به گزارش گروه علم و آموزش ایرنا از «اسپیس»، زباله‌های فضایی یک مشکل رو به افزایش است. شبکه‌های نظارت فضایی جهان تا نوامبر ۲۰۲۳ بیش از ۳۵ هزار قطعه زباله فضایی بزرگتر از ۱۰ سانتی‌متر را ردگیری کرده اند. این زباله‌ها ناشی از ماهواره‌های قدیمی، موشک‌های مصرف شده و قطعات ناشی از برخوردها یا انفجارهای مداری است.
اما این اشیای ردگیری شده صرفا نوک کوه یخ هستند چرا که گمان می‌رود در حدود یک میلیون قطعه با اندازه بین یک تا ۱۰ سانتی‌متر در حال چرخش به دور زمین با سرعت بالا باشند. همچنین برآورد می‌شود که حدود ۱۳۰ میلیون قطعه زباله کمتر از یک سانتی‌متر نیز در مدار زمین باشد. این قطعات عمدتا برای روش‌های نظارتی کنونی مانند رادارهای زمینی یا تلسکوپ‌های اپتیکال قابل دیدن نیستند اما در عین حال به اندازه کافی نیرو دارند که در صورت برخورد به ماهواره‌های فعال بتوانند آنها را نابود کرده یا خسارت جدی وارد کنند.
یک روش جدید طراحی شده توسط محققان دانشگاه میشیگان ممکن است به حل این مشکل کمک کند.
این محققان با استفاده از شبیه‌سازی رایانه‌ای کشف کردند زمانی که دو شئ با سرعت چرخش در مدار زمین حدود ۳۰ هزار کیلومتر در ساعت برخورد می‌کنند، انفجارهای الکتریکی ایجاد می‌شود که با استفاده از تلسکوپ‌های رادیویی در روی زمین قابل شناسایی هستند.
فضا بسیار گسترده و بزرگ است؛ بنابراین با وجود تعداد بالای قطعات زباله فضایی چنین برخوردهایی خیلی زیاد روی نمی‌دهد. اما زمانی که تکه‌های زباله فضایی با هم برخورد می‌کنند، این منجر به تولید قطعاتی می‌شود که دارای شارژ الکتریکی هستند و وقتی به یکدیگر نزدیک می‌شوند، جرقه‌های قابل مشاهده ای ایجاد می‌کنند.
محققان امیداورند که با کار بیشتر بتوان از این روش برای ردگیری قطعات ریز اما خطرناک موجود در مدار زمین در فضا استفاده کرد؛ قطعاتی که تاکنون قابل مشاهده و ردگیری نبوده‌اند.
این محققان در نظر دارند که شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای بیشتری انجام داده و نتایج آن را با سیگنال های واقعی اندازه گیری شده توسط «شبکه اعماق فضایی» سازمان ناسا مقایسه کنند و بتوانند شکل و وضعیت قطعات ریز زباله‌های فضایی را از این طریق ارزیابی کنند.