به گزارش گروه علم و آموزش ایرنا از پایگاه خبری «اینوِرس»، تازه‌ترین تصویر تلسکوپ فضایی «هابل» یک کهکشان بزرگ بیضی‌شکل با نام «ان‌جی‌سی ۴۷۴»- (NGC ۴۷۴) را در فاصله ۱۰۰ میلیون سال نوری از ما نشان می‌دهد. این کهکشان با وسعتی تقریبا دو و نیم برابر کهکشان «راه شیری» ما، کهکشانی عظیم و بسیار بزرگ است.
به ساختار عجیب این کهکشان که دقت کنیم، می بینم عمدتا فاقد جنبه‌ای خاص و تقریبا مُدوَر و گِرد اما با قشرهای لایه‌ای است که در پیرامون هسته مرکزی قرار دارند. ستاره‌شناس‌ها در پی کشف این مساله هستند که چه عاملی موجب ایجاد این قشرها شده است. پاسخ این سوال ممکن است در آن چیزی نهفته باشد که این کهکشان نمایانگر آن است: نگاهی به آینده «راه شیری» و کهکشان «آندرومیدا» .
کهکشان‌ها در بازه زمانی طولانی مدت تغییر می‌کنند. بیش از ۱۳ میلیارد سال پیش، اولین کهکشان‌ها در واقع تکه‌های کوچکی از ماده بودند. آنها در هم ادغام شدند و ساختارهای بزرگتر و بزرگتر را تشکیل دادند. این فرایند ادغام همچنان تا امروز ادامه دارد. این مساله بر «شکل ظاهری» یک کهکشان تاثیر می‌گذارد و به گوناگونی جمعیت ستاره‌ای آن می‌افزاید.
کهکشان راه شیری ما نیز بخشی از آن فرایند است و در حال حاضر در حال بلعیدن ریزکهکشان «ساگیتاریوس» (Sagittarius) است. کهکشان راه شیری همچنین در طول عمر خود بین پنج تا ۱۱ کهکشان کوچکتر را بلعیده یا با آنها ادغام شده است.
ستاره‌شناس‌ها هم‌اکنون می‌دانند که کهکشان راه شیری همچنان بخشی از فرایند ادغام کهکشان‌ها خواهد بود. این کهکشان حدود ۴.۵ تا ۵ میلیارد سال دیگر شروع به ادغام با کهکشان «آندرومیدا» (M۳۱) خواهد کرد که تا آن زمان بسیار به ما نزدیکتر شده است. کهکشان «تریانگالام» (M۳۳) نیز ممکن است در این حرکات موزون کهکشانی مشارکت کند.
این رویداد زمانی رخ خواهد داد که هیدروژن موجود در مرکز خورشید به اتمام برسد و این ستاره شروع به تغییر به شکل یک غول سرخ‌رنگ کند.
پیش‌نمایشی از آینده کهکشان راه شیری
کهکشان «ان‌جی‌سی ۴۷۴» تا حد زیادی شبیه چیزی است که به باور ستاره‌شناس‌ها، کهکشان‌های راه شیری و آندرومیدا پس از برخورد و ادغام به آن شبیه خواهند شد. آنها پس از این ادغام دیگر دو کهکشان مارپیچی زیبا نخواهند بود بلکه کنش و واکنش گرانشی بین آنها موجب تشکیل یک کهکشان بیضی تقریبا بدون شکل خواهد شد.
زمانی که دو کهکشان به هم نزدیک می‌شوند، نیروی گرانش نیرومند هر کدام موجب تغییر شکل آنها خواهد شد. جریانات نیرومند گاز و غبار از هر کدام از کهکشان‌ها خارج خواهد شد و حتی ممکن است همانند آنچه که در کهکشان ان‌جی‌سی ۴۷۴ شاهد هستیم، قشرهای مرکزی از ماده ایجاد شود.
(شبیه‌سازی از ادغام کهکشان‌های راه شیری و آندرومیدا)
در کنار همه اینها، یک خصوصیت بارز ادغام کهکشانی هم وجود دارد و آن عبارت است از «گره‌های انفجار ستاره‌ای» (starburst knots) که بر اثر آن ابرهایی از گاز و غبار کنار هم قرار می‌گیرند که در نهایت به ایجاد شمار زیادی از ستاره‌های جوان و داغ منجر می‌شود.
این کار تا زمانی روی خواهد داد که ماده کافی برای تولد ستاره وجود داشته باشد. در نهایت، انفجار تولد ستاره آهسته و متوقف خواهد شد. کهکشان جدید و ناشی از این ادغام یک شکل بیضوی و ملال‌آور خواهد داشت.