این ماه با تمام عظمت پایان یافت، اما این پایان بندگی نیست بلکه آغازی برای تمامی خوبی ها و مهربانی ها از خودگذشتگی ها است که در این بازه زمانی خداوند به ما آموخت تا باشد رسم بندگی شب های قدری که قرآن به سر گرفتیم تا خداوند بخشنده ببخشاید گناهانمان را و اجابت کند دعایمان را.
در ماه رمضان، گرسنگی و تشنگی را تجربه کردیم، دهان و چشم و گوش و حتی فکرمان را از شبهه ها به دور و بر حذر داشتیم.
چه بسیار زیبا بودند شب ها و روز های این ماه ،یک ماه بر سر سفره خداوند میهمان بودن، وجود ما را به خصلت دوستان خداوند آذین بست و اینک به استقبال عید فطر می رویم.
پاکی و صداقت را در همه اعضا و جوار خویش جاری کردیم و از گناه و معصیت پاک شدیم لحظه لحظه اش سرشار از عشق و عطوفت بود اگر کسی به برکات ماه رمضان پی برده باشد، جدا شدن از آن، برایش سخت است.
همچنان که اولیای الهی با نزدیک شدن زمان هجران، گویا به سخت ترین مصیبت گرفتار می شدند، امام سجاد (ع) یکی از آن بزرگان است که ناله سوزانش در وداع با ماه مبارک رمضان مشهود بوده است.
وقتی روزهای پایانی ماه فرا می رسید، غصه امام زیاد و غم جانکاه بر ایشان مستولی شده، در دریایی از اشک غرق می شدند و با ندایی سوزناک می گفتند: «ما با آن ماه مانند عزیزی که فراقش بر ما گران است و رفتنش ما را غمگین و گرفتار وحشت و تنهایی کند، وداع می کنیم».
با این اوصاف دل کندن از این ماه پربرکت دشوار است ،بدرود ای ماهی که از هر نظر مایه امن و سلامت هستی! بدرود ای کسی که همنشینی با تو ناپسند و معاشرت با تو نکوهیده نیست. بدرود که با برکات و نیکی ها بر ما درآمدی و آلودگی گناهان را از ما فرو شستی.
بدرود که وداع با تو از روی خستگی و فراغت از روزه ات از روی رنج و ملال نیست. بدرود که پیش از آمدن در آرزویت بودیم و پیش از رفتن، بر هجران فراقت غمگینیم.
بدرود که چه بدی ها که با آمدنت از ما دور شد و چه خوبی ها که به برکتت نصیب ما شد. بدرود تو را و شب قدری را که از هزار ماه بهتر است.
بدرود که دیروز چه سخت بر آمدنت دل بسته بودیم و فردا چه بسیار به تو اشتیاق پیدا خواهیم کرد. بدرود تو را و فضیلت تو را که از آن محروم شدیم و برکات گذشته ات که از ما ربوده شد». (صحیفه سجادیه، دعای ۴۵)
ما نیز به پیروی از امام سجاد (ع) با این ماه با عظمت و شریف وداع می کنیم:
خدایا! تازه با ماه رمضان انس گرفته بودیم؛ با سحرهایش، با روزه هایش، با تلاوت قرآنش، با ذکرها و گریه های نیمه های شبش، با نمازهای اول وقتش، با اسرارش!
اما پس از یک ماه آموختن رسم بندگی حال باید امتحان پس بدهیم؛ پروردگار متعال بعد از یک ماه روزه‌داری و عبادت بندگانش و پاک کردن روح و جسم آنها از آلودگی‌ها و کژی‌ها، روز عید فطر را روز دادن پاداش به آنها قرار داده است.
چرا که عید سعید فطر، روز دلدادگی و سرسپردگی است که در آن آدمی به فطرت خود نزدیک‌تر می‌شود، عظمت این روز ، بذر همدلی و همراهی را در دل‌های تمام مسلمین می‌کارد و آنها را برای یکی‌شدن آماده می‌سازد.
عید سعید فطر، عید بزرگ مسلمین جهان است که در آن قلب‌ها از کینه‌ها زدوده شده و دل‌ها به هم نزدیک‌تر می‌شود، پرده جهل دریده و صفای باطن نمایان می‌شود.
در این روز، دل‌های مومنان در درگاه ایزد منان، از چنان شور و شعفی مملو است که وصف‌ناشدنی است، زیرا خدای بزرگ، امروز را روز وعده پاداش به آنان معرفی کرده و نوید بهترین‌ها را به آنها داده است.
عید سعید فطر، تطهیر در چشمه زلال رمضان است که خورشید عاشقی در برابر معشوق را بر کیمیای وجود می‌نشاند و روح آدمی را جلا و صفا می‌بخشد.
این روز از چنان ارزش و اهمیتی برخوردار است که برای ورود به آن توصیه‌هایی شده که از آن میان می‌توان به غسل این روز، زدن عطر، پوشیدن لباس پاکیزه و آراسته و نماز خواندن زیر آسمان اشاره کرد.
عظمت نماز این روز چنان بزرگ و شگرف است که وقتی زیر آسمان آبی خدا، سر به سجود می‌گذاری و خود را ذره‌ای از دریای بیکران مومنان خدا می‌یابی، حس دلدادگی و سرسپردگی تمام وجودت را فرا می‌گیرد.
نماز این عید بزرگ، آدمی را به فطرت خود نزدیک‌تر می‌کند، بذر همدلی و همراهی را در دل‌های تمام مسلمین می‌کارد و آنها را برای یکی‌شدن آماده می‌سازد.
خدایا یاریمان کن تا تسلیم هوای نفس شیطان نشویم؛ توفیق استمرار عمل به ما عطا کن، تا برای همیشه در زندگی از رمضان درس بگیریم و شاگردی شایسته در کلاس درس رمضان باشیم؛ شاگردی که هرگز درس های رمضان را فراموش نکند.