به گزارش ایرنا، در تحلیل کیث مگی (Keith Magee) آمده است: اگر فاجعه قتل نائل المرزوق به دست مامور راهنمایی و رانندگی، در انگلیس یا آمریکا رخ می داد، رسانه ها در تیترهای خود به قومیت قربانی می پرداختند. اما به دلیل آنکه این جوان ۱۷ ساله در فرانسه کشته شد، یکی از عوامل دخیل یعنی رنگ پوست وی در سیل اولیه گزارش ها و تفسیرهای خبری تقریباً به طور کامل نادیده گرفته شد.
استاد دانشگاه نیوکاسل افزود: در فرانسه، با وجود اعتراض های ضد نژادپرستی سال ۲۰۲۰، موضوع نژاد تا حد زیادی تابو باقی مانده است. بحث های روزمره نژادی آمریکا حداقل در گفتمان رسمی فرانسه به ندرت مطرح می شود.
حکومت فرانسه مدت هاست که ادعا می کند که کور رنگ بوده و با تبعیض نژادی میانه ای ندارد. ماده ۱ قانون اساسی آن "برابری همه شهروندان در برابر قانون، فارغ از زادگاه، نژاد و مذهب" را تضمین می کند. به عبارت دیگر، تفاوت های فردی یک موضوع کاملا خصوصی است.
این صاحبنظر حوزه عدالت اجتماعی افزود: پاریس مدعی است که فقط شهروندان را که همگی دارای ارزش های مشترک جمهوری هستند، در نظر می گیرد. قانون ۱۹۷۸ از این هم فراتر رفته و جمع آوری یا پردازش داده های شخصی که "منشاء نژادی یا قومیتی، عقاید سیاسی، فلسفی یا مذهبی" را آشکار می کند، ممنوع کرده است. این بدان معناست که نژادپرستی نهادینه در جامعه فرانسه نامرئی می شود.
این مطلب می افزاید: جمعیت قابل توجهی از مهاجران در فرانسه از آفریقا، دریای کارائیب و آسیا به این کشور آمده و فرزندان آن‌ها برای دهه ها شکایت از آن دارند که همه امور زندگیشان تحت تأثیر تبعیض قرار گرفته است. اما وقتی هیچ اطلاعاتی در مورد اینکه چه تعداد از رنگین پوستان توسط سیستم آموزشی کنار گذاشته شده اند، چه تعداد بیکارند، چه تعداد فقیرند، چه تعداد محروم از مسکن و مراقبت های بهداشتی مناسبند و چه تعداد قربانی تبعیض نژادی پلیس هستند، جمع آوری نمی شود، به راحتی می توان وجود چنین تبعیضی را انکار کرد.
به نوشته این مقاله نویس انگلیسی، در نتیجه و درحالی که نژادپرستی در جامعه فرانسه گهگاه به رسمیت شناخته می شود، گزارش سال ۲۰۲۲ کمیسیون حقوق بشر فرانسه تخمین زد که ۱.۲ میلیون نفر در سال احتمالاً "قربانی حداقل یک حمله نژادپرستانه، یهودی ستیزانه یا بیگانه هراسانه" در فرانسه ۶۸ میلیونی هستند- چنین رفتاری معمولاً گردن افراد خاطی و هنجارشکن افتاده و گوش شنوایی برای اتهام های نژادپرستی نهادینه یا سیستمی وجود ندارد.
براساس این گزارش، بسیاری از افراد مهاجر که اغلب آنهاه سیاه پوست یا اهل شمال آفریقا هستند، در حومه یا حاشیه شهرهای بزرگ فرانسه زندگی می کنند که در آنجا محرومیت شدید اقتصادی و اجتماعی نه تنها حس ناامیدی گسترده، بلکه خشم از بی عدالتی و نابرابری نژادی پنهان را شعله ور ساخته است.
به باور نویسنده این مقاله، احتمالاً تنها برنده انفجار حومه فرانسه، راست افراطی است که از فرصت استفاده کرده و برای کسب منافع انتخاباتی بر آتش تفرقه نژادی و نفرت علیه مهاجران می دمد.