به گزارش گروه علم و آموزش ایرنا از تارنمای سای تک دیلی، یک مطالعه سراسری در کشور کانادا به سرپرستی محققان دانشگاه بریتیش کلمبیا در مرکز نوآوری های قلبی و عروقی این کشور، چگونگی درمان بیماری فیبریلاسیون دهلیزی (AF) که یک مشکل رایج در ریتم قلب است و موجب افزایش خطر سکته و نارسایی قلبی می شود را مشخص کرد.
این تحقیق که به تازگی در نشریه موسوم به ژورنال پزشکی نیوانگلند منتشر شده است، نشان می‌دهد که مداخله زودهنگام با استفاده از سرمادرمانی با استفاده از هدایت یک لوله کوچک به قلب (cryoablation) در مقایسه با گام اول درمانی یعنی داروهای ضدآریتمی، تاثیر بیشتری در کاهش ریسک خطرات سلامتی بلندمدت دارد.
دکتر جیسون آندراد دانشیار پزشکی در دانشگاه بریتیش کلمبیا و مدیر خدمات ریتم قلب در بیمارستان عمومی ونکوور درمورد این مطالعه گفت: با درمان بیماران از طریق سرمادرمانی از همان ابتدا شاهد هستیم که افراد کمتری به شکل‌های مداوم و خطرناک‌تر فیبریلاسیون دهلیزی مبتلا می‌شوند. در کوتاه مدت، این می‌تواند به معنای بروز کمتر آریتمی، بهبود کیفیت زندگی و مراجعه کمتر به بیمارستان باشد و در بلندمدت نیز به کاهش خطر سکته و سایر مشکلات جدی قلبی منجر می شود.
سرمادرمانی با کاتِتر (یا سوند) یک روش کم تهاجمی است که شامل هدایت یک لوله کوچک به داخل قلب برای از بین بردن بافت مشکل ساز از طریق وارد کردن سرما است. این روش درمانی در گذشته تنها به عنوان یک درمان ثانویه برای افرادی که به داروهای ضد آریتمی پاسخ نمی دهند، استفاده شده است.
فیبریلاسیون دهلیزی (atrial fibrillation) ناشی از چرخش سریع پالس الکتریکی در داخل دهلیزهای قلب (یکی از شایع ترین آریتمی‌ها با مکانیسم بازچرخشی) به شمار می‌رود. این بیماری هنگامی رخ می‌دهد که تحریک در دهلیزها نامنظم شده و جهت مشخصی نداشته باشد یعنی سلول‌های عضلانی دهلیز به صورت نامنظم و غیر از محل گره سینوسی دهلیزی تحریک می‌شوند.
هر چند این بیماری به عنوان یک اختلال الکتریکی منفرد شروع می شود اما بروز بعدی آن ممکن است باعث تغییرات الکتریکی و ساختاری در قلب شود که منجر به مشکلات طولانی مدت موسوم به فیبریلاسیون دهلیزی پایدار می‌شود.
محققان در این بررسی ۳۰۳ بیمار مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی را در ۱۸ منطقه از کانادا به مدت سه سال تحت درمان قرار دادند و در نهایت مشخص شد بیمارانی که بجای داروهای ضدآریتمی از ابتدا با سرمادرمانی تحت درمان قرار گرفتند به میزان کمتری به شرایط فیبریلاسیون پایدار دچار شدند و احتمال این مشکل برای آنها کمتر بوده است.