به گزارش گروه علم و آموزش ایرنا، وبگاه فیز در گزارشی آورده است: لباس نه فقط یک ضرورت برای محافظت و راحتی در برابر عناصر بیرونی است، بلکه کارکرد اجتماعی و زیبایی‌شناختی برای هویت فردی و فرهنگی دارد.
گروهی از باستان‌شناسان در دانشگاه سیدنی استرالیا برای اولین‌بار به این نتیجه رسیدند که سوزن‌های چشمیِ (سوراخ‌دار) خیاطی یک نوآوری فناورانه جدید محسوب می‌شدند که از آن‌ها برای تزئین لباس با اهداف اجتماعی و فرهنگی استفاده شد و پس از اختراع آن‌ها لباس از وسیله‌ای برای پوشش به وسیله‌ای برای بیان هویت تبدیل شد.
دکتر ایان گیلیگان (Ian Gilligan)، از پژوهشگران دانشگاه سیدنی، اظهار داشت: سوزن‌های چشمی دوخت‌ودوز پیشرفتی مهم در دوره ماقبل تاریخ محسوب می‌شوند؛ زیرا باعث تحول کاربرد لباس از وسیله‌ای برای دستیابی به اهداف سودمند به وسیله‌ای برای نیل به اهداف اجتماعی شدند.
انسان‌ها از گذشته دور شروع به لباس پوشیدن برای ابراز وجود و تحت تأثیر قرار دادن دیگران کردند و برای این هدف از ابزارهای سنگی که پوست حیوانات را برای استفاده انسان به عنوان عایق حرارتی آماده می‌کردند، تا ساخت ابزارهای دوخت‌ودوز از استخوان‌های حیوانات و سوزن‌های چشمی دوخت‌ودوز برای دوخت لباس‌های مناسب و آراسته استفاده می‌کردند.
اولین سوزن‌های دوخت‌ودوز مربوط به حدود ۴۰ هزار سال پیش در سیبری هستند. یکی از مصنوعات نمادین دوران پارینه‌سنگی از عصر حجر، ساخت سوزن‌های چشمی دوخت‌ودوز است که ساخت آن‌ها در مقایسه با ابزارهای دوخت‌ودوز که از استخوان حیوانات ساخته می‌شدند دشوارتر بود. سوزن‌های چشمی، ابزارهای استخوانی اصلاح‌شده‌ای هستند که دارای سوراخ (چشم) هستند تا دوختن را تسهیل کنند.
براساس شواهد، قبلاً از ابزارهای دوخت‌ودوز ساخته‌شده از استخوان برای دوخت لباس‌های متناسب استفاده می‌شد، نوآوری سوزن‌های چشمی احتمالاً نشان‌دهنده تولید لباس‌های پیچیده‌تر و چندلایه و همچنین تزیین لباس‌ها با چسباندن مهره‌ها و سایر اقلام تزئینی کوچک روی لباس‌ها است.