به گزارش خبرنگار ایرنا، در این کارزار خطاب به رئیس جمهور آمده است: آلودگی اسفناک رودخانه‌های بابل ناشی از پساب‌های آلوده شهرک‌های صنعتی به خصوص شهرک صنعتی رجه، واقع در بندپی بابل و ورود فاضلاب‌های شهری به بابلرود در محدوده پل تاریخی محمد حسن خان، پل موزیرج و جاده ساحلی و ابتلای سالانه سه هزار نفر به سرطان در مازندران سبب نگرانی ساکنین اطراف رودخانه، کشاورزان و فعالین محیط زیست شده است، بنابرین از جنابعالی به عنوان مجری قانون اساسی کشور درخواست می‌شود تا دستور بفرمایید جلوی این فاجعه زیست محیطی گرفته شود. و با افراد و شرکت‌های متخلف برخورد قاطع صورت گیرد.
رودخانه بابلرود یکی از رودخانه‌های پُر آب مازندران است که از قلب جنگل‌های هیرکانی در مناطق بالادست سوادکوه مازندران سرچشمه می‌گیرد و بعد از طی مسافت ۷۸ کیلومتری و عبور از سه شهرستان سوادکوه، بابل و بابلسر به دریای خزر می‌ریزد.
این رودخانه بزرگ و زیبا که با عبور از جنگل‌های سر به فلک کشیده و دشت های زیبا به دریای خزر می ریزد در طول مسیر ۷۸ کیلومتری از سرچشمه تا دریای خزر مورد بی مهری های فراوان قرار می گیرد.
ورود پساب های صنعتی و فاضلاب های خانگی به این رودخانه که برای دوستداران محیط زیست بسیار آزار دهنده است، علاوه برآن تخلیه فاضلاب انسانی در این رودخانه شوک سنگین دیگری را به شهروندان و دوستداران محیط زیست و سلامت مردم به عنوان یک مسئله غیر قابل قبول وارد کرده است.
فاضلاب‌های انسانی که در نهایت به دریای خزر می ریزد و تهدید جدی برای سلامت مردم محسوب می شود، درحالی به بابلرود ریخته می‌شود که کارشناسان نسبت به سونامی سرطان در کشور هشدارهای جدی را مطرح کرده و از متولیان خواسته شد که برای این مشکل چاره اندیشی کنند.
بسیاری از کشاورزان حاشیه بابلرود علاوه بر اینکه از طریق آب این رودخانه ۱۰ها هزار هکتار زمین شالیزاری خود را آبیاری می کنند، هزاران هکتار از زمین های صیفی جات با آب بابلرود سیراب می شود و تمامی محصول تولیدی این زمین های زراعی ضمن استفاده در مازندران برای سراسر کشور هم ارسال می شود.
همچنین با شروع فصل بارش های سیل آسا شیرابه های زباله برخی شهرهای حاشیه بابلرود مانند انجیلسی بابلکنار که میزبان زباله هفت شهر اقماری بابل است با حجم بالا با ورود به رودخانه های کوچک محلی در نهایت به بابلرود سرازیر می شوند.
برخی از مسوولان شهری نسبت به خطرهای هولناک این اقدام هشدار می دهند و به دنبال حل این مشکل مهم زیست محیطی هستند. هرچند گام های نخست برای حل این مشکل آغاز شد اما برای سالم سازی بابلرود نیاز به تصمیم های جدی تری است.
شهرداری بابل با راه اندازی تصفیه خانه سکوی دپوی زباله شهر بابل که در حاشیه این رودخانه در شهر بابل قرار دارد چراغ اول را روشن کرد اما این طرح با حجم سنگین ورود فاضلاب به بابلرود به عنوان یک مبنا برای ساماندهی ورود فاضلاب های صنعتی، انسانی و خانگی به رودخانه بابلرود است.
این روزها عده ای از فعالان زیست محیطی در مکان های مشخص که فاضلاب های انسانی را در رودخانه بابلرود تخلیه می کنند در کمین می نشینند و با فیلم برداری از این اقدام و به اشتراک گذاشن فیلم در شبکه های اجتماعی به دنبال حل این مشکل هستند.
