده است
-از هر ۱۵۰ کودک در سراسر جهان، یک نفر به اختلال اوتیسم (ASD) مبتلا است.
-احتمال بروز این بیماری در تمام گروه های نژادی، قومی، اجتماعی و اقتصادی وجود دارد.
-اوتیسم در پسران (از هر ۴۲ پسر یک نفر) شایع تر از دختران (از هر ۱۸۹ نفر یک نفر) است.
-تحقیقات انجام شده در آسیا، اروپا و آمریکای شمالی، شمار کودکان مبتلا را حدود یک درصد و در کره جنوبی حدود ۲.۶ درصد نشان می دهد.
عوامل خطر و ویژگی‌ها
-مطالعات نشان می دهد که در بین دو قلوهای همسان (identical twins)، اگر یک کودک به اوتیسم مبتلا باشد، احتمال ابتلای دیگری بین ۳۶ تا ۹۵ درصد است. در دوقلوهای غیر همسان (non-identical twins) در صورتی که یک کودک به این اختلال مبتلا باشد، احتمال ابتلای دیگری صفر تا ۳۱ درصد است.
-پدر و مادری که دارای یک فرزند اوتیسمی هستند، در صورت بارداری مجدد، احتمال ابتلای کودک دوم ۲ تا ۱۸ درصد است.
-احتمال ابتلا به اوتیسم در افرادی که نقص ژنتیکی یا کروموزومی دارند، به مراتب بیشتر است. حدود ۱۰ درصد از کودکان مبتلا به اوتیسم به یکی از اختلالات سندرم داون، سندرم X شکننده، اسکلروز ناهنجار یا اختلالات دیگر کروموزومی و ژنتیکی مبتلا هستند.
-توانایی فکری ۴۶ درصد از کودکان مبتلا به اوتیسم، در حد متوسط یا بالاتر از حد متوسط است.
-کودکان متولد شده از والدین مسن، بیشتر در معرض این اختلال قرار دارند.
با کودک اوتیسمی چه کنیم؟
والدین کودکان مبتلا به اوتیسم نگرانی‌های زیادی دارند و به دلیل ناشناخته بودن این بیماری، با چالش‌های بسیاری در سطح جامعه مواجه می‌شوند. والدین باید بدانند که این اختلال به کمک افراد آگاه و مشاوره، کاملا قابل کنترل است و به راحتی می‌توان مهارت‌های ارزشمندی را به این کودکان آموخت.
در صورت مشاهده علایم غیر طبیعی در کودک، بدون تعلل به مراکز درمانی مراجعه کنید و کمک بخواهید. در صورتیکه تشخیص داده شد که کودک به اوتیسم مبتلاست، وارد مرحله بعدی می‌شوید. هرچه زمان تشخیص زودتر باشد، کودک شانس بیشتری برای یادگیری و رشد طبیعی دارد.
-در مورد اوتیسم بیشتر یادبگیرید و مطالعه کنید.
هر چه در مورد اوتیسم بیشتر بدانید، راحت‌تر می توانید با کودک خود ارتباط برقرار کنید و او کمتر صدمه می‌بیند. شما باید در زمینه اوتیسم متخصص شوید و بدانید کودک شما از چه می‌هراسد و به چه چیز پاسخ مثبت می‌دهد.
-کودک خود را با همان شرایط بپزیرید.
باید بپزیرید که کودک شما عادی نیست و او را با هم سالانش و با افراد عادی مقایسه نکنید. از او به اندازه خودش انتظار داشته باشید.
-ناامید نشوید.
-بدانید که مسئول این کودک به طور کامل شما هستید و هیچ فردی غیر از شما نمی‌تواند پشتیبان او باشد.
-برای کودک خود برنامه بریزید.
کودکان مبتلا به این اختلال از داشتن یک برنامه منظم غذایی، تفریحی، استراحت و آموزشی لذت می‌برند؛ چراکه ذهن آنان کاملا سازماندهی شده است.
-او را تشویق کنید و جایزه بدهید.
در صورتیکه کودک شما مهارتی را فراگرفت یا در کاری موفق بود، او را تشویق کنید و جایزه‌ای هر چند کوچک برایش تهیه کنید. این کار به او برای آموختن انگیزه می‌دهد.
-به کودک احساس امنیت دهید.
در خانه فضایی را به کودک بیمار اختصاص دهید که او در آنجا احساس آرامش و امنیت کند. اجازه دهید همیشه حمایت شما را در برابر سایرین احساس کند.
-کودک را در محیط‌های شاد قرار دهید.
-او را درگیر کارهای ساده کنید و حس مسئولیت پذیری کودک را تحریک کنید.
- او را سرزنش نکنید.
نتایج این مطالعه در نشریه Autism Research منتشر شده است.