به گزارش گروه علم و آموزش ایرنا از «سای‌تک‌دیلی»، هر چند انفجار این ابر نو اختر در سال ۲۰۰۹ میلادی از روی زمین مشاهده شده است، تلسکوپ هابل نیز به تازگی برای رصد پیامد این رویداد انفجاری اقدام کرده است. تحقیقات هابل درباره ابر نو اختر نوع ۲ به افزایش اطلاعات و آگاهی‌ها درباره انواع ستارگانی که این انفجارها را ایجاد می‌کنند و نیز هرگونه بقایای به جا مانده از این رویدادهای فاجعه‌بار، کمک خواهد کرد.
کهکشان مارپیچی UGC ۲۸۹۰ که به نوعی بی‌شکل است، در این تصویر هابل از نمای کناری دیده می‌شود در حالی که ستارگان روشن پیش‌زمینه تصویر را مزین کرده‌اند.
این کهکشان در فاصله حدود ۳۰ میلیون سال نوری در صورت فلکی «کاملوپاردالیس» (Camelopardalis) واقع شده است. در سال ۲۰۰۹ ستاره‌شناسان یک انفجار نیرومند ابر نو اختر را در این کهکشان ردگیری کردند. هر چند این ابر نواختر از مدت ها پیش از منظره محو شده است، تلسکوپ هابل به تازگی با ایجاد وقفه‌ای در ماموریت رصدگری معمول خود، پیامدهای این رویداد انفجاری را نیز پیگیری می کند.
انفجار ابر نو اختر نوع۲ یک انفجار بسیار پرانرژی است که نمایانگر مرگ یک ستاره بزرگ است. در حالی که عناصر مورد نیاز برای تامین سوخت لازم برای هم‌جوشی هسته‌ای در هسته مرکزی یک ستاره بزرگ به اتمام می‌رسد، هسته مرکزی ستاره به خاموشی می‌گراید و تولید انرژی را متوقف می‌کند. در حالی که چیزی برای حمایت از نیروی گرانش وجود ندارد، هسته ستاره کوچک شده و سپس ناگهان از درون منفجر می‌شود و لایه‌های خارجی ستاره به سمت داخل فرومی‌پاشند و به صورت یک انفجار بزرگ به سمت خارج و به درون فضا پرتاب می شوند.
این تحقیقات موجب افزایش آگاهی درباره ستارگانی می‌شود که در نهایت ابر نو اختر نوع۲ را ایجاد می‌کنند. همچنین هرگونه بازمانده ستاره‌ای از انفجارهای ابر نو اختری را مشخص خواهند کرد.