به گزارش گروه علمی ایرنا از فیز، توافق پاریس از ما خواسته است گرمایش جهانی را به ۱.۵ درجه سانتی‌گراد بالای سطح پیش از صنعتی شدن محدود کنیم. برای تحقق این هدف لازم است انتشار گاز دی‌اکسید کربن را کاهش داده و دی‌اکسید کربن موجود را از اتمسفر خارج کنیم.
یک گروه تحقیقاتی با هدایت «یانیس موستاکیس» و «یولیا پونگراتس» از دانشگاه «ال ام یو» (مونیخ آلمان) اثبات کرده‌اند که جنگل‌سازی و احیای جنگل در مقیاس بزرگ می‌تواند نقش مهمی در چنین تلاش‌هایی داشته باشد. طبق گزارش این محققان در نشریه «ارتباطات طبیعت»، شبیه‌سازی‌های انجام شده نشان داده است که جنگل‌سازی و احیای جنگل می‌تواند نقطه اوج دمایی و دمای پایان سده جاری را کاهش داده و مدت زمانی که دمای جهانی از هدف ۱.۵ درجه‌ای بالاتر می‌رود را کوتاه سازد.
جنگل‌سازی و احیای جنگل اکنون متداول‌ترین شیوه برای از برداشتن دی اکسید کربن از اتمسفر است. به گفته موستاکیس، جامعه بین‌المللی تا الان در مجموع هدف‌های بلندپروازانه‌ای در زمینه جنگل‌سازی و احیای جنگل‌ها به میزان حدود ۴۹۰ میلیون هکتار تا سال ۲۰۶۰ اعلام کرده است و در حالی که کشورهای بیشتری برنامه‌های بلندمدت خود را اعلام کنند این رقم باز هم بیشتر خواهد شد.
وی خاطرنشان کرد: ما در این تحقیق می‌خواستیم مشخص کنیم که این اقدامات تا چه حد می‌توانند بر آب و هوا تاثیرگذار باشند. تحقیق درباره تاثیر این اقدامات مستلزم استفاده از مدل‌های پیشرفته‌ای است که بتوانند یک چرخه کربنی تعاملی را نمایندگی کنند که فرایندها و بازخوردهای مختلف را در نظر بگیرد.
مدل‌سازی با بیش از یک‌هزار و ۲۰۰ سناریو
این محققان از تعداد بی‌سابقه بیش از یک هزار و ۲۰۰ سناریو از مدل‌های ارزیابی یکپارچه (IAMs) استفاده کردند. اینها مدل‌هایی هستند که سیاست‌های آب و هوایی را با مسیرهای آینده در زمینه انرژی، اقتصاد و کاربری زمین و نیز نقشه‌های اولویت احیای جنگل‌ها و داده‌های تنوع زیستی برای تهیه یک سناریوی بلندپروازانه واقعیت افزوده/ AR مرتبط می‌کنند. دانشمندان از این طریق قادر شدند چالش‌های فنی و اقتصادی را نیز لحاظ کنند و در همین حال تاثیر تنوع زیستی و دسترسی به زمین در کشورها را نیز در نظر بگیرند.
بر این اساس، محققان سناریویی را تدوین کردند که ۵۹۵ میلیون هکتار زمین‌های جنگل‌سازی و احیای جنگل را تا سال ۲۰۶۰ و ۹۳۵ میلیون هکتار را تا سال ۲۱۰۰ پیش‌بینی می‌کند.
موستاکیس تاکید کرد: این قطعا یک سناریوی بلندپروازانه است و البته می‌توان امکان‌پذیر بودن چنین تلاش‌های بلندپروازانه‌ای را مورد سوال قرار داد. اما این انتخاب سلیقه‌ای نبوده است بلکه ما تلاش کردیم طرحی در محدوده تعهدات کشورها در سرتاسر جهان تدوین کرده و آن را تا پایان سده جاری تعمیم دهیم.
دانشمندان سپس این طرح واقعیت افزوده را با «مدل سامانه زمین» متعلق به «موسسه هواشناسی ماکس پلانک» آنالیز کردند؛ مدلی که می‌تواند تاثیرات جنگل‌سازی/احیای جنگل بر روی آب و هوا را شبیه‌سازی کند.
نتایج این شبیه‌سازی‌ها نشان داد که اقدامات بلندپروازانه واقعیت افزوده می‌تواند به طور قابل ملاحظه‌ای بر آب و هوا تاثیر بگذارد. به طور خاص، اقدامات واقعیت افزوده می‌تواند اوج دمای جهانی را (در مقایسه با طرح بدون اقدامات واقعیت افزوده) در اواسط سده جاری به میزان ۸ دهم درصد درجه سانتی‌گراد و دمای جهانی در پایان سده را به میزان ۲ درصد سانتی‌گراد نسبت به وضعیت بدون استفاده از واقعیت افزوده کاهش دهند.
یک یافته مهم دیگر این شبیه‌سازی‌ها این است که عوارض جانبی واقعیت افزوده بر آب و هوا بر تاثیر مثبت این اقدامات پیشی نمی‌گیرند. موستاکیس در این خصوص تاکید کرد: این نتایج نشان می‌دهند که اقدامات جهانی جنگل‌سازی/احیای جنگل‌ها چنانچه در مقیاس بزرگ انجام شود، نقش مهمی در کاهش تغییرات آب و هوایی خواهد داشت. اما این یک نوش‌دارو هم نیست و باید در چهارچوب فراگیرتر و با در نظر گرفتن جوانب اجتماعی اقتصادی در نظر گرفته شود.
وی افزود: جنگل‌سازی با کاشت گسترده درخت می‌تواند شغل و درآمد ایجاد کرده و خدمات اکوسیستم را ارتقا دهد؛ اما می‌تواند فقر را تشدید، مردم را آواره و به شبکه‌های غذایی محلی لطمه وارد کند.