به گزارش گروه علم و آموزش ایرنا از «سای تک دیلی»، خفاش‌ها به عنوان منبع ویروس در هر دو مورد پاندمی ویروس «سارس» در سال ۲۰۰۳ و پاندمی کووید-۱۹ شناخته شده اند. هنوز مشخص نیست که آیا انتقال ویروس در نتیجه تماس مستقیم با یک خفاش آلوده، تماس با تراوشات بدن خفاش در یک غار یا محیط‌های مشابه یا از طریق یک حیوان دیگر آلوده شده به علت تماس با خفاش صورت گرفته باشد. شاید هم هیچ‌وقت این مساله روشن نشود.
خفاش‌ها به عنوان ذخایر ویروس‌هایی شناخته می‌شوند که می‌توانند گونه‌های دیگر از جمله انسان‌ها را آلوده کنند.
یک تحلیل جدید به ارزش یک تابوی جهانی اشاره دارد که طبق آن انسان‌ها موافقت می‌کنند خفاش‌ها را به حال خود بگذارند - آنها را نترسانند، برای تعقیب آنها تلاش نکنند و فراری ندهند یا آنها را نکشند. اینها کارهایی است که تنها موجب پراکنده کردن بیشتر خفاش‌ها و افزایش احتمال گسترش بیماری‌های مشترک بین حیوان و انسان می‌شود. انسان‌ها در عوض باید به خفاش‌ها اجازه دهند تا زیستگاه‌های خود را داشته باشند و بدون مزاحمت زندگی خود را سپری کنند.
مولفان این گزارش تحقیقی تاکید می‌کنند که انسان‌ها باید گام‌های پایه‌ای و معقول برای کاهش ریسک ایجاد یک پاندمی دیگر را بردارند و در این زمینه با توجه به اینکه پیشگیری بهتر از درمان است، می‌گویند که این کار باید در جایی انجام شود که بیشترین احتمال انتقال ویروس از حیوانات به مردم وجود دارد.
دکتر «سوزان لیبرمن» معاون سیاست جهانی سازمان غیردولتی موسوم به «جامعه حفظ حیات وحش» در نیویورک ( WCS) می‌گوید: در یک دنیای جهانی شده با هشت میلیارد نفر جمعیت دیگر نمی‌توانیم به هم پیوستگی خود را در حیات‌وحش و اکوسیستم‌های پیرامون نادیده بگیریم. اگر می‌خواهیم از پاندمی بعدی جلوگیری کنیم، باید رابطه انسان‌ها با طبیعت را تغییر دهیم و این کار می‌تواند از خفاش‌ها شروع شود.
به بیان ساده لازم است که انسان‌ها رابطه شکسته شده خود با طبیعت به خصوص با حیات‌وحش و خفاش‌ها را تغییر دهند. هزینه‌های اجرای تغییرات رفتاری مورد نیاز انسان‌ها در مقایسه با هزینه‌های یک پاندمی جهانی دیگر ناچیز است.
این محققان خاطرنشان می‌کنند که اجازه زندگی و بقا به خفاش‌ها همچنین میلیاردها دلار سود به شکل خدمات اکوسیستمی خفاش‌ها مانند کنترل پشه‌ها و سایر حشرات و همچنین گرده افشانی بسیاری از محصولات کشاورزی دارد.