به گزارش خبرنگار فرهنگی ایرنا، نمایشگاه گروهی با عنوان پروژه میراث صنعتی که از سوی پویا آریان‌پور و آوا شیرجعفری کیوریت شده است جمعه ۳۰ مهر در کارخانه نوآوری و شتابدهی دیهیم آغاز به کار کرد.
در سوله‌های کارخانه‌ای خارج از شهر، نمایشگاهی از چیدمان تجسمی بیست‌وهشت هنرمند ارائه شده‌است.
این آثار با توجه به سیزده سایت مختلف در کارخانه با عناوینی همچون استخر ورودی، اتاق ژنراتور، اتاق خشک کن، مکنده، سالن تولید، اقامتگاه کارگران، اسکلت، برج نگهبانی و انبار قدیم از میان پروپوزال‌های متعدد انتخاب و پذیرفته شده‌اند.
کار در سوله‌ها منجر به اجرا و ساخت‌وسازهایی در ابعاد بزرگ شده و تاریکی فضا امکانی برای ارائه آثار با نورپردازی خاص به وجود آورده که به ویژگی بصری آنها افزوده است.
میراث صنعتی تاریخچه‌ای مفصل دارد و سال‌هاست هنرمندان، به شکل‌های مختلف از این فضاها بهره برده‌اند تا آثار خود را در فضاهای صنعتی به نمایش بگذارند.
در این پروژه کارخانه را می‌توان به عنوان زیرساخت یا ماده ای پویا در نظر گرفت که هنرمند با آن به آفرینش هنر و خلق تفسیر های نو دست می زند.
تولید صنعتی در دو سده اخیر و در نتیجه انقلاب صنعتی، با گستره پهناوری از محدوده های درون شهری و برون شهری میزبان فعالیت بشر شدند که تا پیش از این پیشینه ای نداشت.
در نتیجه مکان هایی که میزبان فعالیت‌های تولید صنعتی بودند به سایت های صنعتی شناخته شدند.
به مرور زمان انقلاب فناوری بر انقلاب صنعتی سایه انداخت. ظهور فرآیندهای جدید تولید، پیشرفت دستگاه‌ها و پیدایش ربات‌هایی که مکمل فعالیت انسان ها بودند زیرساخت‌های فیزیکی تولید صنعتی را تغییر داد.
در نتیجه بخش بزرگی از سایت های صنعتی که در گذشته پویا بودند دیگر کارایی خود را از دست دادند و خالی از فعالیت شدند سایت هایی که بخشی از تاریخ بشر را در خود نگه داشته اند. این مکان ها نام میراث صنعتی را به خود گرفتند؛ میراث هایی در سطح ملی و بین المللی.
در همین راستا شورای بین المللی بناها و سایت‌های یادبود ایکوموس در سال ۲۰۰۳ نهادی را به نام کمیته بین المللی حفاظت از میراث صنعتی شرکت داد و نخستین سند راهنمای بین المللی برای حفاظت از میراث صنعتی را با نام Nizhny Tagil Charter منتشر کرد.
سایت‌های میراث صنعتی بسیار آسیب پذیرند و مانند هر میراث دیگری با مسائلی چون نادیده گرفته شدن، مستند نشدن، نشناختن شدن و در نهایت تخریب روزبه‌روز یا ناگهانی روبرو هستند.
پیشگیری از این آسیب‌ها و حفظ میراث صنعتی به زنده ماندن تاریخ ملت‌ها و ملت-دولت ها کمک می کند و فعالیت‌های بشر در آینده را با گذشته آن پیوند می‌دهد.
مکتب دوسلدورف در عکاسی از نخستین مواجهه های هنرمند با ساختمان های صنعتی است که برند و هیلا بخر، هنرمندان مفهومی عکس‌های فراوانی از سازه‌ها و ساختمان‌های صنعتی ثبت کردند.
