به گزارش گروه علم و آموزش ایرنا از وبگاه مِدیکال اِکسپرس، بر اساس پژوهش جدید محققان، ورزش جهت‌یابی (orienteering) که بر پایه فعالیت‌های بدنی، مهارت‌های جهت‌یابی و حافظه است، احتمالاً به عنوان یک اقدام مداخله‌ای یا پیشگیرانه برای مبارزه با زوال شناختی مرتبط با زوال عقل مفید است.
محققان دانشگاه مک‌مَستر در کانادا می‌گویند: نیازهای فیزیکی و شناختی ورزش جهت‌یابی که ورزش را با جهت‌یابی ادغام می‌کند، ممکن است بخش‌هایی از مغز را تحریک کند که اجداد باستانی ما در هنگام شکار از آن‌ها استفاده می‌کردند.
مغز انسان هزاران سال پیش تکامل یافت تا با ایجاد مسیرهای عصبی جدید، خود را با محیط سخت سازگار کند. امروزه به دلیل وجود امکاناتی مانند برنامه‌های کاربردی مسیریابی و در دسترس‌بودن غذا، آن عملکردهای مغز برای بقا ضروری نیستند و محققان معتقدند در صورت استفاده نکردن از این قابلیت‌ها، آن‌ها را از دست خواهیم داد.
جنیفر هایز (Jennifer Heisz)، سرپرست تیم پژوهشی، می‌گوید: زندگی امروزی مشکلات شناختی و فیزیکی خاص لازم برای رشد مغز را ندارد. در نبود مسیریابی فعال، با خطر از دست‌دادن معماری عصبی روبه‌رو هستیم.
هایز به بیماری آلزایمر اشاره می‌کند که در آن از دست‌دادن توانایی یافتن راه یکی از اولین علایمی است که نیمی از افراد مبتلا را حتی در خفیف‌ترین مرحله بیماری، تحت تأثیر قرار می‌دهد.
تیم پژوهشی دریافتند افرادی که ورزش جهت‌یابی را انجام می‌دهند، جهت‌یابی فضایی و حافظه بهتری دارند؛ یعنی افزودن عناصر راهیابی به تمرینات منظم احتمالاً مفید است.
هدف ورزش جهت‌یابی این است که افراد با دویدن در سریع‌ترین زمان ممکن در یک قلمرو ناآشنا، فقط با استفاده از نقشه و قطب‌نما، مجموعه‌ای از ایستگاه‌ها را پیدا کنند. ورزشکاران ماهر باید به طور مؤثر بر چندین کار ذهنی مختلف تمرکز کنند و در حین حرکت با سرعت زیاد، تصمیمات فوری بگیرند.
محققان دو راه ساده را برای گنجاندن بیشتر جهت‌یابی در زندگی روزمره پیشنهاد می‌کنند؛ استفاده نکردن از برنامه‌های مسیریابی و استفاده از نقشه برای یافتن راه در سفر و استفاده از مسیرهای جدید برای دویدن، پیاده‌روی یا دوچرخه‌سواری.