به گزارش گروه علم و آموزش ایرنا از هلث نیوز، در حوزه علوم و فناوری‌های پزشکی، درمان سرطان با معرفی داروهای هدفمند و مهارکننده‌ها تغییر یافته است. یکی از روش های پرکاربرد در درمان سرطان ها ایمونوتراپی است اما بسیاری از بیماران به این روش پاسخ مثبت نمی دهند و تنها بین ۱۵ تا ۲۰ درصد بیماران با این روش درمان می شوند.
«آنتی ژن» (Antigen) یا پادگن به مولکول هایی گفته می شود که پاسخ ایمنی بدن را تحریک می کنند. این مولکول ها باعث تحریک سیستم ایمنی بدن، برای تولید آنتی بادی می شوند. دستگاه ایمنی بدن با شناسایی این مولکول ها که باعث ایجاد اختلالات در بدن هستند، به تولید آنتی بادی می پردازد.
«ایمنوتراپی» یا ایمنی درمانی (Immunotherapy) روشی درمانی برای برخی بیماری‌ها از جمله سرطان است که با تحریک یا سرکوب پاسخ دستگاه ایمنی عمل می‌کند.
اکنون برای رفع این مشکل، تیمی از محققان دانشگاه تگزاس در آرلینگتون تلاش می کنند با استفاده از فناوری نانو، روشی ارائه دهند که بتوان آنتی‌ژن های مقاوم به درمان را به دام انداخت. پیشنهاد این محققان استفاده از نانوحفره ها است. در این روش مشخص می شود که کدام آنتی‌بادی‌ها و سلول های T می‌توانند پاسخ بیمار را به روش‌های درمان سرطان بهبود بخشند.
«سلول‌های T» سلول‌های ایمنی هستند که به محافظت از بدن در برابر عفونت و ذرات خارجی کمک می‌کنند. این سلول ها در صورت تشخیص سلول‌های سرطانی به عنوان مزاحم خارجی به آنها حمله می کنند. اما یک چالش عمده وجود دارد؛ سلول‌های سرطانی می‌توانند خود را به عنوان سلول‌های سالم نشان دهند.
روشی که این محققان از آن استفاده می‌کنند، از مکانیسم به دام انداختن نوری پروتئین‌ها توسط نانوحفره‌های ایجادشده در مولکول های طلا استفاده می کند. آنها با ترکیب تله نوری با یک ولتاژ عمودی هدایت شده که پروتئین‌ها را به مرکز نانوحفره منحرف می کند، یک حسگر الکتروفورز نانوذرات فعال شده را ایجاد کردند.
در واقع آنها به دنبال ایجاد یک سیستم مبتنی بر نانوحسگر پلاسمونیک برای تعیین کمیت تعداد لیگاندهای MHC حاوی پپتید هستند که توسط سلول‌های T هدف قرار می‌گیرند.
چالش دیگر بر سر راه درمان مبتلایان به سرطان این است که این سلول ها بسیار متغیر و متفاوت هستند. محققان این پروژه می گویند در این تحقیق از حسگرهایی استفاده کرده ایم تا ببینیم سلول‌های T در هنگام حمله به تومور، جذب کدام بخش سلول می‌شوند. این حسگرها هر آنچه را که در آنجا وجود دارد، ردیابی می کنند و سلول‌های T بخش خارجی و مزاحم را تشخیص می دهند و آماده نبرد می‌شوند. این روند ما را در آینده قادر می‌سازد تا یک درمان شخصی سازی شده را بر هر کدام از بیماران با توجه به ویژگی های سلول های T آنها ارائه دهیم.