به گزارش خبرنگار فرهنگی ایرنا، در آستانه اربعین حسینی و همزمان با مراسم پیاده‌روی اربعین حسینی برای تهمینه رحمانی عکاس خبری و مستند، مجوز عکاسی در حرم امامین عسکریین(ع) در سامرا صادر شد و او به عنوان نخستین بانوی عکاس به بیان روایت تصویرسازی از این حرم پرداخت.
رحمانی درباره حضور در مراسم پیاده‌روی اربعین حسینی و حرم امامین عسکریین(ع) در سامرا و شناخته شدن به عنوان نخستین بانوی عکاس در این حرم به خبرنگار ایرنا اظهارداشت: تصمیم گرفته بودم بعد از ۱۲ سال که بنا به دلایلی امکان شرکت در پیاده‌روی اربعین را نداشتم، امسال در ایام اربعین به کشور عراق سفر کنم. تا اینکه به لطف خدا و هماهنگی با قرارگاه اربعین سامرا و بلد، سعادت این سفر نصیبم شد و برای نخستین بار مجوز عکاسی از قسمت بانوان حرم امامین عسکریین(ع) در سامرا صادر شد و این قرعه به نام من افتاد.
وی درباره پذیرفتن پیشنهاد عکاسی از قسمت بانوان حرم امامین عسکریین(ع) در سامرا گفت: زمانی که این پیشنهاد داده شد، بسیار استقبال کردم و انگیزه‌ام برای حضور در مراسم پیاده‌روی اربعین بیشتر و به اشتیاقم برای شروع سفر افزوده شد.
این عکاس افزود: در سامرا یک فرصت خیلی ویژه‌ای برای حضور عکاسان آقا و خانم است و برای این سفر، تاکید می‌شد نخستین باری است که مجوز عکاسی به یک خانم قرار است داده شود، جذابیت کار و به تبع مسئولیتم را هم بیشتر می‌کرد چون پیش از این، فردی چنین کاری را انجام نداده بود، با فضا آشنایی وجود نداشت و طبیعتا پیش‌بینی می‌شد با توجه به اینکه نخستین بار است که چنین مجوزی داده می‌شود، یک سری اتفاقاتی بیفتد و فضا ناشناخته و خاص باشد.
چگونگی حضور در سامرا و ثبت تصاویر
رحمانی درباره چگونگی حضور در سامرا بیان کرد: زمانی که به سامرا رسیدم، شب اول به تحویل پاسپورت گذشت، جلسه‌ای با مسئولان ایرانی داشتم که چگونگی حضور در حرم امامین عسکریین(ع) و محدودیت‌ها اعلام شد و در نهایت مجوز عکاسی من در پایان شب صادر و قرار شد از صبح روز بعد کار عکاسی را در حرم آغاز کنم.
وی اظهارداشت: ابتدا از محیط بیرونی حرم امامین عسکریین(ع) شروع به عکاسی کردم. با توجه به اینکه بیشتر زائرانی که در این ایام در سامرا هستند، ایرانی هستند، هیچ مشکلی وجود نداشت. برای ثبت عکس و تصویر خیلی راحت تعامل می‌کردند، در محیط بیرونی حرم با توجه به اینکه فضای نوری خیلی خوبی حاکم بود، اول صبح عکاسی کردم و وارد صحن اصلی شدم، در صحن اصلی هم کمی عکاسی کردم، حس و حال، خاص و باورنکردنی بود.
این عکاس درباره چالش‌های ثبت تصویر از حرم امامین عسکریین(ع) گفت: نخستین بار که وارد حرم شدم خیلی حس عجیب و غریبی بود، آن ناشناخته بودن، فضا را بسیار برایم خاص کرده بود و شاید می‌توانم بگویم حتی باعث شده بود که خیلی با سرعت و بدون اینکه بخواهم خیلی تفکر و تعمق داشته باشم، روی فریم‌هایم عکاسی کنم چون ناظر رسانه‌ای حرم، کاملا همراهم بود و با دقت و صمیمیت، می‌گفت که از چه زاویه‌هایی نمی‌توانم عکس بگیرم.
رحمانی با اشاره به نگاه ویژه برای عکاسی در سامرا بیان کرد: وجود محدودیت‌ها برای عکاسی در حرم، به استرس و فشاری که از قبل هم داشتم اضافه می‌کرد، تعدادی عکس گرفتم و از حرم خارج شدم، با توجه به اتفاقاتی که روز اول گذرانده بودم، در جلسه‌ای با خدام ایرانی، فضای کار خودمان را تشریح و اعلام کردیم که خط قرمزهایی که برای آنان وجود دارد، برای ما قابل احترام است، طبیعتا رعایت می‌کنیم و از آنان درخواست کردیم که تعامل بیشتری باهم داشته باشیم تا بتوانم یک روز باقی مانده که اجازه عکاسی دارم، نهایت بهره‌مندی را داشته باشم، چون ممکن است این فرصت دیگر نصیب نه تنها من، نصیب فرد دیگری هم نشود. همین باعث شده بود که روز دوم و روز پایانی خیلی راحت‌تر بتوانم عکاسی کنم.
