به گزارش ایرنا، انتخاب شیلی به عنوان میزبان جام جهانی فوتبال در سال ۱۹۶۲ موجب شد تا این کشور به دنبال قهرمانی یکی از بزرگ‌ترین تورنمنت‌های ورزشی جهان باش‌د. میزبان مسابقات در آن دوره در جمع چهار تیم قرار گرفت اما مغلوب هنرنمایی پله و همبازی‌های وی شد.
شیلی در نهایت توانست عنوان سوم این دوره از مسابقات را از آن خود کند که بهترین مقام این کشور در تمام ادوار جام جهانی فوتبال است.
بازیکنان تیم فوتبال شیلی در سال ۱۹۶۲ به یک خرافه عجیب باور داشتند؛ خرافه‌ای که برابر تیم‌های قدرتمند برزیل و آلمان غربی جواب نداد اما آنان همچنان تاکید داشتند که به این خرافه پایبند باشند.
بازیکنان و کادر فنی تیم شیلی پیش از آغاز هر مسابقه غذا، شیرینی یا نوشیدنی خاص کشور رقیب را می‌خوردند. آنان پیش از دیدار با تیم ملی سوئیس شکلات و پنیر خاص سوئیس را خورده و در نهایت پیروز شدند. پیروزی آنان با اعتقاد به این خرافه، موجب شد تا پیش از بازی برابر ایتالیا، ملی‌پوشان شیلی از اسپاگتی استفاده کرده و برای دیدار برابر شوروی نیز از یک نوشیدنی خاص بهره ببرند.
برد در این سه بازی موجب شده بود تا آنان برای دیدار مرحله نیمه نهایی از قهوه برزیلی استفاده کنند اما این ترفند جواب نداد و در نهایت به شکست میزبان برابر مدافع عنوان قهرمانی منجر شد. تیم برزیل در این بازی با نتیجه چهار بر ۲ برنده شد و به فینال مسابقات رسید.
اعتقاد به یک خرافه خاص موجب شده بود تا ۳۰ سال بعد «ادواردو گالیانو» در سال ۱۹۹۵ در کتاب «فوتبال در خورشید و سایه» به این رفتار بازیکنان تیم میزبان واکنش نشان دهد.
وی نوشت: بازیکنان شیلی شکلات، اسپاگتی و نوشیدنی خاص شوروی را خوردند اما در قهوه برزیلی خفه شدند.
البته تیم شیلی در مرحله گروهی نیز به آلمان غربی باخت و هنوز مشخص نیست که کدام محصول آلمانی را مصرف کردند. تیم ملی فوتبال برزیل در نهایت با غلبه بر چکسلواکی توانست دومین قهرمانی متوالی خود را در جام جهانی جشن بگیرد.