به گزارش ایرنا؛ «فاطمه زندی» تنها بانوی قایقران ملایری است که مسیر رشد و ترقی را به سرعت در این رشته طی کرد و در کمتر از دو سال از شروع فعالیتش در رشته قایقرانی به اردوی تیم ملی راه یافت.
علاقه به آب و حمایت خانواده و مربی‌اش از او یک قهرمان ساخت و امروز قایقرانی کانو کانادایی استان همدان و شهرستان ملایر روی دست وی می‌چرخد و با استعداد و توان بدنی خوبی که داشت، توانست در مدت زمان کوتاهی برای این استان و شهرستان تاریخ‌سازی کند.
بدون شک این بانوی قایقران ۲۰ ساله ملایری امروز یکی از امیدهای قایقرانی کانوی کانادایی است که با یک قایق و پارو، آرزوهای بلندی در سر دارد و می‌خواهد با تمام سختی‌ها بجنگد و پاسخ اعتماد و حمایت‌های بی‌دریغ خانواده، مربی و دایی‌اش که قهرمان رشته کشتی بوده و بر اثر یک اتفاق جانش را از دست داده، با کسب مدال خوش رنگ طلا در میادین ورزشی آسیایی، جهانی و المپیک بدهد.
در همین رابطه خبرگزاری ایرنا گفت‌وگویی اختصاصی با «فاطمه زندی» قهرمان و ملی پوش قایقران ملایری داشت که در پی می‌خوانید:
ایرنا: از خودتان بگویید، از چه سالی و چرا رشته قایقرانی را انتخاب کردید؟
زندی: من قبل از اینکه قایقران باشم، شناگر بودم و از سن هشت سالگی وارد این رشته شدم، به خاطر آمادگی جسمانی که داشتم، مربی من تشخیص داد که در رشته قایقرانی فعالیت کنم و به همین دلیل از سن ۱۶ سالگی رسما وارد این رشته شدم.
اوایل فکر می‌کردم نتوانم در این رشته موفق شوم، اما وقتی از نزدیک قایقرانی را دیدم و البته با تشویق مربی‌ام «حسین مهرابی»، با این رشته ورزشی آشنا شدم و احساس کردم می‌توانم آینده بهتری در قایقرانی داشته باشم.
هم اکنون هم در رشته تربیت بدنی دانشگاه شریعتی مقطع کارشناسی مشغول به تحصیل هستم و قصد ادامه تحصیل دارم.
ایرنا: قایقرانی خیلی رشته فراگیری نیست، چطور خانواده‌تان اجازه دادند که در این رشته فعالیت کنید؟
زندی: به طور قطع برای موفقیت در هر زمینه‌ای باید مشوّق و حامی بسیار خوبی هم داشته باشیم، خانواده من و خواهرانم و مربی‌ام بزرگترین حامیان من بودند که همیشه من را تشویق می‌کردند که حرفه‌ای در رشته قایقرانی فعالیت کنم و این امر امید من را برای ادامه راه صد چندان کرد.
با تشویق خانواده و مربی‌ام، تمرینم را شروع کردم و هر بار که تمرین می‌کردم، به تکنیک زیبا و جذابیت این رشته پی می‌بردم، ورزش‌های آبی زیبایی‌های خاص خود را دارد و چون ما در فصول مختلف سال تمرین می‌کنیم، در گرما و سرما و تغییر شرایط آب و هوایی، این همان جذابیتی است که رشته قایقرانی دارد.
ایرنا: درباره ورودتان به تیم ملی و کسب اولین مدال قایقرانی‌تان بگویید و برنامه آینده‌تان در این رشته چیست؟
زندی: در سن ۱۶ سالگی زیر نظر مربی‌ام «حسین مهرابی» که به صورت حرفه‌ای این رشته را دنبال می‌کرد، تمرین کردم و شبانه‌روز پارو می‌زدم تا آمادگی جسمانی‌ام را افزایش دهم تا اینکه طبق نظر مربی، سه سال پیش در مسابقات قایقرانی قهرمانی بانوان کشور در رده جوانان شرکت کردم و عنوان قهرمانی و نائب قهرمانی این مسابقات را در آب‌های آرام کشور کسب کردم.
در این مسابقات موفق شدم در کانو کانادانی یک‌نفره جوانان کشور به میزبانی استان تهران، مدال طلای کشور را در ماده هزار متر و نقره ۲۰۰ متر کشوری را بدست آوردم و به همین خاطر به اردوی تیم ملی دعوت شدم.
