کباب غذای جسم است و کتاب غذای روح. بازدیدکنندگان نمایشگاه کتاب، پس از اندکی پیاده‌روی و گشت و گذار میان غرفه‌ها نیاز به تجدید قوا پیدا می‌کنند. در این لحظه غرفه‌های خوردنی و نوشیدنی بهترین پناهگاه برای عاشقان خسته و گرسنه هستند.
سیب‌زمینی سرخ‌کرده نمایشگاه شهرت زیادی بین اهالی فرهنگ دارد. چه رازی در پخت این محصولات زرد رنگ است که طعم نمایشگاهی‌اش به شدت خوشمزه‌تر است؟ شما اگر بهترین سیب‌زمینی را با بهترین روغن در خانه سرخ کنید، باز هم رنگ و طعمش به مدل موجود در نمایشگاه نمی‌رسد. برخی معتقدند خوردن سیب زمینی سرخ کرده در فضای باز و اردیبهشتی نمایشگاه آن را خوشمزه و دلپذیر می‌کند. خستگی و گرسنگی بعد از پیاده‌روی هم مزید بر علت می‌شود.
در بخش خوراکی‌های نمایشگاه تنوع خوبی به چشم می‌خورد. بوی کباب بناب همراه با دودی که تماشای کباب‌پز را ناممکن کرده علاقه‌مندان را به ضیافتی خوشمزه دعوت می‌کند. کباب‌ترکی و جوجه کباب و پیتزا هم مشتریان خاص خودش را دارد. مرد میانسالی که از سیستان و بلوچستان آمده چند قطعه ران مرغ را در ظرف نمک خوابانده و دارد با شیوه‌ای جدید آشپزی می‌کند. دخترش هم در غرفه کناری غذاهای بومی آن منطقه را عرضه می‌کند. یکی از غذاهایش پیراشکی پنیر و اسفناج است که هم سالم است و هم مقوی. آشپزهای کرمانشاهی هم حضور فعالی در این بخش دارند.
از یکی از فروشندگان می‌پرسم به نظر شما کباب مهم‌تر است یا کتاب؟ بدون این که ذره‌ای فکر کند، جواب می‌دهد: کباب؛ تا شکم مردم سیر نباشد نمی‌توانند کتاب بخوانند.
یاد آن ضرب‌المثل معروف می‌افتم که می‌گوید: گرسنگی نکشیدی که عاشقی یادت بره. فروشنده محترم معتقد است که گرسنگی باعث می‌شود کتابخوانی هم از یادمان برود.
فروشندگان همگی اصرار دارند که ثابت کنند اهل کتاب و کتابخوانی هستند و اگر فرصت کنند کتاب را هم می‌خرند و هم می‌خوانند. سرشان این‌قدر شلوغ است که فرصت نمی‌کنند گشتی در فضاهای فروش کتاب نمایشگاه بزنند. اما همگی کتاب نخواندن را امری ناپسند می‌دانند و دوست ندارند کتاب‌نخوان به نظر برسند.
بعضا در فضای مجازی تصویر عریض و طویل خرید اقلام خوراکی در نمایشگاه کتاب با انتقاد اهالی فرهنگ مواجه می‌شود. آنها معتقدند آنقدر که ساندویچ و پیتزا در نمایشگاه محبوبیت دارد، کتاب ندارد!
حالت ایده‌آل و آرمانی زمانی است که بین این دو صف توازن و تعادل برقرار شود. یعنی مردم همان اندازه که به خوراک جسم و بدن‌شان اهمیت می‌دهند، به فکر خوراک ذهن و روح و روان‌شان هم باشند.