به گزارش روز دوشنبه خبرنگار ایرنا، تا آغاز رقابت‌های مرحله گروهی لیگ قهرمانان آسیا چیزی باقی نمانده و تیم‌های حاضر در این رقابت‌ها نیز مشغول برگزاری تمرینات آماده‌سازی و بازی‌های تدارکاتی هستند تا بهترین عملکردشان را ارائه کنند و به مرحله حذفی مسابقات راه یابند. هواداران این تیم‌ها هم خودشان را برای حضوری پرشور در ورزشگاه‌های خانگی تیم‌شان آماده می‌کنند. اما شرایط برای نساجی‌چی‌ها مانند همه بازی‌های حساسی که طی سال‌های اخیر داشتند متفاوت است؛ آن‌ها باید به فکر سفر به شهری دیگر باشند تا از تیم محبوب‌شان حمایت کنند.
نساجی در گروه D مسابقات با بمبئی‌سیتی هند، نوبهار ازبکستان و تیم پرستاره الهلال عربستان هم‌گروه است. نخستین مسابقه‌اش را باید ۲۷ شهریور در شهر بمبئی با تیم فوتبال بمبئی‌سیتی برگزار کند. در دومین مسابقه هم ۱۱ مهر باید میزبان تیم قدرتمند الهلال باشد و به مصاف نیمار و یارانش برود. اما این میزبانی مفهومِ میزبانی‌های رایج برای سایر تیم‌ها را ندارد. چون به جای ورزشگاه شهید وطنی قائمشهر باید در ورزشگاه آزادی تهران انجام شود. یعنی از جنس میزبانی‌های نساجی در لیگ بیست‌ویکم و همچنین جام حذفی فصل ۱۴۰۰-۱۴۰۱ است که تیم محبوب قائمشهر و مازندران، بازی‌های خانگی‌اش را در قائمشهر برگزار نمی‌کرد. همان داستان تکراریِ خانه‌به‌دوشی؛ این بار در لیگ قهرمانان آسیا!
خانه‌به‌دوشی در همه سطوح
نساجی خانه‌به‌دوشی را از زمانی که در لیگ آزادگان حضور داشت تجربه کرده است. اوایل دهه ۹۰ که قرار شد جای چمن طبیعی بی‌کیفیت ورزشگاه شهید وطنی قائمشهر را چمن مصنوعی بگیرد، نساجی حدود ۱۸ ماه از خانه دور بود و بازی‌های خانگی‌اش در ساری برگزار می‌شد. هواداران هم از قائمشهر به ساری می‌رفتند و تیم‌شان را تشویق می‌کردند.
یک دهه بعد زمانی که نساجی لیگ برتری شده بود نیز خانه‌به‌دوشی یقه این تیم ریشه‌دار و پرهوادار را گرفت. پس از سه فصل حضور نساجی در لیگ برتر و چالش‌های بازی روی چمن مصنوعی بی‌کیفیت این ورزشگاه، بالاخره در پایان فصل بیستم اعلام شد که ورزشگاه شهید وطنی قرار است بازسازی شود. ۱۹ مرداد عملیات تعویض چمن و بازسازی ورزشگاه آغاز شد و کل فصل بیست‌ویکم را نساجی دور از خانه بود و در ورزشگاه‌های دیگر میزبان حریفانش شد. بازگشت نساجی به این ورزشگاه که البته همه اقدامات بازسازی آن انجام نشده بود ۳۹۳ روز طول کشید.
نساجی تنها تیم فوتبال ایران است که در پنج ورزشگاه غیرخانگی بازی‌های خانگی رسمی خود را برگزار کرده است. این تیم پیشینه و تجربه میزبانی از رقبا در ورزشگاه شهدای ساری، ورزشگاه امام رضا(ع) مشهد، ورزشگاه آزادی تهران، ورزشگاه انقلاب کرج و ورزشگاه نقش جهان اصفهان را دارد و حالا نیز باید در سطح آسیایی همین اتفاق را تجربه کند.