سال ۱۴۰۰ به دلیل شیوع ویروس کرونا، اردوی تیم ملی جوانان برگزار نشد و سال گذشته در رده سنی بزرگسالان به تیم ملی دعوت شدم و اولین حضورم در اردوی تیم ملی بود و بسیار خوشحال بودم که توانستم به تلاش‌ها و حمایت‌های خانواده‌ام و مربی‌ام پاسخ مثبت بدهم و به اولین آرزویم برسم.
در هر دوره از مسابقات طبق بخشنامه فدراسیون قایقرانی مسابقات قهرمانی در ماده‌های مختلف ۲۰۰، ۵۰۰ و هزار متر برگزار می‌شود که هزار متر بیشتر برای آقایان است و در مسابقات آسیایی برای بانوان نیز هزار متر برگزار می‌شود.
سال گذشته نیز در مسابقات قهرمانی کشور به میزبانی دریاچه آزادی، در بخش کانوی تک‌نفره در دو ماده ۲۰۰ متر و ۵۰۰ متر پارو زدم که ره‌آورد آن کسب دو مدال نقره بود.
غیر از مسابقات انتخابی تیم ملی، مسابقات لیگ را در پیش داریم که از پاییز و ۱۶ مهرماه شروع می‌شود و احتمالا با یک تیم از بندرعباس در مسابقات لیگ پارو بزنم، بهار و تابستان بیشتر فصل تمرینات فنی است و باید خود را برای حضور در مسابقات قهرمانی کشور در رده سنی بزرگسالان یا زیر ۲۳ سال که آبان یا آذر برگزار می‌شود، آماده کنم.
ایرنا: موفقیت در هر رشته‌ای قطعا زیرساخت‌های لازم خود را لازم دارد، آیا در شهر خودت زیرساخت و امکانات لازم مهیا بود، آن هم برای رشته‌ای که مقدمات و شرایط ویژه‌ای نیاز دارد؟
زندی: باید بگویم که رشته قایقرانی رشته‌ای سخت با هزینه‌های بالاست، من پارو و قایق را با هزینه شخصی خودم خریده‌ام و تمام هزینه‌ها را نیز خودم پرداخت می‌کنم، برای تمرین هم زیر نظر مربی‌ام «حسین مهرابی» در دریاچه کوثر تمرین می‌کردم.
ملایر زیرساخت لازم را برای این رشته ندارد، با توجه به اینکه قایقرانی یک رشته رکوردی است و همه چیز بستگی به صدم و هزارم ثانیه دارد که بتوانی در این رشته قهرمان شوی، پس این رشته مشکلات خاص خود را دارد، در کنار این مشکلات اما باید شرایط تمرین مهیا باشد تا بتوانی نتیجه را در صدم و هزارم ثانیه به نفع خود تمام کنی.
این در حالیست که برای رسیدن به این آمادگی جسمانی آن هم برای حضور در مسابقات برون مرزی، هر روز باید ۱۰ تا ۱۲ کیلومتر پارو بزنیم، در حالی‌که دریاچه کوثر در ۲۰۰ متر آبی که دارد، شرایط لازم برای این حجم از تمرین را ندارد و مجبورم در مواقعی روی اسکله به صورت ثابت پارو بزنم و بِدوم.
مربی من چون در سطح حرفه‌ای کار می‌کند، در سد کلان ملایر تمرین می‌کند، اما چون شرایط قایقرانی و شنا در سد خطرناک است، هرگز به من اجازه تمرین در این مکان را نمی‌دهد، من هم در زمان‌هایی که دانشگاه درس می‌خوانم، در تهران زیر نظر مربی خودم و مربی‌های دیگر تمرین می‌کنم تا از نظر آمادگی جسمانی اُفت نکنم.
قایقرانی رشته‌ای است که اگر ۲ یا سه روز تمرین نکنیم، دچار اُفت جسمانی شدید خواهیم شد، پس باید تمرینات فشرده و منظم باشد و به همین دلیل مجبورم ۶ روز در هفته را هر روز حدود پنج تا ۶ ساعت در سه وعده تمرین کنم تا آمادگی لازم را داشته باشم.
