به گزارش ایرنا، ذبیح‌الله پورشیب کاپیتان تیم ملی کاراته ایران که با موفقیت در مسابقات انتخابی بار دیگر به ترکیب اصلی تیم ملی رسید در گفت‌وگو با ایرنا در خصوص مسائل مختلف صحبت کرد که شرح آن را می‌خوانید:
از مسابقات انتخابی شروع کنیم. شروع خوبی نداشتید اما به یکباره همه چیز تغییر کرد و برای مسابقات قهرمانی آسیا در مالزی فیکس شدید. توضیحات شما را می‌شنویم.
در مرحله اول انتخابی نفر اول وزن خودم شدم. مرحله دوم را خوب شروع نکردم ولی در ادامه، بازی‌هایم را بُردم و دوباره نفر اول وزن شدم. مسابقه است و برخی مواقع به دلایل مختلف شاید آغاز مناسبی نداشته باشید. مهم این است کار را خوب تمام کنید. به هر حال انتخابی‌ها تمام شد و به گذشته فکر نمی‌کنم چون آینده برایم مهم‌تر است.
از شما به عنوان کاپیتان انتظار می‌رود همیشه در یک سطح باشید. می‌دانیم همه ورزشکاران اُفت می‌کنند اما عملکردتان در انتخابی با فراز و نشیب همراه بود.
بله قبول دارم و مهم این بود خیلی زود شرایط را جمع کردم، به خوبی هم می‌دانم در مسابقات بین‌المللی جایی برای اشتباه نیست و با توجه به تجربه‌ای که دارم باید حواسم را بیشتر جمع کنم. غافلگیری برای هر ورزشکاری وجود دارد و خدا را شاکرم در بهترین زمان، شرایط را برگرداندم. به گذشته فکر نمی‌کنم، بلکه درس‌هایی که گرفتم و تجربه‌ای که بدست آوردم را برای رقابت‌های آتی رو استفاده خواهم کرد.
چرا تا این حد حساسیت انتخابی بالا بود. برخی مواقع به‌نظر می‌رسید ملی‌پوشان انگار هم تیمی نیستند و واکنش‌ها عجیب به‌نظر می‌رسید!
دلایل این مساله؛ فشار مسابقات، هیجان و استرس و فشارهایی است که از بیرون وارد می‌شود و شرایط را برای همه حساس می‌کند. معتقدم بخش زیادی از این حساسیت‌ها، الکی بود. این مسائل روی عملکرد بازیکنان جوان و باتجربه تاثیر منفی می‌گذارد. گاهی اوقات این مسائل باعث می‌شود که کنترل همه چیز از دست برود که امری طبیعی در تمام رشته های ورزشی در سراسر دنیاست. البته با تمام این تفاسیر موفقیت هر فردی دست خودش است و افرادی که بهتر کار کردند نیز به ترکیب اصلی رسیدند.
انصراف نفرات باتجربه از حضور در کومیته تیمی و قراردادن فرصت به نفرات جوان، اقدام جالبی بود. بعد از واکنش‌های انتخابی، به خصوص در فضای مجازی این تصمیم باتجربه‌های تیم با استقبال مواجه شد.
با نفرات قدیمی تیم مثل بهمن عسگری و سجاد گنج‌زاده صحبت کردم و پیشنهاد دادم تا در کومیته تیمی نباشیم و فرصت به سایر نفرات برسد که موافق بودند و استقبال کردند. در آخر هم شهرام هروی به عنوان سرمربی و با مشورت سایر کادر فنی، تصمیم نهایی را اتخاذ کرد. یک تیم هستیم و باید از یکسری مسائل گذشت، کار بزرگی نکردیم و این تصمیم برای کاراته ایران بود و همه ما در تیم ملی، دوست هستیم. ما قدیمی‌ها در کنار جوان‌ترها و کم تجربه‌ها سخت تلاش می‌کنیم. هر بازیکنی جایگاه خودش را می‌داند و همه حقشان است و تلاش می‌کنند در تیم ملی باشند اما جایگاه‌ها مشخص است. واقعا بچه‌های کمیته تیمی هم با انگیزه و مصمم هستند و سخت تمرین می‌کنند تا به بهترین مدال برسند و ما نیز کنار آنان هستیم تا بتوانند به موفقیت برسند.