رویاهای بر باد رفته شهر خسته
هواداران نساجی به دلیل محرومیت این شهر از یک ورزشگاه با کیفیت و استاندارد، بهترین و خاص‌ترین فرصت‌های خاطره‌سازی فوتبالی در شهرشان را که بعید است تا سال‌ها تکرار شود از دست داده‌اند. نساجی‌چی‌ها در جام حذفی ۱۴۰۰-۱۴۰۱ که به کسب نخستین و مهم‌ترین جام قهرمانی‌شان منتهی شد بود، دیدار خانگی مرحله یک هشتم نهایی مقابل گل‌گهر سیرجان را در مشهد برگزار کردند و پس از پیروزی مقابل استقلال در مرحله یک چهارم نهایی، در دیدار خانگی مرحله نیمه‌نهایی مقابل مس کرمان روی چمن ورزشگاه آزادی تهران به میدان رفتند.
پس از صعود به فینال و قهرمانی در این جام، هواداران منتظر بودند تا تیم محبوب‌شان در ورزشگاه شهید وطنی قائمشهر حضور یابد و به رسم همه شهرهای فوتبالی و تیم‌های پرهوادار، جشنی با حضور هواداران برگزار شود. اما عملیات بازسازی ورزشگاه شهید وطنی اجازه نداد تا نساجی‌چی‌ها خاطره‌ای از دور افتخار تیم محبوب‌شان در ورزشگاه قدیمی شهر خسته ثبت کنند.
اکنون نیز که نساجی یکی از نمایندگان ایران در لیگ قهرمانان آسیاست و به این واسطه برای نخستین بار قائمشهر می‌توانست تجربه میزبانی از مسابقات معتبر بین‌المللی را داشته باشند و از آورده‌های این میزبانی بهره بگیرند، باز هم به دلیل استاندارد نبودن ورزشگاه خانگی نساجی این فرصت و رویا از دست رفته است.
فرصت‌هایی که از دست می‌رود
این بار از این میزبانی‌های غیرخانگی نه تنها نساجی و هواداران این تیم و شهر خسته، بلکه مازندران هم آسیب می‌بیند و به بیانی بهتر فرصت از دست می‌دهد. برگزاری سه مسابقه معتبر بین‌المللی که از شبکه‌های مختلف خارجی پخش می‌شود در شهری کوچک و استانی گردشگرپذیر طبیعتا فرصتی کم‌نظیر برای دیده شدن است. طبیعتا ستاره‌ای مانند «نیمار جونیور» برزیلی که فقط در صفحه شخصی‌اش ۲۱۳ میلیون نفر دنبال‌کننده دارد را جز به بهانه برگزاری یک مسابقه رسمی نمی‌توان در مازندران دید. یا هم‌تیمی‌های مشهور او مانند کالیدو کولیبالی، ساویچ، مالکوم و میتروویچ که در کنار یکدیگر با رقم‌های نجومی قراردادهای‌شان الهلال را به گران‌ترین تیم تاریخ فوتبال آسیا تبدیل کرده‌اند.
حضور این ستاره‌ها در هر نقطه‌ای از جهان می‌تواند توجه‌ها را جلب کند و از محل جلب این توجه‌هاست که می‌توان برنامه‌هایی برای جذب گردشگر یا معرفی ظرفیت‌ها اجرا کرد. شاید قابل قیاس نباشد، اما اهدای عبا به لیونل مسی توسط قطری‌ها در مراسم قهرمانی جام جهانی ۲۰۲۲ نمونه‌ای از همین برنامه‌های تبلیغاتی است که در چنین فرصتی به حافظه تاریخ فوتبال جهان پیوند زده شد.
از سوی دیگر نمی‌توان منکر شد که به واسطه حضور این بازیکنان در یک شهر یا استان، نام آن منطقه به شکل برجسته‌ای مطرح می‌شود و البته درآمد قابل توجهی نیز از حضور هواداران و مشتقات برگزاری مسابقه نصیب جامعه میزبان خواهد شد.
