تهران- ایرنا- محققان به روشی دست یافتند که با استفاده از یک ترکیب مولکولی، عضلات با سرعت بالایی ترمیم و بازسازی می‌شوند؛ این ترکیبات معمولا در مطالعات مربوط به سلول‌های بنیادی استفاده می‌شود.

به گزارش پایگاه خبری ساینس، حجم و قدرت عضلات به مرور زمان و با افزایش سن، کاهش می‌یابد. توده عضلانی معمولا پس از ۵۰ سالگی، حدود ۱.۵ درصد در سال کاهش می‌یابد، این میزان پس از ۶۰ سالگی به ۳ درصد در سال می‌رسد. از دست‌دادن توده عضلات علاوه بر کاهش توانایی و قدرت انجام فعالیت‌های روزانه، احتمال شکستگی استخوان‌ها را نیز پس از زمین خوردن افزایش می‌دهد.

محققان موسسه سالک در کالیفرنیا به روشی دست یافتند که با استفاده از یک ترکیب مولکولی، عضلات با سرعت بالایی ترمیم و بازسازی می‌شوند. این ترکیبات معمولا در مطالعات مربوط به سلول‌های بنیادی استفاده می‌شود.  

بر اساس این مطالعات حیوانی، این ترکیبات با فعال‌کردن سلول‌های عضلانی پیش‌ساز که میوژن نام دارند، سازوکارهای اساسی را برای رشد عضلات فراهم می‌کنند.

استحکام عضلات یکی از مهمترین نشانه‌های بدن سالم است. با تضعیف عضلات، اندام‌های داخلی بدن و به ویژه استخوان‌ها آسیب پذیر می‌شوند. محققان امیدوارند این روش در انسان نیز موفقیت آمیز باشد.


افزایش توده عضلانی و تغذیه
محققان به سالمندان توصیه می‌کنند که برای جلوگیری از کاهش حجم و قدرت عضلات، پروتئین‌های گیاهی و حیوانی مصرف کنند.
استفاده از پروتئین حیوانی به دلیل چربی و افزایش اوره، محدودیت دارد و استفاده از گوشت سفید توصیه شده است؛ ولی استفاده از پروتئین های حیوانی هیچ محدودیتی ندارد.

استحکام عضلات یکی از مهمترین عوامل طول عمر محسوب می شود. استفاده از دارو برای افزایش حجم عضلات روش نادرستی است و اثرات سوء دارد؛ در مقابل ورزش های کششی و استقامتی و استفاده از موادغذایی طبیعی برای استحکام عضلات توصیه شده است.

 لوبیا، ماست، روغن زیتون، گوشت آهو، پنیر، سیب، گوشت گاو و گوساله، عدس، اسفناج، برنج قهوه‌ای، صدف، بادام، سیب زمینی، مرغ، موز، تخم مرغ، بلغور جوی دوسر، ماهی، گوشت بوقلمون، شیر، انواع توت، دانه کتان، آجیل، کلم بروکلی، گوجه فرنگی، پرتقال، هویج، آب، گردو و چای سبز در تقویت عضلات موثرند.

مطالعات محققان دانشگاه ایندیانای آمریکا نشان می دهد مکمل روغن دریایی نیز در بهبود آسیب دیدگی عضلات هم در سالمندان و هم در ورزشکاران موثر است.

نتایج این مطالعه در نشریه Nature Communications منتشر شده است.