به گزارش گروه علم و آموزش ایرنا از وبگاه نیو اطلس، یک تیم پژوهشی به سرپرستی کارن کریستمن (Karen Christman) استاد دانشگاه کالیفرنیا- سن‌دیگو در آمریکا موفق به ساخت این ماده شد.
کریستمن و همکارانش در سال ۲۰۱۲ میلادی، یک هیدروژل ساختند که برای تزریق مستقیم به نواحی آسیب‌دیده قلب طراحی شده بود. این هیدروژل ساختاری سه‌بعدی داربست‌مانندی را تشکیل می‌دهد که سلول‌های قلبی می‌توانند در آن رشد کنند و در نهایت به جای بافت زخم، بافت عضله قلب را تشکیل دهند.
هیدروژل یا آبژل شبکه‌ای از زنجیرهای پلیمری آب‌دوست است که گاهی به صورت یک ژل کلوئیدی یافت می‌شوند که در آن آب، فاز پخش‌کننده است.
یکی از مشکلات هیدروژل قبلی این است که حداقل تا یک هفته پس از حمله قلبی نمی‌توان آن را به قلب تزریق کرد و تزریق زودتر از یک هفته، خطر آسیب‌رساندن به قلب ضعیف‌شده را به همراه دارد.
دانشمندان به‌منظور غلبه بر این محدودیت، به‌تازگی این ماده را به گونه‌ای تغییر دادند که بتوان آن را بلافاصله پس از وقوع حمله قلبی به صورت داخل وریدی یا با تزریق به رگ خونی منتهی به قلب، تجویز کرد؛ در نتیجه، جریان خون طبیعی به بافت عضله قلب سریع‌تر بازیابی و التهاب کمتری مشاهده می‌شود. به طور کلی، هر چه میزان التهاب در محل زخم کمتر باشد، بافت زخم کمتری تشکیل می‌شود.
آزمایش‌های بیشتر روی موش‌ها نشان داد که می‌توان از ذرات ماده زیستی برای درمان آسیب‌های تروماتیک مغزی (آسیب در نتیجه واردشدن نیروی مکانیکی یا ورود یک شیء خارجی به سر) و پرفشاری خون ریوی (افزایش فشار خون در شریان ریوی قلب) نیز استفاده کرد.