سارا بهمنیار که در عین جوانی و در ۲۴ سالگی کاپیتان تیم ملی کاراته بانوان شده است، پس از مدت‌ها سکوت در گفت‌وگویی تفصیلی با خبرنگار ورزشی ایرنا به تشریح شرایط خود، سال حساس کاراته و بزرگترین حسرت زندگی ورزشی خود پرداخت که متن آن را در زیر می‌خوانید:
به مسابقات قهرمانی آسیا در مالزی نزدیک می‌شویم. شرایط خودتان و تیم چگونه است؟
در آخرین مرحله تمرینات آماده‌سازی هستیم و خوشبختانه من و سایر بازیکنان وضعیت خوبی داریم. از ناحیه دست آسیبی داشتم که با فیکس کردن و فیزیوتراپی مشکل برطرف شد و اکنون در اوج آمادگی هستم. همه ما تلاش می‌کنیم تا نماینده شایسته‌ایی برای کاراته ایران باشیم.
حضور تیم روسیه در تهران را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
روسیه تیم خوبی است و نماینده وزن منهای ۵۵ کیلوگرم آنها در المپیک توکیو حضور داشت. به طور قطع از لحاظ روحی و فنی، همین چند روز تمرین با روسیه برای ما مفید خواهد بود.
بعد از المپیک توکیو مدتی دچار اُفت شدید اما خیلی زود بازگشتید. در این خصوص توضیح می‌دهید.
هیچ وقت المپیک توکیو را فراموش نمی‌کنم. خیلی زحمت کشدیم تا سهمیه گرفتم اما بدشانسی موجب شد تا به مدال بزرگترین رویداد ورزشی جهان نرسم. شاید باورتان نشود هر وقت در خصوص المپیک صحبتی می‌شود، گریه می‌کنم. اصلا فراموش شدنی نیست و حیف که در المپیک پاریس، کاراته حضور ندارد.
چه شد که خیلی زود به اوج بازگشتید؟
مدتی واقعا افسردگی گرفته بودم و شرایط روحی خوبی نداشتم. مربی خودم و خانواده‌ام خیلی زحمت کشیدند و به شرایط روحی مناسب برگشتم. پس از آن در چهار مسابقه متوالی به مدال رسیدم. سال قبل در قهرمانی آسیا به مدال رسیدم که نخستین مدال آسیای من بود. در لیگ‌های جهانی خیلی مدال گرفتم اما در آسیا مدال نداشتم که خوشبختانه سال گذشته به این مهم رسیدم.
انتظارات از شما در مسابقات آسیایی مالزی زیاد است. پیش‌بینی از عملکرد خودت و سایر نفرات دارید؟
سال گذشته در دو ثانیه پایانی فینال را از دست دادم. امسال باید به فینال برسم. سایر بچه‌ها نیز عالی هستند و همه شایستگی بالایی دارند.
با ۲۴ سال سن، کاپیتان تیم هستید. جوانگرایی در تیم بانوان را چگونه می‌بینید؟
اولین باری که به تیم ملی بزرگسالان آمدم، ۱۹ سالم بود و با سایر نفرات ۱۰ سال اختلاف داشتم. اما اکنون کاپیتان و بزرگتر تیم هستم و حس مسئولیت زیادی داریم. البته بگویم که کاپیتانی بسیار سخت است و علاوه بر خودمان باید برای کل تیم مسئولیت داشته باشیم. درست است تیم ما بسیار جوان شده، اما همه باانگیزه هستند و با جسارت بالایی مبارزه می‌کنند. آنها روحیه مناسبی برای موفقیت در قهرمانی آسیا دارند. من و مبینا حیدری به عنوان نفرات باتجربه‌تر خیلی تلاش کردیم تا به سایر ملی‌پوشان کمک کنیم چون می‌خواهیم تیم موفق باشد.
مسابقات قهرمانی آسیا در مالزی برای شما چقدر مهم است؟
شاید برای برخی رشته‌ها، مسابقات آسیایی یک دست‌گرمی باشد اما برای کاراته اینگونه نیست. بسیاری از قدرت‌های کاراته جهان در قاره کهن هستند و این پیکارها خیلی مهم است. می‌خواهیم نتایج خوبی در مالزی بگیریم تا پس از آن برای بازی‌های آسیایی هانگژو آماده شویم.
حضور نیافتن در لیگ‌های جهانی (کاراته‌وان) چه تاثیری داشت؟
وقتی برای المپیک آماده می‌شدیم، هر ماه در لیگ‌های جهانی و مسابقات مختلف شرکت می‌کردیم اما متاسفانه اکنون این شرایط را نداریم. خیلی سخت است بدون دیدار تدارکاتی در رویدادهای مهم شرکت کنیم اما با آن کنار آمده‌ایم. سال خیلی مهمی داریم چراکه باید در قهرمانی آسیا در مالزی، بازی‌های آسیایی هانگژو و جهانی مجارستان شرکت کنیم و می‌بایست از این مسیر عبور کرده و به موفقیت برسیم.
با حذف کاراته از المپیک پاریس کنار آمده‌اید؟
بالاترین هدف ورزشکاران حرفه‌ای، حضور در المپیک است. در این رویداد حضور یافته‌ام و به خوبی می‌دانم که با هیچ رویداد دیگری قابل مقایسه نیست. اکنون باید به مسابقاتی که داریم فکر کنیم و امیدوارم کاراته دوباره به المپیک برگردد.
تفاوت پاداش فوتبالیست‌ها با رشته‌های انفرادی در این روزها واکنش‌ها زیادی را به همراه داشته است. به عنوان کاپیتان تیم ملی کاراته بانوان چه صحبتی دارید؟
واقعا این اختلاف ناراحت کننده است. هر رشته‌ای جایگاه خودش را دارد و همه این مساله را می‌دانیم اما اختلاف تا این حد، خوب نیست. در دو سال اخیر هیچ پاداشی نگرفتیم، آخرین پولی که گرفتیم برای بازی‌های کشورهای اسلامی بود که مدت‌ها در اردو بودیم و چندین انتخابی دادیم و در آن به برنز رسیدم. نهایتا ۲۵ میلیون تومان برای یکسال تلاش و کسب مدال به ما پاداش دادند! وقتی در اردو هستیم طبیعتا شغل دیگری هم نداریم، باید تامین شویم تا انگیزه‌ها از بین نرود. در ورزش‌های رزمی، اخلاف و بُعد معنوی حرف اول را می‌زند اما باید تامین شویم تا بدون دغدغه تمرین کنیم.
نظر شما