سلامت مردم در خطر
در این پیوند حسین بیژنی رییس شورای اسلامی شهر بابل با بیان این مطلب که عبور رودخانه بابلرود از داخل شهر بابل یک فرصت بی نظیر است، گفت: به هیچ عنوان پذیرفتنی نیست که فاضلاب انسانی در این رودخانه تخلیه شود که عامل بسیاری از بیمار های است.
وی ادامه داد: همه ما به صورت مستقیم و غیر مستقیم از آب روخانه بابلرود استفاده می کنیم و نباید اجازه دهیم بیش از این سلامت مردم به خطر بیافتد.
بیژنی از مسوولان مربوطه خواست برای حل این مشکل راهکاری اساسی ارائه دهند و از ظرفیت بابلرود برای رونق گردشگری استفاده شود، نه اینکه این ظرفیت به تهدیدی برای سلامت مردم تبدیل شود.
توسعه فاضلاب شهری بابل
رییس شورای اسلامی شهر بابل سرعت بخشی طرح های بزرگ فاضلاب شهری را مهمترین راهکار برای جلوگیری از ورود فاضلاب های انسانی به رودخانه بابلرود برشمرد و اظهار داشت: با تکمیل گام های بعدی تصفیه خانه فاضلاب بابل بخش زیادی از این مشکل مرتفع می شود.
رودخانه‌های مازندران که از مهمترین عناصر محیط زیستی این استان محسوب می‌شوند و نقشی اساسی در اقتصاد بومی این استان یعنی کشاورزی و دامداری دارند، سال‌هاست که مورد بی‌مهری قرار گرفته‌اند. اگر از خشکسالی به عنوان یکی از دلایل اقلیمی حال ناخوش رودخانه‌ها در مازندران صرف‌نظر کنیم، از یک سو بی‌توجهی شهروندان و مدیران واحدهای تولیدی و صنعتی به این عناصر مهم محیط زیست در حال آسیب وارد کردن به آن‌هاست و از سوی دیگر اجرای طرح‌های عمرانی به بهانه توسعه، رودخانه‌های مازندران را از ماهیت اصلی زیست‌محیطی‌شان دور می‌کند.
اما همان‌طور که گفته شد، علاوه بر کاهش آبدهی به دلیل کم‌بارشی و شرایط اقلیمی، رودخانه‌های مازندران از عوامل انسانی هم بشدت تهدید می‌شوند. تجاوز به حریم و بستر رودخانه، برداشت بی‌رویه مخلوط و شن از رودهای استان، اجرای طرح‌های عمرانی با توجیه توسعه پایدار در حاشیه رودخانه‌ها و برخی اقدامت دیگر در حال از بین بردن ماهیت اصلی رودخانه‌های مازندران به عنوان یک زیستگاه مستقل هستند. به همین دلیل بسیاری از کارشناسان معتقدند که از این زیست‌بوم‌های مستقل در مازندران اکنون صرفا آبراهه‌ای نصفه و نیمه باقی مانده است.
روزانه ۵۸ هزار تن زباله در کشور تولید می‌شود که در این میان سهم استان های مسافر خیز مانند گیلان، مازندران و گلستان بسیار نگران کننده است، در این سه استان هر حالت عادی روزانه حدود ۶ هزار تُن پسماند تولید می‌شود که در ایام تعطیلات تابستانی و نوروزی گاهی تا سه برابر بیشتر می شود که این فاجعه ای برای محیط زیست شمال کشور است زیرا شیرابه های این حجم زیاله جنگل و طبیعت آن منطقه را نابود می کند و در نهایت وارد رودخانه با ورود به محصولات کشاورزی، زندگی و سلامت مردم را تحت تاثیر قرار می دهد.
طبق آمارهای موجود در این استان دست‌کم ۱۲۰ رشته رودخانه به طول حدود هفت هزار کیلومتر وجود دارد که آب این رودخانه‌ها در مسیر عبور برای رسیدن به دریای خزر با ایجاد سردهنه کشاورزی توسط کشاورزان برای آبیاری زمین‌های کشاورزی مورد استفاده قرار می‌گیرد. کاربری‌های دیگری مانند پرورش ماهی هم در این بین مورد توجه قرار دارد.