به گزارش ایرنا، شاید یکی از دلخراش ترین صحنه ها در طبیعت نقش جامانده از بی مبالاتی برخی آدمیان بر روی پیکر درختان باشد، حکاکی یادگاری ها همانند نوشتن نام و ایجاد نقوش بر روی تنه آنان که علاوه بر ایجاد صحنه نامناسب که همراه با تنومند شدن درختان بزرگ تر شده و بیشتر خودنمایی می کند، با ایجاد زخم بر روی تنه ، انواع بیماری ها را به جان درختان انداخته و با ادامه روند بیماری، موجب به خطر افتادن سلامت درختان و خشکاندن این تصفیه کننده های طبیعی هوا می شود.
یادگار نویسی بر پیکر درختان به صورت یک آسیب اجتماعی، درحال گسترش است و درختان در جنگل، پارک ها و سطح شهر از این نوع آسیب در امان نیستند و زخمی ماندگار بر سینه این موجودات زنده جنگل می باشد. این در حالی است که به اشکال مختلف اعلام می شود خراشیدن پوست درختان و نوشتن هر نوع پیام یادگاری و نقاشی، یک بیماریِ مزمن فرهنگی، نماد بی فکری، عملی ناشایست، غیرانسانی و غیراسلامی محسوب می شود. علاوه بر این که چهره بکر و زیبای طبیعت را دچار آلودگی بصری می کند.معضلی که جامعه و افکارعمومی را آزار می دهد.
ماده ۵۵۸ قانون مجازات اسلامی مبارزه با خسارت زدن به میراث تاریخی را مورد تاکید قرار داده و مجازات هایی را برای تخریب کنندگان آثار مقرر داشته است و بهره گیری از این ماده قانونی این امکان را در اختیار دفتر حقوقی سازمان میراث فرهنگی و گردشگری قرار می دهد تا نسبت به ادامه این روند واکنش های جدی نشان داده و با اتکا به قانون، زمینه های حفاظت از آثار تاریخی از چنین تهدیدهایی را فراهم کند، اما ای کاش برای افرادی که به درختان صدمه وارد می کنند نیز چنین مجازات هایی پیش بینی شود.
درخت یکی از مظاهر زیبای خلقت و جلوه ای از تجلیات پروردگار عالم است که بخش مهمی از نیازهای بشر را بر آورده می سازد، بهره‌های زیادی که درختان عاید بشر می‌کنند، مانند آبادانی، خرمی، لطافت، آسایش، صفا و پاکی و موارد فراوان دیگر، باعث شده تا پیشوایان و بزرگان دینی خصوصا اهل بیت (ع) همواره نسبت به حفاظت از آنها توصیه های ویژه داشته باشند از این رو شایسته است مردم نسبت به کاشتن و حفظ درخت کوتاهی نکنند چراکه درختان از ابزار و عواملی هستند که در ایجاد هوای پاک و سالم سازی آن تأثیر ویژه دارند.
کارشناسان عرصه جنگل و منابع طبیعی بر این باورند: ورود برخی شرکت ها و دستگاه های اقتصادی به عرصه درختکاری و حفاظت از پوشش سبز به عنوان بخشی از مسئولیت اجتماعی، نقش بسیار موثری در جلوگیری از آسیب به عرصه های جنگلی و درختان می باشد.
ایجاد کمربندهای سبز در اطراف شهرها یکی از سیاست هایی است که در دهه‌های اخیر با هدف بیابان زدایی و کاهش اثرات گرد و غبار بر زیست اجتماعی ساکنان شهرها دنبال می شود، ولی همواره این دغدغه وجود دارد که این درختان از گزند و آسیب افراد خرابکار در امان نمی باشند و اغلب مواقع مشاهده می شود که اقدام به شکافتن و تراشیدن پوسته اصلی درخت و نوشتن یادگاری بر روی آن کرده اند.
پویش ایران سبز، یک گام برای حفظ طبیعت و محیط زیست می باشد که با هم افزایی دستگاههای دولتی، خصوصی و مردم قرار است عملیاتی شود و به هرنحو ممکن باید از درختان در پارک ها و جنگل محافظت کرد.
حفظ داشته‌های طبیعی و درختان موجود و صیانت از آن اهمیت بالا دارد تا هزینه‌ها و زمان صرف شده برای سرسبزی ایران زمین به بار بنشیند.
آمار های سازمان جنگلها می‌گوید که تنها حدود هفت درصد از مساحت ایران را عرصه‌های جنگلی تشکیل می‌دهند، در حالی که همین میزان اندک نیز با خطر تخریب از سوی افراد سودجو و مخربین منابع طبیعی روبروست، قاچاق چوب بویژه در جنگل‌های شمالی حاکی از آن است که مراقبت از درختان موجود و عرصه‌های جنگلی با کمک جوامع میزبان هنوز به نقطه مطلوب نرسیده و اشخاص با سودای نفع شخصی به جنگل نگاه می کنند.
هم اکنون ایران در زمینه ذخایر جنگلی، رتبه ۴۵ دنیا را دارد اما با وجود برخی اقدامات سودجویانه و تخریب های صورت گرفته در عرصه های جنگلی، این آمار روز به روز در حال کاهش است.
استان گیلان به عنوان خطه سرسبز کشور دارای حدود ۵۶۵ هزار هکتار جنگل و ۲۲۴ هزار هکتار مرتع است.