ئاسو نادری روز یکشنبه در حاشیه دومین جشنواره ملی دف‌نوازی و مولودی‌خوانی «نوای وحدت» در گفت وگو با خبرنگار ایرنا اظهار کرد: ساز دف در دوران باستان در پرستش‌گاه نواخته و پوست آن از حیواناتی که قربانی می‌شدند، تهیه می‌شد.
وی با اشاره به اینکه چوب و پوست که با آن دف ساخته می‌شود هر ۲ برگرفته از طبیعی هستند و همین امر هم بر تقدس دف افزوده است، افزود: در دوران باستان بیشتر دف‌نوازان زن بودند و بانو «آننا» اشعار خود را همراه با دف می‌خواند و دف‌نوازی در دوران باستان بیشتر در اماکن مذهبی رایج بود.
این مدرس دف و محقق موسیقی آیینی ایران گفت: در دوران اسلامی نیز باز هم دف به نوان یک ساز مقدس در خانقاها و تکایا نواخته می‌شد و ساز دف هنگام خواندن اشعار در مدح و ثنا پیامبر اکرم(ص) و اهل بیت (ع) (مولودی‌خوانی) به کار می رفت.
وی اضافه کرد: در مناطق غرب ایران نیز دف نوازی به عنوانی سازی خانقایی توسط نوادگان شیخ عبدالقادر گیلانی گسترش پیدا کرد و در محافل خانقایی و ذکر دارویش از این ساز استفاده می‌شد.
نادری یادآور شد: در دوره معاصر ساز دف علاوه بر دارویش خانقاها و تکایای مذهبی طرفدارانی در بین سایر هنرمندان نیز پیدا کرد و گروه‌نوازی و تک نوازی دف در بین مردم رایج شد و هم اکنون هزاران دف‌نواز در ایران و سایر کشورهای اسلامی در این رشته فعالیت می‌کنند.
وی تاکید کرد: در بسیاری از مناطق استان‌های آذربایجان‌غربی، کردستان و کرمانشاه نیز دف طرفداران خاص خود را دارد و شهر سنندج (مرکز استان کردستان) به عنوان پایتخت دف جهان شناخته شده است.
به گزارش ایرنا، دومین جشنواره دف‌نوازی و مولودی‌خوانی «نوای رحمت» که به مناسبت عید قربان و گرامیداشت شهدای بمباران شیمیایی سردشت سوم و چهارم تیر ماه در تالار وحدت شهرداری مهاباد در حال برگزاری است.
در این جشنواره ۴۱ اثر از ۱۳ استان کشور در چهار بخش گروه‌نوازی، مولودی‌خوانی، تک نوازی و ۲ نوازی با هم رقابت می‌کنند.
ساز دف در بین مردم مناطق کُردنشین استان‌های آذربایجان‌غربی و کردستان و هنگام برگزاری آیین‌های مذهبی از جمله آیین‌های مولودی‌خوانی استفاده می‌شود.
دف یکی از سازهای کوبه‌ای در موسیقی ایرانی است که شامل حلقه‌ای چوبی است که پوست نازکی بر آن کشیده و با ضربه‌های انگشت می‌نوازند.
این ساز از سازهای ضربی ایرانی شبیه به دایره ولی بزرگ‌تر از آن و با صدای بم‌تر است که در دوره اسلامی ایران، برای پشتیبانی از ساز و حفظ وزن بکار می‌رفته و رکن اصلی مجالس محافل اهل ذوق و عرفان بوده و برای آنکه طنین بهتری داشته باشد، روی دف پوست آهو می‌کشیدند.
مهاباد در جنوب آذربایجان غربی واقع شده است.