سال ۲۰۰۱، روزهایی که ایران پس از صعود تاریخی به ۹۸ فرانسه به دنبال دومین صعود متوالی به جام‌جهانی بود، «محسن صفایی فرهانی» رئیس وقت فدراسیون فوتبال پس از یک تجربه نصفه و نیمه با تومیسلاو ایویچ قبل از فرانسه ۹۸، بار دیگر سراغ یک مربی کروات رفت و این بار بلاژویچ پس از مقام تاریخی سومی با کرواسی در جام جهانی ۹۸، به تهران آمد تا تیم ایران را به جام‌جهانی ۲۰۰۲ کره و ژاپن برساند.
«چیرو» چند ماه گذشته نبرد سختی را با سرطان انجام داد و این بیماری به کبد و قبل از آن به دنده‌ها و لگن او سرایت کرد. البته او در سال ۲۰۱۱ به سرطان پروستات مبتلا شد، اما پس از آن توانست بر این بیماری سخت غلبه کند.یک سال پس از آن، او در مرحله اولیه به دلیل تحت عمل جراحی قرار گرفت، اما در سپتامبر ۲۰۱۹، بیماری شدید دوباره بازگشت اما این بار بلاژ نتوانست از این نبرد سخت پیروز بیرون بیاید. سرانجام بیمارستان زایچوا در زاگرب ایستگاه پایانی بلاژویچ بود، ایستگاه پایانی متولد ۱۰ فوریه ۱۹۳۵ در شهر تراونیک که از او در کرواسی به عنوان «مربی همه مربیان» نام برده می‌شود، مربی ای که ایران را وطن دومش می‌نامید و شنیدن خبر درگذشتش برای فوتبال ایران هم ناراحت کننده و تلخ بود.