به گزارش گروه علم و آموزش ایرنا از «مدیکال ایکس‌پرس»، مواد جدید بطور بالقوه کاربردهایی در حوزه‌هایی مانند درمان سرطان یا ساخت اسکنرهای بهتر فرودگاهی دارد. ردیاب‌های اشعه ایکس بطور سنتی از مواد سنگین و سخت مانند سیلیکون یا ژرمانیوم (نوعی عنصر شبه‌فلز) ساخته می‌شوند. ردیاب‌های جدید انعطاف‌پذیر، ارزان‌تر هستند و قابل شکل‌دهی در اطراف اشیا یا نواحی مورد نظر برای اسکن هستند که دقت کار در زمان معاینات پزشکی بیماران را بالا برده و خطرات را در هنگام تصویربرداری از تومورها و انجام «رادیوتراپی» کاهش می‌دهد.
دکتر «پرابودی نانایاکارا» که هدایت این تحقیقات را بر عهده داشته است، می‌گوید: این ماده جدید انعطاف‌پذیر، کم هزینه و حساس است اما مساله جالب این است که این ماده معادل بافت است که این مساله راه را برای «دزیمتری» (dosimetry) زنده هموار می‌کند که با فناوری‌های موجود امکان پذیر نیست.
دزیمتری به محاسبه دز جذبی در مواد و بافت گفته می‌شود و یکی از زیرشاخه‌های رشته فیزیک بهداشت و فیزیک پزشکی است.
بسیاری از ردیاب‌های اشعه ایکس موجود در بازار امروز، سنگین، سخت و با مصرف بالای انرژی و گران‌قیمت هستند. مواد ساخته شده از هیدروژن و کربن موسوم به نیمه‌رساناهای ارگانیک یک راه حل منعطف‌تر ارائه می‌دهند اما تاکنون امکان تصاویر با جزئیات اشعه ایکس به عنوان ردیاب‌های سنتی را فراهم نکردند.
برای حل این چالش، دانشمندان موسسه فناوری پیشرفته در دانشگاه «ساری» وسایلی بر اساس جوهر با افزودن مقادیر کمی از عناصر با عدد اتمی بالا به نیمه‌رساناهای ارگانیک ایجاد کردند. این ردیاب جدید که بر اساس تحقیقات قبلی در این حوزه ساخته شده است، در زیر اشعه ایکس بیشتر شبیه به بافت بدن انسان رفتار می‌کند که این مساله می‌تواند به ایجاد تکنیک‌های جدید و ایمن‌تر برای اجرای رادیوتراپی، ماموگرافی و رادیوگرافی منجر شود.
پروفسور «راوی سیلوا» مدیر موسسه فناوری پیشرفته در دانشگاه «ساری» گفت: این فناوری جدید در محیط ها و شرایط مختلف از قبیل رادیوتراپی، اسکن آثار هنری تاریخی و در اسکنرهای امنیتی قابل استفاده است.
پروفسور «مارتین هینی» از «امپریال کالج» لندن و از مولفان این گزارش تحقیقی نیز گفت: ما از مدتی پیش در حال توسعه و ساخت قیاس‌گرها (آنالوگ‌های) نیمه‌رساناهای ارگانیک سنتی بوده‌ایم و با پیشنهاد کاربرد آنها در ردیاب‌های اشعه ایکس هیجان زده شدیم. این نتایج بسیار مهیج هستند به خصوص با در نظر گرفتن اینکه این اولین ماده مورد بررسی بود و جای کار زیادی برای تحقیقات و بهبود بیشتر وجود دارد.
مقاله علمی این محققان در این زمینه به تازگی در نشریه «علم پیشرفته» منتشر شده است.