فرنگیس شریفی باستان روانشناس روز پنجشنبه در گفت و گو با خبرنگار گروه دانشگاه و آموزش ایرنا با اشاره به اینکه مردم زمان آغاز شیوع کرونا دچار استرس، اضطراب و حملات وحشت زدگی ناشی از آن شدند، افزود: از آنجایی که شناختی از این ویروس و بیماری ناشی از آن در دسترس نبود، مردم دچار اختلالات اضطرابی، اضطراب های فراگیر، تپش قلب، افکار منفی، حملات وحشت زدگی و بی انگیزگی می شدند.
وی تصریح کرد: افراد دائم دچار شک می شدند که آیا من دچار بیماری شده ام یا خیر. این شک اختلال های وسواس، شست و شوهای مداوم، استفاده بیش از حد از الکل و مواد شوینده را به دنبال داشت که اضطراب و افسردگی را تشدید می کرد.
این روانشناس ادامه داد: این مسائل در کنار افزایش تعداد مرگ و میر یا بالا و پایین شدن نمودار ابتلا و مرگ های ناشی از این بیماری و در برهه ای از زمان رعایت نکردن نکات بهداشتی و فاصله گذاری اجتماعی از سوی بعضی از افراد را شاهد بودیم که به سردرگمی و ناامیدی منجر می شود؛ چرا که آدم ها شرایط باثبات را تجربه نمی کنند و خود را در وضعیت بی ثباتی می بینند که به فردای خودشان اعتمادی ندارند.
شریفی اظهار داشت: آنها نمی دانند آیا فردا روز این بیماری کاهش می یابد یا شدت می گیرد، از طرفی قرمز شدن شهرهای بیشتری در کشور یا شنیدن اخبار مرگ و میر در دیگر نقاط دنیا و ادامه دار شدن این بیماری باعث می شود افراد نسبت به پایان این شرایط ناگوار ناامید شوند.
وی گفت: در واقع مردم از شروع این بیماری دچار اختلالاتی از جمله استرس، اضطراب و وسواس شده و حالا با ادامه دار شدن آن، ناامیدی و بی انگیزگی را هم تجربه می کنند.
به گفته این روانشناس در این شرایط مردم احساس درماندگی می کنند در رسیدن به اهدافشان دچار تردید می شوند و از خود سوال می کنند چه زمانی می توانم برای خواسته هایم برنامه ریزی قابل اجرا کنم، چرا که عملکرد مراکز آموزشی، محیط های ورزشی، فرهنگی، هنری، اقتصادی و هر آنچه به زندگی در جامعه مربوط است، نیز تحت تاثیر وضعیت کرونایی قرار گرفته و دچار اختلال هایی شده اند.
آمار بیماری های روانپزشکی در حال افزایش است؟
شریفی باستان در بخش دیگری از سخنانش با اشاره به درگیری مردم به سوگواری های عزیزان از دست رفته در نتیجه این بیماری خاطرنشان کرد: در هر خانواده یک یا چند مورد مبتلا به کرونا را شاهد بودیم یا متاسفانه برخی از خانواده ها در جریان این بیماری چند عضو خود را از دست دادند. دیدن این صحنه ها و تجربه دردناک سوگ، دسترسی نداشتن به مواد بهداشتی و دارویی کافی، همچنین واکسیناسیون همگانی آدم ها را به سوی بیماری های اعصاب و روان سوق می دهد.
به گفته وی علاوه بر داغ دیدگان از جمله گروه های پرخطر بیماری های روانی، جوانان هستند که به خاطر شرایط کرونا دسترسی به محیط شغلی برایشان محدود شده یا آنها که قصد ادامه تحصیل داشتند این امکان در دسترس آنها نیست که نشان می دهد بیماری کرونا در حیطه های مختلف فرهنگی، اجتماعی، ارتباطی، فردی و روانی افراد تاثیر گذاشته است.
این روانشناس با بیان اینکه امروز بسیاری از افراد جامعه دچار بی انگیزگی شده اند، اضافه کرد: افراد احساس می کنند این وضعیت تمام شدنی نیست و آنها را به حالتی از درماندگی رسانده است به طوری که بیشتر افراد ترجیح می دهند کاری نکنند و با حالتی از غم و اندوه زندگی را سپری کنند.
شریفی باستان تاکید کرد: امروز در آن شرایط اولیه نیستیم که بگوییم با یک سری راهکارهای ساده این موارد قابل حل باشد. چرا که متاسفانه آمار بیماری های روانپزشکی روز به روز شدت پیدا می کند. مطالعات و تحقیقات اخیر ما را به این نتیجه رساند در حال حاضر حجم وسیعی از بیماران روانپزشکی افرادی هستند که بیماری کرونا گرفته و بعد از یک ماه دچار حملات عصبی و روانپزشکی شده اند.
برنامه هایتان را دنبال کنید
این روانشناس با تاکید بر اینکه مردم سعی کنند برنامه های خود را همچنان طبق روالی که قبل از کرونا داشتند، دنبال کرده و به برنامه هایشان نظم دهند، افزود: مردم فکر نکنند قرار است دو ماه دیگر کرونا تمام شود و با تصور این موضوع منتظر وقت مناسب برای شروع فعالیت هایشان باشند.
وی بیان کرد: برای اینکه مردم از رسیدن به وضعیت بی انگیزگی و اختلالات روانی دور باشند باید سعی کنند برنامه های روزانه خود را طبق روال قبل، اما با در نظر گرفتن مواردی از محدودیت ها ادامه دهند؛ چرا که خود محدود شدن شدید برنامه ها افراد را بی انگیزه می کند.
وی توصیه کرد: مردم باید از تمام امکاناتی که وجود دارد برای تداوم کارها استفاده کنند. کار را شروع کنند و فعالیت ها و برنامه ریزی های روزانه را داشته باشند. از همه مهمتر برنامه ریزی خواب و بیداری منظم را برای خود در نظر گیرند. حتما برنامه ای برای فراغت، تفریح، خنده و شادی برای خود و خانواده داشته باشند؛ حتی اگر زمان محدودی باشد.
این روانشناس گفت: هر روز مطالعه را در برنامه ها قرار دهند، اهداف خود را بازبینی کنند و با در نظر گرفتن شرایط فعلی از کوچکترین قدم ها شروع کنند. منتظر ماندن برای بهبود شرایط، کار عبث و بیهوده ای است. باید خود را فعال نگه داشت؛ حتی اگر نمره فعالیت ها برای مثال از ۱۰۰ به ۵۰ کاهش پیدا کرده باشد، اما باید ادامه داد.
شریفی با بیان اینکه افسردگی را بیشتر در افرادی می توان دید که برنامه زندگی شان به شدت تغییر پیدا کرده است، خاطرنشان کرد: این افراد با آمدن کرونا ویروس بیشتر درگیر شده و روال معمول زندگی و اهدافشان را کنار گذاشته اند که این خود بسیار نگران کننده است.
وی اظهار داشت: به دو سال گذشته و روال بیماری کرونا نگاه کنیم. اگر قرار بود همه افراد به خاطر این بیماری از همان ابتدا همه کارها و فعالیت هایشان را رها می کردند آن وقت هر فردی باید موقعیت امروزی خود را از دست می داد. برنامه ریزی، بازبینی برنامه های روزانه، هدف گذاری و انجام فعالیت ها افراد را می تواند از فضای این بیماری دور کند و به زندگی نظم بخشد.