به گزارش گروه علم و آموزش ایرنا از پایگاه اطلاع‌رسانی ناسا، داده های به دست آمده از تلسکوپ فضایی هابل اندازه طولانی‌ترین ستاره دنباله‌دار رصدشده توسط منجمان را تایید کرده است.
قطر برآوردی این ستاره دنباله‌دار حدود ۸۰ مایل برآورد می شود که آن را به بزرگ‌ترین ستاره دنباله‌دار تاکنون رصدشده تبدیل می‌کند. هسته آن حدود ۵۰ برابر بزرگ‌تر هسته بیشتر ستاره‌های دنباله‌دار دیده‌شده پیشتر است.
توده این ستاره نیز در حدود ۵۰۰ تریلیون تن برآورد می‌شود که صدها هزار بار بزرگ‌تر از توده یک ستاره دنباله‌دار معمولی و رصدشده نزدیک‌تر به خورشید است.
این ستاره دنباله‌دار عظیم‌الجثه به نام C/۲۰۱۴ UN۲۷۱ در حال طی مسیر با سرعت سرسام‌آور ۲۲ هزار مایل در ساعت از لبه منظومه خورشیدی است البته این ستاره هرگز از یک میلیارد مایلی به خورشید نزدیک تر نمی شود که در این حالت هم نسبتا دورتر از سیاره زحل به خورشید است و تا سال ۲۰۳۱ هم به این محل در منظومه خورشیدی نمی رسد.
ستاره دنباله‌داری که پیشتر عنوان طولانی‌ترین ستاره دنباله‌دار را داشت، برآورد می شد، هسته ای با قطر ۶۰ مایل داشته باشد و در سال ۲۰۰۲ توسط طرح تحقیقاتی لینکلن رصد شد.
طولانی ترین ستاره دنباله دار توسط منجمی به نام پدرو برناردینلی و گری برنستین در تصاویر آرشیوی به دست آمده از پروژه تحقیقات انرژی سیاه در رصدخانه اینتر-آمریکن سرو تولولو (مرکز نجوم بین‌المللی در شیلی) کشف شد.
این ستاره دنباله دار اولین بار سال ۲۰۱۰ در حالی که سه میلیارد مایل از خورشید فاصله داشت، دیده شد. از آن زمان به بعد دانشمندان با تلسکوپ های زمینی و فضایی آن را مشاهده و در موردش مطالعه کرده اند.
مان تو هویی از دانشگاه علم و فناوری ماکائو تایلند و یکی از نویسندگان مقاله ای در مورد این ستاره گفت: این ستاره دنباله‌دار شیئ جالب است به ویژه با در نظر گرفتن اینکه با وجود دوری از خورشید بسیار فعال است. حدس می زدیم ستاره دنباله دار بسیار بزرگ باشد اما باید داده های بیشتری برای تایید آن داشتیم. بنابراین گروه تلسکوپ فضایی هابل ۵ عکس از این ستاره هشتم ژانویه ۲۰۲۲ (دی ۱۴۰۰) گرفت.
چالش دشوار در اندازه گیری ستاره دنباله دار این بود که چطور بین هسته جامد با استارسر (گاز ابر مانندی که هسته ستاره دنباله دار را احاطه کرده) آن تمایز قائل شد. این ستاره اکنون بسیار دورتر از آن است که تلسکوپ فضایی هابل بتواند با دقت از آن تصویربرداری کند. هویی و گروه همکارش به همین دلیل الگوی رایانه ای از گاز ابرمانند پیرامون آن ساختند و آن را طوری وفق دادند که با تصاویر هابل متناسب باشد.
این ستاره که در حال سقوط به سمت خورشید طی بیش از یک میلیون سال گذشته است، از آشیانه فرضی چندین هزار میلیارد ستاره دنباله دار به نام ابر اورت (Oort cloud) سرچشمه گرفته است که بر اساس نظریه یان اورت اخترشناس هلندی، مکانی است که خیلی از دنباله‌دارها از آن سرچشمه می‌گیرند.
نظر شما