این روزها نفرت از رژیم صهیونیستی در حاشیه جام جهانی ۲۰۲۲ در قطر موج می زند. «عوزی دان» خبرنگار ورزشی روزنامه صهیونیستی هاآرتص چاپ تل آویو که برای پوشش اخبار جام جهانی قطر به این کشور سفر کرده است، جمعه شب به نفرت افکار عمومی از این رژیم در این مسابقات اعتراف کرد و گفت:فریادهای «فلسطین آزاد» را می شنویم و در خیابان های قطر شاهد پرچم های فلسطین هستیم.
وی خاطرنشان کرد: در این مسابقات همچنین شاهدیم که اتباع قطری و دیگر کشورها به خبرنگاران و نیروهای رسانه های اسرائیل فحش می دهند و این واقعیت مسأله [نفرت از اسرائیل] است.
علاوه بر این «دور هافمن» خبرنگار یک شبکه تلویزیونی رژیم صهیونیستی نیز که به منظور پوشش رقابت های جام جهانی فوتبال به قطر سفر کرده است از برخورد بسیار منفی شهروندان قطری با خود گلایه کرد.
او در گزارش خود از نحوه برخورد شهروندان قطری با وی پس از اطلاع از تابعیت اسرائیلی گفت: من را از رستوران بیرون انداختند، صاحب رستوران تلفن من را به زور گرفت و تمامی تصاویری را که از رقابت های جام جهانی در گوشی تلفن همراهم داشتم، پاک کرد. راننده خودرو پس از فهمیدن اینکه من اسرائیلی هستم، حاضر نشد مرا به مقصد برساند.
هافمن در پایان گزارش خود افزود: ما اینجا در شرایط سختی هستیم، چون تقریبا همه پس از اطلاع از هویتمان، ما را طرد می کنند.
پیش از این اعتراف نیز گروهی از خبرنگاران در جام جهانی و در آغاز گشایش این تورنمت بین المللی جلوی خبرنگار یکی از شبکه های تلویزیونی رژیم صهیونیستی در دوحه فریاد «اسرائیلی برو بیرون» سر داده بودند تا بار دیگر تاکید کنند که این رژیم جعلی جایی در بین ملت های عرب و ملل آزاده جهان نداشته باشد.
همزمان با برگزاری مسابقات جام جهانی فوتبال در قطر، طرفداران تیم‌های کشورهای عربی برای همبستگی با مردم فلسطین توئیت‌های خود را با هشتگ «فلسطین در جام جهانی» و «نه به عادی سازی با اسرائیل» و «فلسطین موضوع آزادمردان است» منتشر کردند.
البته ما پیش از این نیز در مواقع مختلف شاهد بودیم که برخورد مردم در کشورهای عربی به مناسبت های مختلف همچون برگزاری مسابقات ورزشی و علمی با ورزشکاران و افراد حاضر صهیونیست بر خلاف رویه دولت های آنان بوده است و از انجام رقابت با آنان خودداری می کنند.
چرا جهان از اسراییل نفرت دارد؟
در چرایی این برخوردها با خبرنگاران صهیونیست در قطر باید گفت، هیچ جنایتی نیست که این رژیم به صورت مکرر انجام نداده باشد. اشغال، تجاوز، جنایت جنگی، جنایت علیه بشریت، جنایت علیه غیرنظامیان، انفجار و تخریب منازل مسکونی، از بین بردن مزارع و باغات، زندانی کردن کودکان، تروریسم، آدم ربایی، تبعیض نژادی، آپارتاید، نقض گسترده و وسیع حقوق بشر و هر جنایتی که تا کنون علم حقوق آن را شناسایی کرده است، توسط این رژیم صورت گرفته است.
تنها ارتکاب یک فقره از این جنایات گسترده و سازمان یافته کافی بود تا سیاستمداران یک کشور را در معرض تعقیب قضایی و تنفر بین المللی قرار دهد. ولی هیچ کشوری و هیچ محکمه ای تا کنون جرات نکرده است به خاطر حمایت های تمام قد آمریکا و انگلیس و برخی کشورهای غربی یکی از جنایتکاران این رژیم را پای میز محاکمه کشانده و او را مجازات کند.