فراهم شدن فرصت حضور مسئولان بین‌المللی فوتبال در قائمشهر و استان نیز از دیگر مواردی است که مازندران به دلیل نداشتن یک ورزشگاه با کیفیت از دست داد. در حالی که برای میزبانی از یک رویداد ورزشی در رشته‌های مختلف گاهی ماه‌ها رایزنی می‌شود و مبالغ قابل توجهی نیز باید در نظر گرفته شود، فرصت میزبانی از سه مسابقه معتبر آسیایی به دلیل نبود زیرساخت مناسب به همین سادگی از دست داده می‌شود.
وعده‌هایی که عملی نشد
فرصت‌های میزبانی مسابقات خانگی نساجی در لیگ قهرمانان آسیا در حالی از دست رفته که زمان بازسازی ورزشگاه خانگی نساجی وعده داده شده این ورزشگاه در تراز برگزاری مسابقات آسیایی آماده‌سازی می‌شود. خرداد ۱۴۰۱ مدیرکل وقت ورزش و جوانان مازندران در نشست شورای اداری مازندران عنوان کرده بود که بازسازی این ورزشگاه در شان آسیایی شدن تیم نساجی ارتقاء یافته و در دست اجرا است.
حسن رنگرز در آن جلسه عنوان کرده بود که به طور حتم با توجه به حضور نساجی در مسابقات فوتبال باشگاه‌های آسیا ورزشگاه وطنی در شأن یک تیم آسیایی بازسازی می‌شود. پس از آن هم بارها عنوان شد که این ورزشگاه در تراز استانداردهای AFC بازسازی شده است. تا جایی که سید محمود حسینی‌پور استاندار مازندران ۱۳ مرداد پارسال در بازدید از عملیات بهسازی ورزشگاه شهید وطنی تجهیز این ورزشگاه را با توجه به کسب سهمیه آسیایی تیم فوتبال نساجی، فرصتی برای رشد زیرساخت‌های شهرستان قائمشهر برشمرد و گفت: «به موازات این که چنین ورزشگاه مدرنی در قائمشهر ایجاد شد، ابعاد دیگر شهرستان هم باید متناسب با آن پیشرفت کند. نمی‌توانیم در این ورزشگاه میزبان مسابقات آسیایی باشیم، اما زیرساخت‌های شهر غیراستاندارد باشد و امکانات اقامتی مناسب در شهر نباشد. بنابراین فرماندار هم باید برای میزبانی این شهر در مسابقات قهرمانی آسیا و حتی لیگ‌های داخلی ساز و کار تعالی شهرستان در حوزه‌های مختلف را فراهم کند.»
به استناد این اظهارات، باور غالب در نگاه مسئولان این بود که ورزشگاه شهید وطنی شرایط میزبانی از مسابقات آسیایی را دارد. اما در واقعیت چنین چیزی مشاهده نشد و هزینه حدودا ۷۰ میلیارد تومانی انجام شده در این ورزشگاه نتوانست مهم‌ترین مسابقات فوتبال تاریخ مازندران را در این استان نگه دارد.
حال پرسش این است که با وجود مسجل شدن حضور نساجی در لیگ قهرمانان آسیا در زمان بازسازی ورزشگاه، چرا طراحی، نظارت و برنامه‌ریزی‌ها به شکلی رقم نخورد که وعده‌های داده شده محقق شوند و انتظار حداقلی هواداران نساجی برای تشویق تیم‌شان در شهر و استان خودشان برآورده شود؟
هواداران نساجی بارها اثبات کردند که حاضرند صدها کیلومتر برای تشویق تیم‌شان طی کنند. تصویری که نساجی‌چی‌ها ۶ اردیبهشت ۱۳۹۷ با حضور پرشورشان در ورزشگاه تختی تهران و برای تشویق نساجی در آخرین دیدار لیگ آزادگان رقم زدند یا حضور پرانرژی و پرتعدادشان در مسابقات جام حذفی مقابل استقلال، مس کرمان و آلومینیوم اراک از حافظه فوتبال ایران پاک نمی‌شود. اما قطعا پاسخِ این وفاداری و هواداری، بی‌توجهی به کمترین خواسته نیاز فوتبالی‌شان و بر باد رفتن رویاهای‌شان برای ثبت خاطره‌هایی ناب در جغرافیای شهر و استان‌شان نیست.