فیلم سینمایی «شماره ۱۰» در یک داستان یک خطی قرار است به مقوله فرار یک اسیر جنگی ایران از اردوگاه اسرا در عراق بپردازد، اما آنچه که این فیلم را بیش از پیش متفاوت می کند پرهیز از کلیشه های رایج و فضاسازی قابل قبولی است که فیلمساز در اثر خود تا اندازه زیادی به آن دست یافته است.
فیلم اگر چه به واسطه داستان فیلم در یک لوکیشن محدود کار شده است اما به مراتب اثری موفق در سینمای جنگ است که نمونه های مشابه آن هزینه های بسیار هنگفتی را در برداشته و چندان هم ماندگار نبوده است. اینکه فیلمساز توانسته است کاراکتر زندانی شماره ۱۰ با بازی مجید صالحی را به گونه ای خلق کند که رمز و رازهایش تا پایان فیلم با او همراه بماند و پله پله از آن لایه برداری کند از نقاط قوت شخصیت پردازی در فیلم است، کاراکتری که بر خلاف دیگر فیلم های مشابه این حوزه اصلا رو و تک بعدی نیست و اساسا وجه اعتقادی و مذهبی آن نیز به هیچ وجه پررنگ و گل درشت نشده است.
اگر چه فیلم در آغاز روایت اش بریده بریده و الکن به نظر می رسد اما توان فنی فیلم تا اندازه ای هست که بتواند خلا قصه گویی را جبران کند و مخاطب خود را همراه سازد. شماره ۱۰ فیلم با تکنیکی است و حمید زرگر نژاد نشان داده است که مدیوم سینما و زبان تصویر را به خوبی می شناسد. زوایای دوربین، اندازه نما، تقطیع و برش های کاربردی در میزانسنی محدود نشان از توانمندی فیلمساز در خلق اثری قابل قبول حکایت دارد.
از دیگر نقاط بسیار مهم در ساخته حمید زرگرنژاد می توان به طراحی صحنه، نور و موسیقی آن اشاره کرد که به شدت کاربردی و در خدمت اثر از آب درآمده است و توانسته است با ایجاد سایه روشن های مناسب و فضاسازی درست صحنه ای به روح روایت خود عمق و غنا بخشد. مجید صالحی در شماره ۱۰ توانسته است به خوبی از عهده نقش برآید و سیامک صفری دیگر بازیگر موفق این فیلم اگرچه با فیگوری تکرار شده از خود ظاهر گردیده اما دور از نقش نیست و بازی اش باورپذیر از آب درآمده است.
شماره ۱۰ مشکل اصلی اش علی رغم سوژه بسیار خوب آن ، جنس روایتش است ، روایتی که اگر چه به لحاظ تکنیکی و تصویری خوب از آب درآمده است اما به لحاظ اطلاعات داستانی که به مخاطب خود ارائه می کند بی جان و کم رمق است و به ویژه در یک سوم ابتدایی فیلم گنگ و مبهم به نظر می رسد .
این ضعف در پرداخت اطلاعات به مخاطب را در شخصیت پردازی دیگر کاراکترهای فیلم نیز می توان دید و نقش و حضور برخی از آنها در داستان برای مخاطب چندان رمزگشایی نمی شود. شماره ۱۰ را می توان تجربه ای موفق در سینمای ایران دانست حتی اگر بگوییم کارگردان اثر تلاش زیادی کرده است تا از سینمای جنگ در جهان الگوبرداری کرده و در لحظاتی به فضاسازی آن دست از فیلم ها نزدیک شود.