به گزارش ایرنا از وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، پس از پیروزی انقلاب اسلامی و به موازات شکل‌گیری شبکه بهداشتی- درمانی در کشور و ایجاد ساختارهای لازم، برنامه گسترش ایمن‌سازی در سال ۱۳۶۳ با هدف ایجاد مصونیت فعال در کودکان گروه سنی زیر یکسال در برابر بیماری‌های قابل پیشگیری با واکسن شامل دیفتری، کزاز، سیاه سرفه، سرخک، فلج اطفال و سل آغاز شد.
در سال ۱۳۷۲ نیز برنامه ایمن‌سازی هپاتیت ب در برنامه گسترش ایمن‌سازی ادغام شد. از سال ۱۳۸۳ نیز پس از انجام ایمن‌سازی سراسری سرخک و سرخجه، واکسن سه گانه سرخک- سرخجه- اوریون (MMR) جایگزین واکسن سرخک در ایمن‌سازی جاری شد و واکسن هموفیلوس آنفلوانزا تیپ ب در قالب واکسن پنتاوالان از سال ۱۳۹۳ در برنامه ایمن سازی کودکان کشور اضافه شد.
واکسن تزریقی فلج اطفال نیز برای تقویت سطح ایمنی کودکان و در راستای مراحل انتهایی ریشه کنی جهانی فلج اطفال، از شهریورسال ۱۳۹۴ به برنامه ایمن‌سازی کودکان در استان‌های پرخطر و همجوار با افغانستان و پاکستان اضافه شد؛ به این ترتیب همه کودکان در سراسر کشور وقتی برای دریافت واکسن ۴ ماهگی به مراکز بهداشتی درمانی و خانه‌های بهداشت مراجعه می‌کنند، علاوه بر واکسن‌های قبلی (قطره واکسن خوراکی فلج اطفال و واکسن پنج گانه) یک نوبت واکسن تزریقی فلج اطفال نیز دریافت می‌کنند. اکنون نیز مسوولان بهداشتی کشور امیدوارند که با ورود ۲ واکسن پنوموکک و روتاویروس به برنامه ایمن‌سازی، گام بزرگی در جهت به روزرسانی برنامه EPI کشور برداشته شود.
اجرای برنامه ایمن‌سازی کودکان در کشور سبب شده تا بیماری‌هایی که در حدود ۴۰ سال قبل موارد بالایی از مرگ و میر کودکان جامعه را تشکیل می‌دادند، کاهش چشمگیری داشته باشند؛ به طوری که به عنوان مثال امروزه امکان اینکه یک دانشجوی پزشکی در کل دوران تحصیل خود و یا شاید کل دوران طبابت خود یک مورد بیماری دیفتری را ببیند، بسیار اندک است؛ این درحالیست که در سال‌های دورتر اپیدمی‌های بیماری دیفتری به طور مکرر اتفاق می‌افتاد و براساس برآورد وزارت بهداشت، میزان مرگ کودکان زیر ۵ سال کشور در سال ۱۳۵۷، برابر با ۱۵۴ در هزار تولد زنده بوده که در سال ۱۳۹۵، به حدود ۱۶ در هزار تولد زنده کاهش یافته است.
در سال ۱۳۶۳ که آغاز برنامه توسعه ایمن سازی در کشور بود، یک چهارم کل مرگ‌های نوزادی ناشی از کزاز نوزادی بود. شاخص مرگ نوزادی ۲۱ در هزار تولد زنده و مرگ اختصاصی ناشی از کزاز نوزادی نیز ۵ در هزار تولد زنده بود؛ این درحالیست که با افزایش پوشش واکسیناسیون کزاز در کودکان و مادران باردار به بالای ۹۵درصد، کزاز نوزادی به سرعت رو به کاهش گذاشت و ایران در زمره کشورهایی قرار گرفت که قبل از سال ۲۰۰۰ میلادی (۱۳۷۹ شمسی) موفق به حذف کزاز نوزادی شد. بر این اساس با توجه به تعداد متوسط متولدین در سال ۱۳۹۵ که کمی بیش از یک و نیم میلیون نفر بود، چنانچه برنامه واکسیناسیون کزاز در کشور انجام نمی‌شد، برآورد می‌شود سالیانه ۷۵۰۰ مورد مرگ ناشی از کزاز نوزادی در کشور رخ می‌داد.
