حجت الاسلام احمد غلامی عصر چهارشنبه در سالروز شهادت حضرت امام علی النقی الهادی (ع) در گفت و گو با خبرنگار ایرنا افزود: امام هادی (ع) در دوران متوکل عباسی در سخت ترین شرایط برای تبلیغ دین و احیای آن تلاش کرد و رنج های زیادی متحمل شدند.
وی ادامه داد: فراهم کردن غیبت امام مهدی (عج) نیز بخشی از فعالیت های سیاسی - اجتماعی امام هادی (ع) است و از آنجایی که ایشان از آینده امامت آگاه بودند و می دانستند که امام دوازدهم از دیده ها پنهان خواهند شد، درصد برآمدند تا شیعیان را با غیب امام زمان (عج) آشنا کنند.
رییس اداره تبلیغات اسلامی قشم توضیح داد: زیارت غدیریه و زیارت جامعه کبیره ۲ یادگاری ارزشمند از امام هادی (ع) برای دوستداران اهل بیت است که زیارت غدیریه گنجینه بزرگ دلایل قرآنی و روایی بر ولایت امیر المومنین علی (ع) و زیارت جامعه کبیره نیز یک دوره منشور امامت و امام شناسی را به ما یاد می دهد.
حجت الاسلام غلامی اضافه کرد: عبدالعظیم حسنی، عثمان بن سعید، ایوب بن نوح و حسن بن راشد از اصحاب و شاگردان ممتاز امام هادی (ع) بودند.
به گزارش ایرنا، سوم رجب آسمانیان میزبان دهمین پیشوای شیعیان جهان، امام هادی (ع) شدند، امام همامی که در سیاهی جور و ستم عباسیان ماوا و تکیه گاه مسلمانان بود و با عروجی عارفانه داغی بزرگ بر دل دوستداران اهل بیت باقی گذاشت.
امام علی بن محمد الهادی (ع) در ۱۵ ذیحجه سال ۲۱۲ هجری قمری در صریا، منطقه ای در نزدیکی مدینه دیده به جهان گشود. نامش علی، کنیه اش ابوالحسن و القاب وی نجیب، مرتضی، هادی، نقی، عالم، فقیه، امین، متوکل، خالص و طَیّب است.
پدر بزرگوارشان حضرت امام محمد تقی (ع) و مادر گرامی شان سمانه زنی با تقوا و پرهیزکار بود. ایشان پس از شهادت پدر، در هشت سالگی به مقام امامت رسیدند و حدود ۳۴ سال پیشوایی و رهبری جامعه را بر عهده گرفتند.
در این مدت امام تمام توان خود را صرف نشر احکام، آموزش مکتب جعفری و تربیت شاگردانی برای اشاعه و ترویج مکتب اسلام کرد. امام علاوه بر انجام رسالت خود مبنی بر تعلیم و تعلم مسلمانان و حراست از احکام اسلام و سنت پیامبر(ص) به طور آشکارا با ظلم و جور خلفای عباسی به مخالفت بر می خاستند و در هر فرصتی از خودکامگی عباسیان انتقاد می کردند.
دوران امامت امام هادی (ع) همزمان با سلطنت ۶ تن از خلفای عباسی به نام های معتصم، واثق، متوکل، منتصر، مستعین و معتز بوده است. تغییر ۶ خلیفه در دوره امامت امام علی النقی (ع)، موید تزلزل مقام خلافت و جنگ قدرت در درون حاکمیت بود.
در میان این ۶ خلیفه، متوکل به علت قساوت، بی بند و باری و کینه اش نسبت به خاندان علی (ع) مشکلات فراوانی را برای امام هادی (ع) ایجاد کرد.
متوکل که از قدرت و نفوذ علویان در مدینه بیمناک بود، امام علی النقی (ع) را به سامرا تبعید و مدت یازده سال ایشان را در این شهر تحت نظر قرار داد و در این مدت امام کمتر امکان ارتباط علنی و آزاد با یاران شان را داشتند.
امام در شرایط خفقان و ارعاب حکمای عباسی، با سختی و دشواری های بسیار به رسالت الهی خود عمل می کردند.
امام هادی (ع) همچون پدران و اجداد بزرگوار خود در علم و دانش سرآمد روزگار بودند. درخش و حکمت او در مدت حیات پر برکتش موجب جلب ارادت و احترام همگان شده بود.
در زمان خلافت معتز، در سال ۲۵۴ هجری قمری عباسیان که تاب و تحمل روشنگری ها و افشاگری های امام هادی (ع) را نداشتند، ایشان را با زهر مسموم و به شهادت رساندند، پیکر مطهر آن امام همام در سامرا در همان خانه ای که در آن ۲۰ سال زندانی و تحت نظر بود به خاک سپرده شد.