به گزارش خبرنگار ایرنا، ورزش پینگ پنگ همانند بیشتر رشته‌های ورزشی توسط انگلیسی ها به ایران آورده شد، در ایامی که مستشاران نفتی کمپانی های انگلیسی در جنوب ابران فعالیت می کردند این ورزش را به ایرانیان شناساندند این رشته در سال ۱۳۱۷ در شهرها جنوبی کشور مانند آبادان و مسجد سلیمان که شهرهای نفت خیز کشور محسوب می شوند توسط مستشاران پیر انگلیسی برای اوقات تفریح انجام می شد.
در سال ۱۳۲۴ برای اولین بار مسابقات تنیس روی میز با حضور مستشاران و کارمندان خارجی مقیم کشور برگزار شد و با انجام این قبیل مسابقات این ورزش مورد توجه مردم قرار گرفت ۲ سال بعد یعنی در سال ۱۳۲۶ فدراسیون تنیس روی میز در ایران تاسیس و به عضویت فدراسیون جهانی این رشته در آمد و در همین سال در مسابقات جهانی تنیس روی میز جایزه مقام اول مسابقه دوبل جهان با نام کاپ ایران قرار داده شد.
برای اولین بار مسابقات قهرمانی کشور در سال ۱۳۳۲ در تهران برگزار شد و دقیقا ۱۴ سال بعد در سال ۱۳۴۶ رسما فدراسیون تنیس میز و تنیس که مشترک بودند از یکدیگر جدا و بصورت مستقل هر کدام به یک فدرسیون مجزا تبدیل شدند. تیم تنیس روی میز کشورمان اولین بار در سال ۱۹۵۷ میلادی در مسابقات جهانی حضور یافت و به مقام ۱۷ این رقابت ها رسید و درست یک سال بعد در بازی های آسیایی ۱۹۵۸ توکیو در کشور ژاپن مقام سومی مسابقات را کسب کرد.
از آن تاریخ تاکنون افتخارات بسیاری در تاریخ این رشته ورزشی در کشور به ثبت رسیده و نونهالان زیادی وارد این عرصه شده‌اند پاکزاد رحیمیان پینگ پنگ باز توانمند و فنی کار سنندجی از جمله آنهاست، نونهالی که با وجود سن کم، از پنج سالگی وارد دنیای توپ و تور و راکت شده و به صورت حرفه ای فعالیت دارد و در طول سالهای حضورش در این رشته عناوین بسیاری را به دست آورده است.
برای تشریح بیشتر فعالیت و اهداف این ورزشکار آینده دار، با او به گفت و گو نشستیم که مشروح آن در ادامه می آید.
ایرنا: از خودت بیشتر بگو و اینکه چرا به این رشته علاقمند شدی؟
رحیمیان: برادرم پارسا و پدرم آقای ناصر رحیمیان از فعالان ورزش کردستان هستند و من وقتی کار و کوشش آنهارا دیدم به این رشته علاقمند شدم و به قدری تلاش کردم که موفق شدم عنوان قهرمانی نونهالان کشور را کسب کنم، علاوه بر آن رتبه برتر مسابقات جایزه بزرگ تنیس روی میز هوپس نونهالان کشور را در سال جاری در بروجرد به دست آوردم. چندین بار هم در اردوهای استعدادیابی تیم ملی نیز حاضر شدم.
ایرنا: آخرین حضورت در مسابقات کی بود و چه عنوانی کسب کردی؟
رحیمیان: آخرین حضورم در مسابقات کشوری مازندران بود که به مقام سومی ایران دست پیدا کردم. بعد از قهرمانی هوپس امسال که برای رده سنی ۱۰ و ۱۱ سال برگزار شد و قهرمانی مسابقات منطقه چهار کشور که با حضور استانهای کرمانشاه، کردستان و ایلام انجام شد، اول اسفند امسال به بابلسر رفتم و در مسابقات حاضر شدم. در گروه ۲۱ مسابقات، با سه برد متوالی به دور بعدی رفتم و در مرحله بعدی هم با ۲ برد به جمع ۱۶ بازیکن برتر راه یافتم.
در بازی بعدی، حریف من، نفر اول مسابقات، امیر علی یحیایی از شیراز بود که با توجه به شرایط و اشتباهات فردی بازی را سه بر یک واگذار کردم و به جدول بازنده ها سقوط کردم که در این مرحله با پنج برد متوالی باز هم در دیدار رده‌بندی رو در روی حریف شیرازی قرار گرفتم.
