به گزارش گروه علم و آموزش ایرنا از پایگاه اینترنتی بیزینس اینسایدر، این تصویر یک برخورد کیهانی را در فاصله ۶۸۱ میلیون سال نوری از زمین، در صورت فلکی سرطان نشان می دهد. این سه کهکشان در حال ادغام «IC ۲۴۳۱» نامیده می شوند.
این کهکشان ها در حال ادغام در بخشی از یک پروژه علمی-شهری که در آن ۱۰۰ هزار داوطلب بزرگترین سرشماری کهکشان ها را انجام می دادند، شناسایی شد و بعد ستاره شناسان تلسکوپ هابل را روی این ادغام کهکشانی متمرکز کردند. ناسا نیز این تصویر جدید هابل را در ماه جاری منتشر کرد.
کهکشان‌ها عمدتاً فضای خالی هستند، بنابراین می‌توانند با برخورد ستارگان بسیار کمی به هم برسند و از میان یکدیگر عبور کنند. با این حال، تمام مواد جدید که از یک کهکشان به کهکشان دیگر حرکت می‌کنند، ابرهای گازی را فشرده می‌کنند که به ستاره‌های جدید فرو می‌ریزند. تلاطم حاصل از تشکیل ستاره جدید، انفجار ستاره نامیده می شود.
محققان تصور می کنند که در مرکز هر کهکشان یک سیاهچاله بسیار پرجرم وجود دارد. در نهایت، سیاهچاله های این سه کهکشان ممکن است در مدار یکدیگر بیفتند و یک سیاهچاله عظیم را در مرکز یک کهکشان جدید بزرگ تشکیل دهند.
این فرآیند می تواند میلیاردها سال طول بکشد. کهکشان راه شیری حدود چهار میلیارد سال آینده در مسیر برخورد خود با کهکشان همسایه «آندرومدا» قرار دارد، اما خورشید خیلی قبل از این اتفاق منبسط می‌شود و زمین را می سوزاند.
تلسکوپ فضایی جدید ناسا، ستارگان و سیاهچاله‌های کلان پرجرم را مطالعه می‌کند
وقتی سیاهچاله‌های پرجرم با هم برخورد می‌کنند، موج‌هایی در فضا-زمان تولید می‌کنند که امواج گرانشی نامیده می‌شوند. محققان چنین امواجی را از برخورد چند سیاهچاله و نه از سیاهچاله‌های مرکز کهکشان های در حال ادغام شناسایی کردند.
آنها این نظریه را مطرح کرده‌اند که از تمامی کهکشان‌ها که در هر زمان ادغام می‌شوند، یک زمزمه مداوم سطح پایین از امواج گرانشی در جهان نفوذ می‌کند. محققان هنوز سرگرم فعالیت برای ساخت آشکارسازهای امواج گرانشی هستند که به اندازه کافی برای تشخیص این نویز پس زمینه حساس هستند.
در حال حاضر، ستاره شناسان می توانند با استفاده از تلسکوپ های فضایی، ادغام کهکشان ها را از دور مشاهده کنند.
هابل که در سال ۱۹۹۰ به مدار زمین پرتاب شد، قدرتمندترین تلسکوپی است که تاکنون در فضا عمل کرده است. هابل تصاویری زیادی از تولد و مرگ ستارگان را ثبت کرده و قمرهای جدیدی را شناسایی کرده است که به دور پلوتون می‌چرخند و دو جرم بین ستاره‌ای را که با سرعت و انرژی زیاد در منظومه شمسی حرکت می کنند، ردیابی کرده است.