وی در معرفی خود گفت: متولد ۲۸/۹/ ۱۳۶۷ شهر بندرعباس و تحصیل کرده رشته پرتوپزشکی هستم. سال‌ها در دانشگاه تدریس کرده‌ام و سمت‌های مختلف اجرایی مرتبط نیز داشته‌ام.
اوایل دهه ۹۰ در بیمارستان عرفان تهران مشغول به‌کار بودم که برای کمک به ساخت بیمارستانی در بشاگرد به هرمزگان بازگشتم.
وقتی متوجه شدم تخصص من در هرمزگان نیست، ماندگار شدم و حدود پنج سال در استان هرمزگان بودم که سه سال آن به عنوان مدیر برتر معرفی شدم.
رییس اداره صادرات تجهیزات پزشکی وزارت بهداشت، عضو هیئت امنای کمیته صرفه جویی وزارت بهداشت، سخنگوی تجهیزات پزشکی وزارت بهداشت، نماینده وزیر در بانک مرکزی و نماینده وزارت بهداشت برای حضور در کمیسیون‌های مجلس برای پاسخگویی، بخشی از مسئولیت‌های من در سالیان گذشته است.
- با چه برنامه و اولویت کاری کاندید شده‌اید؟
دولت‌ها همیشه مجری قوانین و مصوبات مجلس هستند و ما عقب‌ماندگی‌هایی در حوزه بهداشت و درمان استان داریم که باید برای کمک به حل آن‌ها، به عنوان نماینده در کمیسیون بهداشت مجلس حضور داشته باشیم.
اگر یک نفر هم از هرمزگان به کمیسیون بهداشت مجلس می‌رفت، ثبت‌نام نمی‌کردم.
تا همین مرحله هم از آنچه انجام شده، راضی هستم؛ چرا که معتقدم رای آوردن به خودی خود عزت نمی‌آورد و بسیاری بودند که با وجود رای بالا، عزت نداشتند و در مقابل افرادی هم هستند که رای نداشتند اما عزتمند ماندند.
وقتی بسیاری از مردم برای درمان خود یا بستگانشان از هرمزگان به استان‌های دیگر سفر می‌کنند، یعنی به یک صندلی در کمیسیون بهداشت مجلس نیاز داریم.
بعد از ورود به کمیسیون بهداشت نیز رییس کمیته تجهیزات پزشکی مجلس می‌شوم و برای ورود به هیئت رییسه مجلس تلاش می‌کنم.
کمبود ده‌ها پایگاه امداد جاده‌ای، تخت آی سی یو، شیر خشک و دیگر امکانات بهداشتی و درمانی مشکل ماست نه دعوای سیاسی.
- شما سال‌ها مهمترین و کلیدی‌ترین سمت کشور در حوزه تجهیزات پزشکی را داشته اید؛ چرا برای مردم اقدامی نکردید تا مردم استان ماه‌ها در نوبت ام آر آی نمانند؟
این را باید از نمایندگان فعلی مجلس بپرسید، زمانی که من در استان بودم فقط یک دستگاه ام ار آی در استان بود که آن هم خراب بود اما الان بسیاری از بیمارستان‌های استان دستگاه‌های تصویربرداری دارند.
اقدامات بر اساس جمعیت آن زمان استان بوده و اکنون جمعیت بیشتر شده است.
با چهار وزیر که چهار تفکر متفاوت داشته‌اند، در دولت‌های مختلف کار کرده‌ام و براساس آنچه دیده‌ام می‌گویم عقب ماندگی ما در بهداشت و درمان عجیب است.
صنعت نفت در کشور ۱۷ بیمارستان دارد و در هرمزگان یک بیمارستان هم ندارد.
ما امکاناتی براساس نیازهایمان در حوزه‌های مختلف می‌خواهیم.
ما دانشکده نفت و دانشکده علوم و فنون دریایی می‌خواهیم، در روستاها برق و راه و تلفن می‌خواهند.
از باسعیدو تا بیمارستان قشم ۲ ساعت راه است اما تاکنون حتی حرفش را هم نزده‌اند.
قول می‌دهم روزی ۱۸ ساعت کار کنم و نماینده‌ای در تراز استان خواهم بود.