به گزارش گروه علم و آموزش ایرنا از «سای تک دیلی»، این مطالعه همچنین نشان داد که شهروندان در مورد برچسب های پلاستیک‌های قابل کمپوست و زیست تخریب پذیر سردرگم هستند که این مساله به دفع نادرست زباله‌های پلاستیکی منجر می‌شود. نتایج این تحقیق نیاز به بازنگری و طراحی مجدد این سامانه ظاهرا پایدار برای مدیریت زباله های پلاستیکی را مورد تاکید قرار داده است.
آلودگی پلاستیکی جهانی یکی از بزرگترین چالش های زیست محیطی زمان ما است. گزارش جدید سازمان همکاری اقتصادی و توسعه (OECD) نشان می‌دهد مصرف پلاستیک در ۳۰ سال گذشته چهار برابر شده است. در سطح جهان تنها ۹ درصد از زباله‌های پلاستیکی بازیافت می‌شوند؛ در حالی که ۵۰ درصد آنها به اماکن دفن زباله می‌روند؛ ۲۲ درصد خارج از سیستم های مدیریت زباله می‌مانند و ۱۹ درصد سوزانده می‌شوند.
در پاسخ به این بحران آلودگی، چندین کشور اهدافی را برای حذف تمام پلاستیک های یک بار مصرف و تولید بسته بندی های پلاستیکی ۱۰۰ درصد قابل بازیافت، قابل استفاده مجدد یا قابل کمپوست (compostable) تا سال ۲۰۲۵ تعیین کرده اند.
با افزایش تقاضا برای محصولات پایدار، پلاستیک های قابل کمپوست هم رایج تر می‌شوند. کاربردهای اصلی پلاستیک های قابل کمپوست شامل بسته بندی مواد غذایی، کیسه‌ها ، فنجان و بشقاب، کارد و چنگال و کیسه های زباله های زیستی (bio-waste bags) می‌شود. اما این نوع پلاستیک ها برخی از مشکلات اساسی را هم دارند. کاربرد آنها تا حد زیادی شامل تنظیم مقررات نشده است و ادعاها در مورد مزایای زیست محیطی آنها هم اغلب اغراق آمیز است.
اکنون در یک مطالعه جدید که در نشریه «مرزهای پایداری» (Frontiers in Sustainability) منتشر شده است، محققان دانشگاه کالج لندن دریافتند که مصرف کنندگان اغلب در مورد معنی برچسب پلاستیک های قابل کمپوست سردرگم هستند و بخش بزرگی از پلاستیک های قابل کمپوست در شرایط کمپوست خانگی به طور کامل تجزیه نمی‌شوند.
«پلاستیک قابل کمپوست» به ماده‌ای گفته می‌شود که می‌تواند در یک مکان کمپوست با سرعت مطابق با مواد دیگر تحت تجزیه بیولوژیکی قرار گیرد و هیچ گونه باقیمانده قابل مشاهده (سمی) باقی نگذارد.
با این حال، پلاستیک های قابل کمپوست در حال حاضر با اکثر سیستم های مدیریت زباله ناسازگار هستند. هیچ استاندارد بین المللی هماهنگ شده ای برای پلاستیک های قابل کمپوست خانگی وجود ندارد. بنابراین سرنوشت این پلاستیک ها وقتی دور ریخته می شوند یا برای بازیافت دسته بندی می‌شوند، سوزاندن یا رسیدن به مکان‌های دفن زباله است.
«دانیل پورکیس» نویسنده مقاله گفت: سرنوشت این پلاستیک‌ها در محل دفن زباله یا سوزاندن معمولا به مشتریان اطلاع داده نمی‌شود؛ بنابراین ادعاهای زیست‌محیطی که برای بسته‌بندی‌های کمپوست‌پذیر مطرح می‌شود ممکن است گمراه‌کننده باشند.
بررسی‌های این محققان نشان داد که ۶۰ درصد از پلاستیک‌های تایید شده به عنوان قابل کمپوست خانگی بطور کامل در سطل‌های کمپوست خانگی تجزیه نشدند.
این سوال باقی است که آیا پلاستیک‌های کمپوست پذیر به عنوان یک راه حل برای مشکل آلودگی گسترده پلاستیکی عمل می‌کند یا خیر. این تحقیق نشان داده است که راه حل بهتر ارسال پلاستیک‌های کمپوست پذیر به تاسیسات کمپوست صنعتی است؛ جایی که در آنجا شرایط کمپوست مقررات خاص خود را دارد و تنظیم مقررات شده است.
بطور کلی نیازی برای بازبینی و بهبود پلاستیک‌های قابل کمپوست خانگی وجود دارد. این ایده که یک ماده می‌تواند پایدار باشد یک سوء برداشت گسترده است. تنها یک سیستم تولید، جمع آوری و بازفراوری یک ماده می‌تواند پایدار باشد.