به گزارش ایرنا، گوزن زرد ایرانی طبق فهرست ارایه شده از طرف اتحادیه بین‌المللی حفاظت از طبیعت که به فهرست سرخ معروف است، در رده «EN» و در معرض خطر قرار دارد. تا نیم قرن پیش تصور می‌شد که نسل گوزن زرد در دنیا برای همیشه منقرض شده است اما حدود ۵۰ سال پیش چهار راس گوزن زرد در دز و کرخه مشاهده و برای تکثیر بهتر در مناطق مختلف ایران پراکنده شدند.
گوزن زرد ایرانی بزرگ‌تر از «شوکا» و کوچکتر از «مارال» یعنی ۲ گوزن دیگر بومی ایران است و خال‌های سفید روی پشت و پهلوهایش آن را از این ۲ نوع گوزن متمایز می‌کند؛ گوزن‌های نر شاخ‌های بلند و به نسبت پهنی دارد و در اواخر فصل زمستان شاخ‌ها می‌افتد و شاخ‌های جدید بلافاصله شروع به رشد می‌کند و در تابستان تکمیل می‌شود.
موی گوزن زرد در فصل تابستان کوتاه است؛ رنگ پشت و پهلوها در این فصل زرد متمایل به قرمز و زیر بدن و کفل‌ها و دم سفید است و در قسمت پشت و پهلوها خال‌های سفید مشخصی دارد که در زمستان موها بلندتر و به رنگ خاکستری با خال‌های نامشخص است.
گوزن زرد ایرانی کمی بزرگ‌تر از گوزن زرد اروپایی است و دارای طول سر و تنه میان ۱۵۰ تا ۲۰۰ سانتی‌متر، دم ۱۶ تا ۲۰ سانتی‌متر و ارتفاع ۸۵ تا ۱۱۰ سانتی‌متر است؛ این پستاندار وزنی برابر با ۵۰ تا ۱۳۰ کیلوگرم دارد.
شهرستان نوشهر با داشتن حدود ۲۲۰ هزار هکتار منطقه حفاظت شده البرز مرکزی و برخورداری از گونه‌های حیات وحش نظیر مرال، شوکا، کل، بز، خرس قهوه ای، پلنگ، قرقاول، کبک دریایی و معمولی در غرب مازندران واقع است.