با توجه به صحبت های مربی و رفع اشتباهاتم بازی را که یکی از زیباترین بازی های مسابقات بود بردم و با ۱۱ برد و یک باخت مقام سوم رقابت ها را کسب کردم که با توجه به اولین حضورم در مسابقات هوپس و شرایط سخت رقابتها و کیفیت بالای بازیکنان، خدا را شکر نتیجه خوبی گرفتم.
ایرنا: از چند سالگی وارد این رشته شدی و چه کسانی در این مسیر به شما کمک کردند؟
رحیمیان: از پنج سالگی همراه برادرم پارسا در باشگاه آینده سازان زیر نظر آقای سامان ملایی، تمرین دروازه بانی می کردم و عصرها سه روز در هفته در باشگاه فرهنگی ورزشی چاپ معلم، زیر نظر آقای علی احمدی مشغول به تمرین تنیس روی میز می شدم.
بعد از مدتی با توجه به تشخیص مربیان و آشنایی با شادروان استاد اقبال لطف الله نسبی سه روز هم در خانه پینگ پنگ تمرین می کردم و با فوتبال خداحافظی کردم، اما داخل کوچه و مدرسه تفریح من بازی فوتبال است.
مربیان زیادی داشتم که می توانم به آقایان علی احمدی، فواد زهرایی مقدم، شادروان استاد اقبال لطف الله نسبی، علی غفاری، جمیل حسنی، کیانوش پیمان، فرشید کم آزار، فرشید کوکبی، عبدالله ایوبی و مربیانی که در اردوهای ملی به من کمک کردند، از جمله آقای شیشه گر ها اشاره کنم.
در بین همه مربیانم، آقای فواد زهرایی مقدم به مدت پنج سال تا قهرمانی در نونهالان کشور خیلی برایم زحمت کشیدند که از ایشان و همه مربیانم ممنون و سپاسگذارم.
ایرنا: و چه عناوینی تا به حال در این رشته به دست آوردی؟
رحیمیان: نفر اول استعدادهای برتر استان، حضور در جشنواره استعدادهای یابی کشوری در شیراز، حضور در ۲ اردوی استعدادیابی کشور در تهران و کرمانشاه، قهرمانی نونهالان ایران، حضور یک ماهه در اردوی ملی مشترک ایران و عمان و قطر در تهران، نفر اول هوپس استان و منطقه چهار کشور، نفر اول چندین مسابقه جایزه بزرگ در شهرهای خرم‌آباد، تهران، بروجرد، ارومیه و کرمانشاه، نایب قهرمانی با باشگاه چاپ معلم در مسابقات منطقه چهار، حضور در باشگاه‌های استان کرمانشاه از جمله این عناوین است در حال حاضر هم مشغول تمرین و آماده سازی برای حضور در مسابقات بین المللی عراق در شهر سلیمانیه هستم.
ایرنا: انگیزه ات برای ورود به رشته پینگ پنگ چه بود و به غیر از مربانی که نام بردی چه کسانی در این راه مشوق شما بودند؟
رحیمیان: با توجه به علاقه و حضور مداوم پدرم در سالن های ورزشی و هیات های ورزشی و همچنین خواهرم درسا و برادرم پارسا، شرایط برای حضور من مهیاتر بود، مثلا برادرم بهترین حریف تمرینی برای من بود و اگر او نبود به اینجا نمی رسیدم. خواهرم خیلی بهم محبت می کند و مادر من در حد توان و بیشتر برایم شرایط را فراهم می‌کند.
پدرم که شب و روز در مورد مسائل تربیتی و ورزشی با من صحبت و کار می کند و بیشتر مسابقات ورزشی مختلف از جمله فوتبال و فوتسال والیبال، بسکتبال، هندبال و تنیس روی میز را با هم تماشا می‌کنیم و راجع به برد و باخت و گل ها بحث داریم و در کنار خانواده، اقوام و دوستان با تشویق من را به این راه ترغیب می کند و البته مادربزرگم هم خیلی به من امیدوار است و به من انگیزه می دهد.