روزی نیست که خبری از کشتار مردم بیگناه فلسطین به ویژه کودکان و نوجوانان این کشور اشغالی از رسانه های جهان انعکاس نیابد. با هر موج تجاوز به نوار غزه و دیگر بخش های سرزمین اشغالی، رژیم کودک کش صهیونیستی با سیاست از بین بردن نسل آینده فلسطینی ها، کودکان را در زمره اولین اهداف خود قرار می دهد به گونه ای که سالانه ده ها کودک فلسطینی قربانی می شوند.
بر پایه گزارش های منتشره آمار کودکان شهید در فلسطین از سال ۲۰۰۰ تا پایان سال ۲۰۲۱ میلادی ۲ هزار و ۲۳۰ نفر بوده است که ۳۱۵ نفر از آنها در جریان تجاوزات رژیم صهیونیستی به نوار غزه در سال ۲۰۰۹ به شهادت رسیدند. ۵۴۶ کودک نیز در جریان تجاوزگری سال ۲۰۱۴ میلادی رژیم صهیونیستی جان خود را از دست دادند.
در تجاوز ۱۱ روزه نیروهای اشغالگر به نوار غزه در ماه می ۲۰۲۱، کودکان فلسطینی در صدر اهداف رژیم صهیونیستی قرار داشتند و هواپیماهای جنگنده با بمباران وحشیانه خانه های فلسطینیان، جان صدها تن از آنان را گرفتند. گفته می شود که از ۲۳۲ فلسطینی قربانی حملات ماه می، تعداد ۶۵ نفر کودک بودند.
کشتار وحشیانه اطفال و کودکان فلسطینی موضوعی است که از نگاه بازیگران جهان و سازمان های بین المللی همچون سازمان ملل متحد دور مانده و اما رفتار و برخوردهای آنها با سیاست زدگی همراه است. مدعیان حقوق بشر چشمان خود را بر روی این جنایت ها بسته اند و به گونه‌ای عمل می کنند که گویا هیچ حقوقی نقض نشده است.
وجه تمایز رفتار نظام های عربی با ملل عرب
موضوع دیگر به تمایز رفتار ملت ها و نظام های سیاسی برمی گردد. دولت ها و نظام های سیاسی اگر چه به دور از دغدغه های انسانی، روابط خود را با رژیم صهیونیستی در گذشته به صورت محرمانه و این روزها به صورت آشکار پیش می برند اما مردم جهان در قبال این همه جنایت ضدبشری ساکت ننشسته اند؛ موضوعی که آن را می توان در رفتار برخی دول عربی منطقه مبنی بر آشکارسازی روابط با صهیونیست ها دید که مردم این کشورهای عربی حتی از قبول و پذیرش اسرائیل امتناع می ورزند.
حتی کشورهای عربی همچون مصر، اردن، امارات و غیره که تا کنون به آشکارسازی روابط اقدام کرده اند اما در داخل با موج اعتراضات مردمی مواجه شده اند. همین شکاف فرهنگی و تنفر از رژیم صهیونیستی است که به عنوان سدی در برابر آشکارسازی بیش از پیش بازیگران دیگر همچون عربستان سعودی عمل کرده است.
از نگاه ناظران، عقیم ماندن نسخه خاورمیانه‌ای ناتو تحت عنوان ناتو عربی یا خاورمیانه که قرار بود، کشورهای عربی و اسرائیل را در یک جبهه قرار دهد نیز بی ارتباط با تنفر مردم کشورهای عربی از رژیم غاصب صهیونیستی نیست و نمونه این برخوردها را ما امروز به وضوح و مکرر در قطر شاهدیم.
سخن آخر این که جام جهانی در قطر اگر چه برای بسیاری از حاضران و مردم این کشور با خاطرات خوش و ماندگاری توام شده ولی برای صهیونیست ها و خبرنگاران اعزامی آن به قطر بیشتر به یک جام جهانی برای بروز نفرت مردم کشورهای عربی تبدیل شده است که باید از این برخوردها درس لازم را بگیرند.