حجت الاسلام مجتبی کلباسی در گفت و گو با خبرنگار معارف ایرنا اظهار داشت: یک انتظار واقعی نباید فقط در حد دعا و حرف باشد بلکه باید در آن عمل وجود داشته باشد. بنابر این فرد یا خانواده ای را می توان منتظر ظهور امام زمان (عج) دانست که وظیفه خود را در زمینه سازی برای جامعه منتظر انجام دهد. البته اولین اقدام برای این که جهان در مرحله نهایی خود آمادگی برای ظهور حضرت حجت را پیدا کند، یک اقدام معرفتی است.
وی افزود: همه فعالیت های یک انسان منتظر باید علامت انتظار داشته باشد. یعنی این علامت در تمام فعالیت های یک منتظر ظهور مانند کسب و کار، سیاست، اقتصاد، ارتباط با دیگران و خانواده وجود داشته باشد و یک خانواده منتظر خانواده ای است که به دنبال یک آرمان در حرکت است.
رئیس موسسه موضوع شناسی احکام فقهی افزود: وقتی منتظر چیزی هستیم، زندگی ما نیز بر اساس آن انتظار تغییر می کند. مثلا بسیاری مردم در فصل بهار به ویژه در مناطق گرمسیر که هوای تابستانی بسیار گرمی دارد، به فکر اصلاح هستند. مثلا کولرها را بررسی می کنند و متناسب با این فضا وضعیت پوشش خود را اصلاح می کنند.
وی تاکید کرد: منتظر واقعی امام زمان (عج) کسی است که برای ظهور آن حضرت زمینه‌سازی می‌کند، ادامه داد: اگر انتظار فقط در حرف باشد و عملی را به دنبال نداشته باشد، نمی توان نام آن را انتظار گذاشت.
کلباسی با ذکر یک مثال دیگر اظهار داشت: خانواده ای که افق آینده آن تخصص یافتن فرزندانش در یک حرفه یا تحصیل در خارج از کشور باشد، همواره تلاش می کند فرزندان خود را با هزینه های سنگین برای آموزش زبان خارجی به کلاس بفرستند تا آمادگی لازم را برای رسیدن به آن هدف از نظر تخصص یا دانش کسب کند.
این استاد حوزه ادامه داد: یک انسان یا خانواده منتظر وقتی منتظر است که برای زمینه سازی ظهور تلاش کند، هرچند خود، ظهور را درک نکند. چنین خانواده ای چگونه فرزند خود را تربیت می کند و چه آموزه هایی در اختیار او می گذارد تا این فرزند، یک انسان آینده ساز جامعه مهدوی باشد.
وی افزود: کسی که برای هدف الهی یا جهانی برنامه ریزی می کند، باید از نظر عملی، شناختی و برنامه ریزی هدف داشته باشد و در سطح جامعه نیز این گونه است. آیا جامعه ما به سمتی حرکت می کند که در مسیر جورچین جهانی، وظیفه ای را انجام دهد یا یک هدف بالاتر و آرمانی را می بیند که باید در آن مسیر حرکت کند و بر همین اساس این دو مسیر نیازمند دو برنامه ریزی جداست و نیازمند بحث های معرفتی و عملی است که درجای خود به طور مفصل باید مطرح شود.