ایرنا: برای موفقیت در این راه روزی چند ساعت تمرین داری و برنامه ورزشی شما به چه صورت است؟
رحیمیان: برای موفق شدن و به قهرمانی رسیدن باید زحمات فراوانی را تحمل کرد؛ من هر روز سه تا چهار ساعت تمرین می کنم، برخی اوقات که مدرسه تعطیل باشد سه نوبت و در هر نوبت تا پنج ساعت تمرین می کنم و سعی می‌کنم در بیشتر مسابقات هفتگی، دوستانه و منطقه‌ای و جایزه بزرگ برای کسب آمادگی بیشتر حضور پیدا می کنم چون هرچه جلوتر می‌روم باید تلاش بیشتری داشته باشم تا از حریفانم عقب نمانم.
ایرنا: دنیای ورزش سرشار از خاطرات تلخ و شیرین است، شیرین ترین و تلخ ترین خاطره ورزشی خود را برایمان بیان کنید؟
رحیمیان: شیرین ترین خاطره ورزشی ام در سال گذشته در مسابقات نونهالان کشور بود که در سنندج به مقام قهرمانی دست یافتم و تلخ‌ترین هم حضور در جایزه بزرگ همدان بود که در مرحله نیمه نهایی با اینکه ۲ بر صفر از حریف خود جلو بودم بازی را سه بر ۲ واگذار کردم و به فینال راه پیدا نکردم.
ایرنا: به عنوان یک نونهال فعال در این رشته، چه مشکلاتی پیش روی پینگ پنگ کردستان وجود دارد و راهکار آن چیست؟
رحیمیان: حمایت مالی و معنوی باید در اولویت باشد چرا که تنیس روی میز کردستان سالها در کشور هنرنمایی و جایگاه خاصی داشته و دارد که با توجه به سرمایه های انسانی از جمله آقایان جمیل لطف الله نسبی سرمربی تیم ملی بزرگسالان، حاج امیر امیدی مسوول کمیته مربیان فدراسیون، فرشید کوکبی مسوول استعدادیابی فدراسیون، کیانوش پیمان در کمیته استعدادیابی، قهرمانانی همچون آقایان فواد کاسب، بهنام رحمت و میدیا لطف الله نسبی، سامران کریمی، متین حیدری، متین لطف الله نسبی، آریا آمیری، پارسا جنتی و در کنار کلی مربیان زحمتکش می توان به آینده تنیس روی میز استان بیشتر امیدوار بود و باید از این سرمایه ها بیشتر بهره گرفت و از آنها حمایت کرد و این شرط اصلی است.
فعال شدن هیاتهای شهرستانی و ایجاد زمینه تمرین دختران و پسران و همکاری خانواده ها با هیات و فرزندانشان می تواند تاثیر بسزای در موفقیت در این رشته داشته باشد چرا که هیچ هیات ورزشی بدون حمایت توان مالی برگزاری و اعزام به مسابقات را ندارد.
ایرنا: چه برنامه و هدفی در عرصه درس و ورزش مدنظر داری تا به آن برسی؟
رحیمیان: برای هر کاری باید برنامه‌ریزی کرد و برنامه من در کنار ورزش حرفه‌ای، اهمیت دادن به درس و مدرسه در کنار معلم مهربانم و همکلاسی های عزیزم است که باید به این حوزه بیشتر توجه کنم. جا دارد از همکاری مدیر و معلمان مدرسه با من که شرایط را برای حضور در مسابقات ورزشی فراهم می کنند تشکر کنم. حضور در مسابقات جهانی و المپیک و رسیدن به جایگاهی بالاتر از اهداف ورزشی که به آن فکر می کنم، برنامه نهایی من است.
ایرنا: چه توصیه ای برای هم سن و سالانت به ویژه نونهالان و نوجوانانی دارید که در این رشته فعالیت می کنند؟
رحیمیان: مطالعه را در برنامه‌ریزی روزانه خود قرار دهند و حتما به دلخواه خود و بر مبنای علاقه ای که دارند، یک رشته ورزشی را انتخاب کرده و مرتب ادامه دهند چرا که ورزش به انسان روحیه می‌دهد و سلامتی او را تضمین می کند.
کسانی که ورزش می کنند شاد و سرحال بوده و درسشان بهتر است. بهانه نگیرند و پدر و مادرشان را اذیت نکنند، تنبلی نکنند و نگویند وقت نداریم، اگه برنامه‌ریزی کنند هم به بازی هم به ورزش و هم به درس و مشق خود می رسند.
امیدوارم بتوانم در ادامه مسیر، هم همه نونهالان و نوجوانان و هم من بتوانیم فرزند خوبی برای دیارمان کردستان باشیم و در آینده برای سرزمینمان مفید باشیم.