ایرنا: از قایقرانی کانو کانادایی بیشتر بگویید و مهمترین هدف و پله‌های موفقیت شما در این رشته ورزشی چیست؟
زندی: کانو کانادایی (Canoe) نوعی از قایق‌های مسابقات سرعت است که با استفاده از یک پاروی یک کفه‌ای به حرکت در می‌آید و طول این پارو از پاروی کایاک کوتاه‌تر است ولی کفه آن نسبتاً بزرگتر است، قایقرانی کانو کانادایی یک رشته تعادلی است و ما روی یک زانو ایستاده روی قایق هستیم و فقط به یک طرف پارو می‌زنیم.
هر کسی در هر رشته ورزشی یا هر حوزه دیگری، قطعا آرزو و هدف بزرگی را برای خود ترسیم می‌کند، آرزو دارم اولا به صورت فیکس در تیم ملی باشم، آرزوی بزرگ دیگر من حضور در المپیک و کسب مدال طلای المپیک است، می‌دانم که راه سختی در پیش دارم و باور دارم با عزم و اراده و آمادگی جسمانی و البته حمایت خانواده و مربی دلسوز و باتجربه‌ای که دارم، می‌توانم به این آرزویم دست پیدا کنم.
من در هر مرحله‌ای از موفقیت در رشته قایقرانی که دست پیدا کنم، می‌خواهم در کشور خودم باشم و برای ایران افتخارآفرینی کنم، هدف دیگر این است که پس از تکمیل تحصیلاتم در تربیت بدنی، در این رشته مربی‌گری کنم و یک مربی موفق شوم.
ایرنا: انتظار شما از مسوولان چیست؟
زندی: من انتظار خاصی ندارم، اگر می‌توانند از ورزشکاران حمایت کنند، من تا این مرحله از فعالیت ورزشی‌ام که رسیده‌ام، در سایه حمایت بی‌دریغ خانواده‌ام و مربی‌ام بوده که شبانه‌روز برای من تلاش کردند و وقت گذاشتند که از آنها به طور ویژه قدردانی و تشکر می‌کنم، زحمات اداره ورزش و جوانان نیز قابل تقدیر است.
ما برای هر مسابقه‌ای که حضور پیدا می‌کنیم و یا تهیه وسایل ورزشی، باید خودمان هزینه‌هایمان را پرداخت کنیم، من پارو و قایق را خودم تهیه کرده‌ام و برای تمرین باید آن را هم به تهران ببرم و هم ملایر از آن استفاده کنم، نهایت کمک به ما نصب یک بنر در سطح شهر است و تاکنون حمایت خاصی از مسوولان ندیده‌ایم.
ایرنا: چه کسانی بیشتر روی شما تاثیرگذار بودند و اسطوره و الگوی شما در زندگی ورزشی هستند؟
زندی: در کنار اینکه «حسین مهرابی» مربی من یکی از بهترین الگوهای ورزش قایقرانی برای من است، دایی من «محمدامین زرینی» قهرمان کشتی بود که متاسفانه چند سال پیش به علت گازگرفتگی درگذشت، او مدال‌های زیادی در این رشته ورزشی کسب کرد و از بچگی همواره یکی از بهترین الگوها و اسطوره ورزشی من در زندگی است.
او برای من همیشه یک قهرمان بزرگ است به همین خاطر می‌خواهم در مسیر زندگی ورزشی‌ام کاری کنم که با کسب مدال‌های خوش رنگ طلا در مسابقات مختلف ملی و بین‌المللی، روحش شاد باشد و به من افتخار کند.
و سخن آخر:
زندی: ما در استان همدان بانوان قایقران خوبی داریم که در رشته روئینگ فعالیت می‌کنند و مدال‌های مختلف آسیایی و کشوری دارند و در سطح کشوری هم دختران قایقران بزرگی داریم که صاحب مدال‌های آسیایی و جهانی هستند و حتی امسال در المپیک نماینده داشتیم که باید به وجود این قهرمانان ورزشی افتخار کنیم و حمایت‌ها از این قهرمانان باید بیشتر باشد.
کسانی که می‌خواهند وارد این رشته و یا هر رشته ورزشی شوند، باید واقعا رشته مورد علاقه خود را دوست داشته باشند و از روی اجبار والدین وارد ورزش نشوند، در غیر اینصورت موفق نخواهند شد، کسی که با علاقه تمام وارد یک رشته ورزشی می‌شود، بدون شک همه تلاش خود را به کار می‌گیرد تا حتی با وجود محدودیت‌ها به موفقیت برسد.