به گزارش ایرنا، جشنواره سیاسی هفتاد و نهم ونیز در حالی برگزار شد که حضور کلینتون روی فرش قرمز و پخش سخنرانی زلنسکی در مراسم افتتاحیه، اعتراض های زیادی را منجر شد. اما این تمام سیاسی‌کاری‌های ونیز امسال نبود.
پخش یک مستند ضدایرانی با محوریت زندگی شیرین عبادی و البته راه انداختن کارناوال ۲۵نفره در فرش قرمز فیلم خرس نیست، باعث شد تا ونیز هفتادونهم، ضدایرانی‌ترین دوره این جشنواره باشد.
البته که ونیز به لحاظ کیفیت فیلم‌های بخش مسابقه هم چنگی به دل نزد. اسم و رسم دارها، خیلی زود رفتند گوشه رینگ. چه کسی فکرش را میکرد نهنگ آرنوفسکی، برفک نوا بامباک، باردو ایناریتو و حتی فیلم تماما ایتالیایی ارباب مورچه‌ها علاوه بر گرفتن امتیازهایی متوسط، ونیز را دست خالی ترک کنند؟ مابقی فیلم های این دوره هم هیچکدام نتوانستند امتیاز خیلی بالایی از منتقدها بگیرند تا در نهایت، شیر طلا به یک مستند اهدا شود.
در همین دوره، شب، داخلی، دیوار هم اتفاقی را در بخش مسابقه رقم نزد تا همه چیز به همان جایزه سیاسی فیلم پناهی خلاصه شود که یک جایزه سینمایی نبود. بعضی فیلم‌های ایرانی که در داخل مجوز نمیگیرند و تمام تلاش خود را انجام میدهند که در جشنواره‌های خارجی نمایش داده شوند، بدانند که آنها دلسوز نیستند و با این کار، فقط کلاف نمایش فیلمشان در داخل کشور، سردرگم تر می شود.
پرونده ونیز هفتادونهم با ۲ جایزه برای فیلم هومن سیدی، یک جایزه تماما سیاسی برای فیلم پناهی، شکست فیلم جلیلی و ناکامی تقریبا تمام نام های بزرگ هالیوودی بسته شد.