پوشش ۹۵ درصدی ایمن‌سازی
مشخص است که پس از پیروزی انقلاب، گام‌های بلندی برای ایجاد توسعه شبکه خدمات بهداشتی اولیه (PHC) در کشور برداشته شد؛ هرچند که با فعالیت مؤسسه واکسن و سرمسازی رازی و همچنین انستیتوپاستور ایران، قدم‌هایی در تأمین واکسن‌های مورد نیاز کودکان کشور در سال‌های قبل از انقلاب برداشته شده بود، اما استقبال عمومی و حتی استقبال خانواده‌های تحصیل کرده برای واکسیناسیون کودکان بسیار محدود بود و طبق بررسی‌های انجام شده در اوایل پیروزی انقلاب، حداکثر پوشش ایمن‌سازی کودکان، ۳۰ درصد و ایمن‌سازی زنان باردار علیه کزاز ۳.۷ درصد بوده است.
از سال ۱۳۶۳ تلاش برای تقویت ایمن‌سازی کودکان با محوریت تقویت تولید داخلی واکسن آغاز شده و برنامه توسعه ایمن‌سازی (EPI) از سال ۱۳۶۴ به عنوان یک جزء اساسی از فعالیت‌های خدمات بهداشتی اولیه آغاز شد. توسعه مراکز بهداشتی - درمانی و خانه‌های بهداشت در مناطق روستایی کشور، تربیت و به کارگیری پرسنل بهداشتی مورد نیاز به ویژه بهورز که بومی روستای محل خدمت خود بودند و از همه مهم‌تر ادغام وزارت بهداری و دانشکده‌های پزشکی و پیراپزشکی و تشکیل وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، زمینه تربیت پزشکان و نیروهای تخصصی مورد نیاز را فراهم کرد.
فراهم کردن تجهیزات زنجیره سرما و خودروهای مورد نیاز نظام بهداشتی هم از دیگر اقدامات ضروری برای رساندن خدمات ایمن‌سازی به نقاط صعب‌العبور و دورافتاده روستایی بود که صورت گرفت. حاصل تمام این تلاش‌ها افزایش پوشش ایمن‌سازی کودکان زیر یکسال کشور به بیش از ۹۰ درصد درسال ۱۳۶۹ و بالای ۹۵ درصد در سال‌های ۱۳۷۲ و پس از آن بود.
در هر حال اکنون کلیه کودکان کشور علیه بیماری‌های دیفتری، سیاه سرفه، کزاز، فلج اطفال، سرخک، سرخجه، اوریون، سل، هپاتیت بی و هموفیلوس آنفلوانزای تیپ ب واکسینه می‌شوند و مسوولان تاکید دارند که بیماری‌های سرخک، سرخجه مادرزادی و کزاز نوزادی درمرحله حذف قرار دارند. بیش از ۲۰ سال است که کشور عاری از موارد بومی بیماری فلج اطفال است و بیماری‌های دیفتری، سیاه سرفه و اوریون کنترل شده‌اند. همچنین اقدام وزارت بهداشت برای کنترل هپاتیت B، تمرکز بر واکسیناسیون است و در این زمینه واکسن هپاتیت B به اندازه کافی در کشور تولید می‌شود و هر فرد واجد شرایط می‌تواند این واکسن را تزریق کند. طی سال‌های ۱۴۰۰ و ۱۴۰۱ نیز به حدود ۵۰۰ هزار نفر (بدون احتساب نوزادان تازه متولد شده که باید واکسن تزریق کنند) واکسن هپاتیت B به شکل رایگان تزریق کرده‌اند.
ریشه کنی فلج اطفال
در همین راستا می‌توان به فلج اطفال و مقایسه شرایط آن با قبل و بعد از واکسیناسیون اشاره کرد؛ به اذعان مسوولان وزارت بهداشت، در سال‌های قبل از واکسیناسیون، سالیانه بیش از ۱۰۰۰ مورد بیماری فلج اطفال در کشور رخ می‌داد و این درحالیست که اکنون مسوولان مهم‌ترین عامل پاک ماندن کشور از بیماری فلج اطفال را حفظ پوشش واکسیناسیون بالای ۹۵ درصد و انجام عملیات‌های دوره‌ای واکسیناسیون تکمیلی این بیماری می‌خوانند و همچنان در برخی مناطق کشور بویژه در استان‌های جنوب شرق کشور که در مجاورت کشورهای افغانستان و پاکستان هستند و در معرض خطر بیشتر ورود مجدد بیماری قرار دارند، همچنان برنامه دوره‌ای تکمیلی واکسیناسیون انجام می‌شود.