وی افزود: براساس تعامل با خادمان حرم، داخل محوطه ضریح متبرک دو ساعت عکاسی کردم حتی در زمان نماز مغرب که زائران برای نماز جماعت آماده شده و اقامه بسته بودند و ورود و خروج به حرم به حداقل رسیده بود، فرصتی پیش آمد که من هم با خیال راحت زیارت کنم، در گوشه‌ای از حرم بنشینم و مناجات کنم، یک آن به دلم افتاد که رو به ضریح مبارک زمزمه کنم و بپرسم که واقعا چه شد؟، در زندگی کاری و شخصیم چه کاری کرده‌ام که قسمتم شده اینجا و این لحظه در سامرا و روبه روی ضریح مبارک باشم و با این راحتی بتوانم عکاسی کنم؟
عکاسی همچون خدمت است
رحمانی درباره حرفه خود گفت: عکاسی کردن برای ما همچون خدمت است، من هم عکاسی را در آن ایام، در همان دو روزی که در سامرا بودم، خدمت می‌دانم بدون اینکه به این موضوع فکر کرده باشم که جنبه مالی برایم دارد یا خیر، با وجود اینکه عکاس خبری هستم امسال ترجیح دادم با هزینه شخصیم به عراق سفر کنم و با وجود اینکه امکانش را داشتم با نهادهای متفاوت به این سفر بیایم یا حتی پیشنهاداتی از چند نهاد متفاوت داشتم، ترجیح دادم که هزینه سفرم را خودم تقبل کنم تا بتوانم به آن مکان‌هایی که می‌خواهم در عراق سفر کنم و سامرا بیایم.
این عکاس افزود: اگر من با هزینه نهاد و ارگانی به این سفر می‌آمدم، امکان عکاسی در سامرا برایم فراهم نمی‌شد. در آن لحظه در حرم امامین عسکریین(ع)، انقدر منقلب شده بودم و حال عجیبی به من دست داده بود که فقط رو به ضریح می‌گفتم که چرا من؟ در زندگیم چه کاری کرده‌ام که این قرعه به نام من افتاده تا اینجا باشم؟ در حالی که عکاس‌های خیلی بهتر از من هم بودند که می‌توانستند این شرایط را داشته باشند و در حرم باشند، در این فضا نفس بکشند و عکاسی کنند، حس و حال بسیار خوبی حاکم بود و شرایط همکاری خدام ایرانی و عراقی هم بسیار مناسب شده بود. آن دو روز رویایی برایم تمام شد. قسمت همه شود.
وی درباره شگفتی‌های سفر خود به سامرا اظهارداشت: وقتی می‌خواستم پاسپورتم را تحویل بگیرم و مجوز عکاسی را تحویل بدهم، به من گفتند که می‌خواهند از طرف عتبات هدیه‌ای به من بدهند و هم تشکر کنند. ما در ایران چنین چیزی را نداریم، در مکان‌های مختلف مذهبی یا مکان‌های متفاوتی که عکاسی کردم، چنین رسمی مرسوم نیست، برایم جالب بود که دقیقا چه کار می‌خواهند انجام بدهند، من با یکی از مسئولان که صحبت می‌کردم، خیلی لطف داشتند، راضی و خوشحال بودند که چنین اتفاقی رخ داده است، متقابلاً من هم از آنان تشکر کردم بابت اینکه چنین امکان را فراهم کردند تا یک عکاس خانم ایرانی بتواند عکاسی از حرم را انجام بدهد و بعد سال‌ها از ضریح متبرک امام حسن عسکری و امام هادی عکس منتشر شود.
رحمانی گفت: در نهایت هدیه‌ای به من دادند که واقعاً جزو بهترین هدیه‌هایی است که در عمرم دریافت کردم و برایم بسیار دوست داشتنی و ارزشمند است؛ سنگ متبرک حرم که جز قدیمی‌ترین سنگ‌هایی است که از آثار تخریب شده حرم سابق جمع‌آوری شده، آب متبرک سرداب، از پارچه‌های تبرکی که روی حرم وجود دارد و خاک تربت که با هیچ مبلغ مادی قابل مقایسه و برابری نیست. این سفر و عکاسی دو روزه در سامرا برابر با هفت سال عکاسیم به صورت حرفه‌ای است.