درحفظ میراث صنعتی پروژه های مختلفی انجام شده است که کارخانه خودروسازی فیات یکی از این پروژه های صنعتی و هنری است که با نام موزه Pinacoteca Giovanni e Marella Agnelli در سال ۲۰۰۲ در حومه شهر تورین تأسیس شد و آثار هنری از جوانی آنیلی و مارلا آنیلی به نمایش گذاشته شد و عمده این آثار نقاشی ها و مجسمه های بودند که همچنان در این موزه قرار دارند.
در والونی یک موزه هنرهای معاصر ایجاد شده که در گذشته این محل فقط یک شهرک صنعتی بوده است و قدمت آن به قرن ۱۹ برمی‌گردد. در این محیط انواع آثار هنری قرار گرفته است که بعضی از آنها از محیط صنعتی این منطقه الهام گرفته شده است.
پویا آریان‌پور کیوریتور این نمایشگاه در بخشی از توضیح این ایده نوشته است: آنچه به جا مانده است حکایت از آرمانی دارد که دیگر این روزها کمیاب است. مانده ها، حکایت دارند از تلاش مردمانی سازنده که به اختیار سعی در آبادانی داشتند. در میان مانده های صنعتی، قصه هایی است که روایتش به کدخوانی بیننده برمی‌گردد. حافظه که مخدوش شد و تنها آنچه می ماند بازبینی دقیق مانده هاست.
نگین فیروزی هنرمند عرصه هنرهای تجسمی در بخشی از نقد این نمایشگاه نوشته است: کلیت نمایشگاه در فضای روبه‌زوال و نیست‌شده کارخانه در کنار آنچه از آن به جای مانده، سعی در نمایش زیستی نو در این فضا دارد و پروژه‌ی میراث صنعتی عنوانی کامل برای معرفی پروژه است.
بی‌شک برگزاری نمایشگاه در بستر برجای‌مانده از کارخانه، فضایی متفاوت با پتانسیل بصری خاص به وجود آورده که در روزگار بی‌رونق تجسمی امروز، قابل تأمل و ارزشمند است. اما گستردگی فضا و تعدد آثار (چهارده پروژه مستقل با کانسپتی مجزا) در عین نقطه‌قوت، پاشنه آشیل آن هم هست که حتی با وجود نقشه راهنما هم فضایی گیج‌کننده دارد و حضور هدایت‌کنندگان حسی مانند ورود به رستوران‌های بورژوایی به آن داده که با فضای کارخانه و ایده اجرایی آن ناهمگون است.
اما سوال پیش‌آمده آن است که آیا همه آثار در غالب بیانیه ارائه شده جای می‌گیرند؟ و آیا حضور در فضایی غیر از گالری به همه کارها چیزی افزوده و یا در برخی صرفاً جنبه تزیینی پیدا کرده است؟
ریحانه افضلیان،درسا بسیج ،حسین بیات،سمیرا پهلوانی،آریا تابنده‌پور، عاطفه ترمشیر ، فاطمه ترمشیر، سیاوش حاتم، پارمیس حکیمی، بهاره خوشبخت، ساناز خیاطی، زیبا رسولی، بهاره ستاری فر، فاطمه شاهرودی، جعفر شریعت، فربد فروان، مروارید قاسمی، الهام کاظمی، شیلا کلامیان، گلاره گودرزی، پریناز گودرزیان، طرلان لطفی‌زاده، مهسا لیلابی، نسیم میرزایی، حورا نعیمی، محمد هاشمی، آنیتا هاشمی مقدم و ملیسا ولی‌پور هنرمندان این نمایشگاه هستند.
نمایشگاه پروژه میراث صنعتی تا جمعه ۲۸ آبان در کارخانه نوآوری و شتابدهی دیهیم به نشانی تهران. کیلومتر ۲۰ جاده خاوران. شهرک قیامدشت. جاده حصار امیر. نرسیده به شهرک انقلاب. انتهای خیابان پونل / کارخانه نوآوری و شتابدهی دیهیم برپاست.