محمدرضا براتی روز شنبه در گفت و گو با خبرنگار ایرنا افزود: برای اولین بار تصویب اعتبار برای تهیه طرح مطالعاتی احیای چمن در کمیته برنامه ریزی شهرستان انجام شد.
وی اضافه کرد: پس از آن انعقاد قرارداد مطالعاتی با دانشگاه زنجان و استفاده از ظرفیت و نگرش بومی دانشگاه برای حفظ، نگهداری و احیای چمن صورت گرفت.
براتی افزود: علاوه بر آن، پیگیری ها از منابع طبیعی کشور برای دریافت سازه های بتنی سنگین (بنچ مارک) برای تثبیت حدود چمن و جلوگیری از تعرض برخی کشاورزان به محدوده آن انجام شد.
این مسوول ادامه داد: مقرر شده بود که ۱۴ میلیارد ریال برای تامین سازه های بتنی چمن گنبد اختصاص یابد که تاکنون محقق نشده است.
وی با بیان اینکه چمن طبیعی سلطانیه، هویت تاریخی این شهرستان و استان محسوب می شود و حفظ آن اهمیت زیادی دارد، گفت: متاسفانه با کم کاری منابع طبیعی نتوانستیم خطر خشک شدن چمن را در بین مسوولان استان پررنگ کنیم.
فرماندار سلطانیه ادامه داد: هر چند در حال حاضر از خشک شدن چمن سلطانیه پیشگیری کرده ایم، اما حفظ آن باید به یکی از مسائل مهم و دغدغه‌های کشوری تبدیل شود زیرا بخشی از تاریخ ایران است و برای حفظ وضعیت موجود باید چمن با استفاده از اقدامات مکانیکی مناسب حفظ شود.
وی اظهار داشت: در صورتی که چمن گنبد سلطانیه خشک شود، گرد و غبار حاصل از آن استان زنجان را به شدت تحت تاثیر قرار خواهد داد.
به گفته این مسوول، در کنار قرق چمن گنبد سلطانیه، برخورد با چاه های غیرمجاز و پر کردن آنها و بازگشایی مسیل های منتهی به چمن انجام شده است.
سلطانیه یکی از شهرستانهای تاریخی در ۳۷ کیلومتری شهر زنجان واقع شده است.
این شهرستان، گنبد سلطانیه و آرامگاه اولجایتو را در خود جای داده و دارای بناهای تاریخی زیادی است که همه ساله گردشگران زیادی را جذب می‌کند.
۱۷ اثر تاریخی در این شهرستان ثبت ملی شده و گنبد سلطانیه، مقبره چلبی اوغلی(نوه یا همنشین مولانا رومی)، تپه نور، مقبره ملاحسن کاشی، چمنزار سلطانیه، معبد داش کسن، شاه بلاغی و روستای سرسبز چپدره از جمله آثار و مکان های دیدنی این شهرستان است.
چمن سلطانیه در اوائل قرن هفتم هجری قمری توسط طایفه ای به نام قنقور اشغال شد و آنرا قنقورالنگ نام نهادند و مکانی برای گذراندن ایام تابستان بود زیرا این محل از نظر پوشش گیاهی دارای مرغزارهای فراوان و خرم بوده و مورد توجه پادشاهان و فرماندهان مغول قرار گرفته است.
این منطقه مساحتی حدود هزار هکتار دارد که حدود ۷۵۰ هکتارش در لیست آثار طبیعی ایران ثبت شده است.