کمیته ملی المپیک در پیش‌بینی‌ها خود، شانس کسب فقط یک مدال طلا را برای کاراته ایران در هانگژو و در مجموع دو بخش زنان و مردان اعلام کرده. چه نظری دارید؟
شرایط بازی‌ها کاملا متفاوت است و نمی‌شود، پیش بینی کرد. نفراتی را داشتیم که در قهرمانی آسیا طلا گرفتند اما مدتی بعد در بازی‌های آسیایی حتی به برنز هم نرسیدند. اگر تیم ایران از لحاظ روحی و روانی، آرامش داشته و حمایت‌های لازم صورت بگیرد تا تدارکات خوبی داشته باشیم، قطعا مدال‌های طلای ما در مجموع مردان و زنان بیشتر از یک طلا خواهد بود.
با این صحبت‌ها استرس و فشار روی تیم زیاد نمی‌شود؟
نه فشار روی خودمان می‌گذاریم، نه خودمان را دستکم می‌گیریم. هر بازیکنی در هانگژو حضور داشته باشد برای اعتلای نام ایران عزیز تمام تلاش خود را به کار می‌بندد و کار خودش را به نحوه احسنت انجام می‌دهد. اگر مسئولان در این زمان باقی مانده حمایت کنند، به هدف می‌رسیم.
این روزها گلایه ورزشکاران رشته‌های مختلف از تفاوتی که بین آنان با فوتبالیست‌ها گذاشته می‌شود زیاد شده است. شما به‌عنوان یکی از بزرگان رشته‌های رزمی چه حرفی دارید؟
حقیقت امر این است همه ورزشکاران رشته‌های مختلف از این شرایط نابرابر و تبعیض گلایه دارند. حتی پاداش دو ساله گذشته خود را هنوز از وزارت ورزش دریافت نکرده‌ایم. خیلی از رشته‌ها مدال می‌گیرند و برای کشور افتخار آفرینی می‌کنند اما دیگران، قبل از مسابقه، حین پیکارها و بعد از آن پاداش می‌گیرند بدون هیچ دستاورد خاصی ،حالا نتیجه هم هرچه شد باز پاداش می‌گیرند. این تبعیض‌ها خوب نیست و انگیزه را کاهش می‌دهد. البته این مساله همیشه بوده و امیدوارم برطرف شود.
ولی نمی‌توان مخاطبان فوتبال را با رشته‌های دیگر مقایسه کرد؟
قبول دارم. به رشته‌های پرطرفدار، خوب رسیدگی کنند چون حقشان است و مخطاب زیادی دارند، اما همه که فوتبالیست نمی‌شوند و نباید تفاوت تا این حد باشد. ما هم از جوانی و زندگی خودمان گذشته‌ایم اما بعد از دو سال هیچ پولی نگرفته‌ایم. قرارداد یک بازیکن فوتبال برای یک فصل، بیشتر از هزینه‌های ۲۰ سال یک ورزشکار دیگر است که برای چندین مدال طلای جهان و آسیا انجام می‌شود. این خوب نیست. ما وظیفه خودمان را می‌دانیم و برای نام ایران تلاش می‌کنیم و بارها نام ایران عزیز را سربلند کردیم اما مسئولان وزارت ورزش و روسای فدراسیون‌ها هم باید از حق بچه‌ها دفاع کنند. چیزی بیشتر از حقمان نمی‌خواهیم و ما هم پول نیاز داریم تا زندگی کنیم. عمر، جوانی، بهترین دوران زندگی خود را می‌گذاریم و انتظار حمایت داریم. همین!