به گزارش گروه علم و آموزش ایرنا و به نقل از scitechdaily.com، در هر سلول با تفسیر اطلاعات ژنتیکی در ژن هایش، پروتئین‌های خود را سنتز می‌کند. جهش‌ها، که تغییراتی در این اطلاعات هستند، می‌توانند عملکرد پروتئین‌های آسیب دیده را مختل کنند. در انکولوژی، این به عنوان ژنتیک سرطان در نظر گرفته می‌شود. با این حال، در طول چند دهه اخیر، زمینه جدیدی ظهور کرده است: اپی‌ژنتیک سرطان.
تغییرات اپی ژنتیک در سرطان
تغییرات اپی‌ژنتیکی اطلاعات را تغییر نمی‌دهند، اما به طور موقت توانایی سلول را برای خواندن برخی از ژن‌های خود و تولید پروتئین‌های مرتبط تغییر می‌دهند. یک برنامه اپی‌ژنتیکی گسترده وجود دارد که به این طریق عملکرد کلی سلول را کنترل می‌کند و در صورت تغییر، ممکن است آن را در خط شروع تبدیل بدخیم قرار دهد. آیا راهی برای ردیابی این تغییرات و درک اپی ژنتیک انتقال سرطان وجود دارد؟
تحقیقات پیشرفت در تجزیه و تحلیل سرطان
یک تیم بین‌المللی از محققان شروع به باز کردن این نقطه عطف مورد انتظار کرده‌اند. آنها ۱.۷ میلیون سلول را از ۲۲۵ نمونه از منشاء اولیه و ۲۰۵ بیمار با ۱۱ نوع سرطان مختلف را آنالیز کردند. برای هر سلول، تیم تحقیق، اگزوم و اپی‌ژنوم کامل را به دست آوردند. این کار تقریباً تمام جهش‌های ژنی، دسترسی به ژن و پیامدهای آنها را پوشش می‌دهد. با استفاده از محاسبات گسترده، آنها می‌توانند کل وضعیت عملکردی هر سلول را مورد تجزیه و تحلیل قرار داده و استنباط کنند و آن را به نوعی خاص از سرطان مرتبط کنند.
نتایج این تحقیق که در مجله علمی معتبر Nature منتشر شده است، نشان می‌دهد که بسیاری از قسمت‌ها در DNA، به طور متفاوت با یک روشِ خاصِ سرطانی فعال یا غیرفعال می‌شوند و برای هر تومور یک امضا ایجاد می‌کنند. این تفاوت‌ها به پیشرفت سرطان مرتبط هستند و بسیاری از آنها با علائم مشخص شده سرطان یعنی مراحلی که یک سلول باید طی کند تا بدخیم شود، مطابقت دارد.
تغییرات اپی‌ژنتیک به عنوان محرک‌های سرطان
بر اساس انتشارات جدید، تغییرات اپی‌ژنتیکی در سطح DNA به عنوان یک علت زمینه‌ای سرطان شناخته می‌شود. در مجموع، نتایج به فهرست کوتاهی از ژن‌ها تبدیل می‌شوند که می‌توانند به عنوان نشانگر یا علائم بیماری، اطلاعات ارزشمندی را برای مدیریت بالینی بیماران در اختیار قرار دهند.
این تجزیه و تحلیل همچنین مسیرهای سلولی این ژن‌های مهم را شناسایی کرده و امکان ردیابی برهم‌کنش‌های دوردست آنها را فراهم می‌کند. گاهی اوقات، ژن‌های آسیب‌دیده آنقدر اساسی هستند که نمی‌توان آنها را مستقیماً و بدون عوارض جانبی مصرف کرد، اما با دانستن مسیر کامل، محققان ممکن است استراتژی‌هایی را برای هدف قرار دادن ضعیف‌ترین حلقه در زنجیره ایجاد کنند و مزایای درمانی را به حداکثر برسانند و در عین حال اثرات نامطلوب را به حداقل برسانند.