به گزارش گروه علم و آموزش ایرنا از وبگاه تِک‌اِکسپلور، فولاد یکی از مواد مهم در جهان است که برای ساخت خودروهایی که با آن‌ها رانندگی می‌کنیم، ساختمان‌هایی که در آن‌ها زندگی می‌کنیم و زیرساختی که سفر کردن از مکانی به مکان دیگر را برایمان ممکن می‌کند، ضروری است.
فولاد همچنین مسئول هفت درصد از انتشار گازهای گلخانه‌ای در جهان است. در سال ۲۰۲۱ میلادی، ۴۵ کشور متعهد شدند تولید فولاد با آلایندگی نزدیک به صفر را در دهه پیش‌رو دنبال کنند. اما تولید فولاد لازم برای جامعه با آلایندگی صفر چقدر امکان‌پذیر است؟
یک پژوهش جدید متمرکز بر صنعت فولاد ژاپن نشان می‌دهد که اگر واقعاً متعهد به دستیابی به آلایندگی صفر هستیم، باید فولاد کمتری تولید کنیم. ژاپن هدف تعیین کرده است که تا سال ۲۰۳۰ میلادی انتشار گازهای گلخانه‌ای ناشی از تولید فولاد را ۴۶ درصد کاهش دهد و تا سال ۲۰۵۰ میلادی به انتشار صفر دست یابد.
برنامه‌ریزی برای دستیابی‌به این هدف به‌شدت به نوآوری‌های فناوری در آینده از جمله پیشرفت در جذب و ذخیره کربن (CCS) و فناوری‌های مبتنی بر هیدروژن بستگی دارد.
دکتر تاکوما واتاری (Takuma Watari)، محقق مؤسسه ملی مطالعات محیطی ژاپن که در حال حاضر با دانشگاه کمبریج همکاری می‌کند، می‌گوید: برنامه‌های فعلی برای کاهش انتشار کربن، سختی توسعه فناوری‌های جذب و ذخیره کربن و هیدروژن و استقرار گسترده آن‌ها را دست کم می‌گیرد. این فناوری‌ها هنوز با مشکلات فنی، اقتصادی و اجتماعی جدی روبه‌رو هستند و هنوز در مقیاس بزرگ پیاده‌سازی نشده‌اند. مهم‌تر از همه این است که مشخص نیست آیا بدون انتشار کافی، برق برای استفاده از این فناوری‌ها وجود خواهد داشت یا خیر. باید با این احتمال روبه‌رو شویم که ممکن است نوآوری‌های فناوری به‌موقع آماده نباشند که به ما اجازه دهند سطح فعلی تولید فولاد را حفظ کنیم و در عین حال انتشار گازهای گلخانه‌ای را به صفر برسانیم.
این پژوهش شامل نقشه‌برداری از جریان‌های فعلی فولاد در صنعت ژاپن و استفاده از مدلی برای بررسی چگونگی تغییر صنعت در صورت اعمال تراز کربن (تفاوت میان میزان ورودی و خروجی کربن در یک مخزن) سخت‌گیرانه در آینده است. دکتر واتاری توضیح می‌دهد که با رویه فعلی، کمیت و کیفیت فولاد تولیدشده کاهش می‌یابد. این به دلیل کمبود منابع و استفاده از بدیافت (نوعی بازیافت، تبدیل مواد و محصولات به مواد جدید، گاهی با کیفیت پایین‌تر) است که در آن از ضایعات فولاد حاوی ناخالصی برای تولید محصولات جدید استفاده می‌شود. حذف این ناخالصی‌ها دشوار است؛ بنابراین محصولات جدید، کیفیت و عملکرد متفاوتی با فولاد اصلی دارند.
واتاری می‌گوید: تولید فولاد با آلایندگی صفر تا سال ۲۰۵۰ میلادی امکان‌پذیر است؛ اما در مقایسه با کل تولید کنونی، کمیت و کیفیت آن محدود خواهد بود.