برای اطمینان از نبود بیماری فلج اطفال، سازمان جهانی بهداشت نظام مراقبت ویژه‌ای با شاخص‌های مشخص و دقیق طراحی کرده که در همه کشورهای جهان مورد عمل و پایش قرار می‌گیرد. بنابر اعلام وزارت بهداشتی‌ها، توانمندی نظام سلامت کشور در تمام سال‌های گذشته با دارا بودن شاخص‌های مورد نظر سبب شده که سند کشوری تاییدیه ریشه کنی فلج اطفال سالیانه روزآمد شده و در کمیته‌های فنی سازمان جهانی بهداشت مورد تایید قرار گرفته است.
در سال‌های قبل از اجرای واکسیناسیون، سالیانه بین ۱۵۰ تا ۵۰۰ هزار مورد سرخک در کشور رخ می‌داد. واکسیناسیون سرخک نیز در ایران از سال ۱۳۴۶ شروع شد. حذف سرخک در منطقه مدیترانه شرقی نیز تا سال ۲۰۲۰ هدف گذاری شده تا به این ترتیب کشورهای منطقه، گردش این بیماری در کشور خود را متوقف و بیماری را به حداقل ممکن برسانند.
جمهوری اسلامی ایران نیز برای دستیابی به هدف حذف سرخک و سرخجه، بزرگ‌ترین عملیات ایمن سازی تکمیلی این دو بیماری در دنیا را طراحی کرد. در این راستا از سال ۱۳۸۳ واکسن سرخک – سرخجه - اوریون (MMR) جایگزین واکسن سرخک در ایمن‌سازی جاری شد.
در همین راستا، بهبود مستمر نظام مراقبت منجر به شناسایی دقیق و سریع موارد مشکوک به سرخک و واکنش سریع به هر مورد تایید شده سرخک شده است و بسته به شرایط مسوولان هر چند وقت یکبار، واکسیناسیون تکمیلی سرخک و سرخجه را بویژه در مناطق خطر این بیماری در دستور کار قرار می‌دهند.
بر اساس گزارش وزارت بهداشت، حذف سرخک به معنای صفر شدن موارد بومی آن و قطع گردش ویروس بومی سرخک در طی ۱۲ ماه و برقراری نظام مراقبت استاندارد است. چنانچه این وضعیت برای ۳۶ ماه و بیشتر تداوم یابد، کشور مربوطه موفق به دریافت تاییدیه حذف سرخک می‌شود. در حال حاضر جمهوری اسلامی ایران جزو اولین کشورهای منطقه است که سند کشوری حذف سرخک و سرخجه را تهیه و برای بررسی و تایید به سازمان جهانی بهداشت ارسال کرده است. این موفقیت ارزشمند حاصل بیش از ۳ دهه تلاش خستگی ناپذیر کارکنان بهداشتی از دورترین نقاط روستایی تا سطوح ستادی نظام سلامت کشور است که به دلیل شیوع بیماری در کشورهای همسایه باید همچنان با قدرت ادامه داشته باشد.
بی‌تردید این موفقیت‌ها بدون تعهد و حمایت سیاستگذاران ارشد کشوری، به دست نمی‌آمد. از طرفی هم وجود شبکه خدمات بهداشتی- درمانی با پوشش بالای ۹۵ درصد مناطق روستایی کشور، برقراری زنجیره سرمای مناسب واکسن و حفظ کیفیت آن از سطح سردخانه مرکزی واکسن تا محل تلقیح در مراکز شهری و روستایی، خودروهای سردخانه‌دار برای حمل واکسن و یخچال‌های نگهداری واکسن و همچنین توان بالای علمی در کشور جهت ساخت واکسن‌های مصرفی و بویژه مشارکت خانواده‌ها برای واکسیناسیون فرزندان‌شان، در دستیابی به این موفقیت‌ها و ارتقای شاخص‌های بهداشتی کشور نقش موثری داشتند.
بنابراین، ایمن‌سازی دوران کودکی، سرمایه‌گذاری برای نجات زندگی سالیانه چند میلیون نفر در دنیا است. موفقیت‌های ایران در کنترل و حتی حذف بسیاری از بیماری‌های قابل پیشگیری با واکسن در حالیست که براساس گزارش سازمان‌های بین‌المللی همچنان سالانه تعداد زیادی از کودکان دنیا در اثر بیماری‌های قابل پیشگیری با واکسن از جمله سیاه سرفه، سرخک، کزاز نوزادی، هموفیلوس آنفلوانزا، اسهال‌های ویروسی، هپاتیت ب و پنومونی، جان می‌بازند؛ مرگ‌هایی که به اذعان متخصصان سلامت به راحتی با واکسن قابل پیشگیری هستند.