به گزارش روز دوشنبه گروه علم و آموزش ایرنا از تارنمای سای تِک دیلی، این سه کهکشان در یک مسیر برخورد قرار گرفته اند و در نهایت به یک کهکشان واحد بزرگ تبدیل می شوند که در این فرآیند ساختار مارپیچی یکدیگر را از طریق تراکنش های گرانشی متقابل تغییر می دهند.
در پیش زمینه این تصویر کهکشانی دیده می شود که به آرامی در کنار مسیر برخورد در جریان است و در پس زمینه نیز شکل های تار مبهم شده ای از کهکشان های دورتری مشاهده می شوند.
این سه کهکشان برخورد کننده که ستاره شناسان آن را با نام SDSSCGB ۱۰۱۸۹ می شناسند یک ترکیب به نسبت نادر از سه کهکشان بزرگ ستاره ساز است که در فاصله تنها حدود ۵۰ هزار سال نوری از یکدیگر قرار دارند. هر چند این فاصله (که نور در مدت ۵۰ هزار سال آن را طی می کند) ممکن است فاصله خوب و ایمنی به نظر برسد اما در مقیاس نجومی این کهکشان ها در واقع همسایه های بسیار نزدیک یکدیگر هستند.
همسایگان کهکشانی منظومه خورشیدی (کهکشان راه شیری) در فاصله دورتری هستند. برای مثال کهکشان آندرومیدا (Andromeda) که نزدیک ترین کهکشان بزرگ نزدیک به کهکشان «راه شیری» محسوب می شود بیش از ۲.۵ میلیون سال نوری با زمین فاصله دارد.
انتظار می رود رصد این تلاقی سه گانه کهکشانی به ستاره شناسان در شناخت منشاء بزرگ ترین و پرجرم ترین در کیهان یاری برساند. این کهکشان های بی نهایت بزرگ موسوم به «روشن ترین کهکشان های خوشه ای» (BCGs) هستند و چنانکه از نامشان پیداست به عنوان روشن ترین کهکشان ها در هر خوشه کهکشانی تعریف می شوند.
ستاره شناسان تصور می کند که این روشن ترین کهکشان های خوشه ای از طریق ادغام کهکشان های بزرگ و غنی از گاز همانند موارد مشهود در این تصویر شکل می گیرند.
آنها از دوربین میدان گسترده (واید فیلد) هابل (WFC۳) و دوربین تحقیقاتی پیشرفته (ACS) برای تحقیق در باره سه گانه کهکشانی استفاده کردند و امیدوار هستند که از این طریق نحوه شکل گیری پر جرم ترین کهکشان های موجود در کیهان را روشن کنند.