عصاره فضايل ملت يا حامل برخي ناهنجاري ها؟

در اين يادداشت به قلم مصطفي داننده آمده است: بنيانگذار جمهوري اسلامي ايران از مجلس به عنوان «عصاره فضايل ملت» ياد كردند و بسياري آن را «خانه ملت» مي‌خوانند. در كنار اين تعريف و تمجيدها اما چند صباحي است كه شاهد برخي ناهنجاري‌ها در خانه ملت هستيم. گويي اين نمايندگان در كنار محاسن مردم برخي بداخلاقي‌ها را هم با خود به مجلس برده‌اند. نمونه بارز اين مورد اخير برخورد برخي نمايندگان با ميهمان مجلس - محمد جواد ظريف وزير امور خارجه -بود.

رفتار شمار قليلي از نمايندگان مجلس كه دو سالي است با دلواپسي نسبت به بسياري از رفتارهاي دولت و برخي از مردم شناخته مي شوند، خارج از شان وكلاي ملت در مجلس است. چندان كه وقتي محمود احمدي نژاد براي پاسخ به سوالات مطروحه به مجلس رفت يا روز 15 بهمن 1391 صحنه اي را شكل داد كه به يكشنبه سياه پارلمان شهرت يافت، بسياري از نمايندگان مجلس رفتار او را در شان يك رئيس جمهور ندانستند و آن را سخيف خواندند.

اكنون بعد از دوسال گويا جاي بسياري از مسائل با هم عوض شده است و نمايندگان خود، شان نمايندگي را رعايت نمي‌كنند. آيا واقعا رفتار بسياري از نمايندگان در شان يك كارگزار جمهوري اسلامي است؟ بسياري از اين رفتارها بيشتر شبيه دعواهاي بچه‌گانه‌اي است كه دانش آموزان در مدارس انجام مي‌دهند تازه گاهي و نه همه محصلين.

يك نماينده مجلس اعتراض خود را به توافق هسته‌اي در مقوايي مي‌نويسد و آن را بالا مي‌گيرد تا همه ببينند و عكاسان آن را ثبت كنند. نماينده ديگر بعد از نتيجه يك استيضاح، كاغدي به دست مي‌گيرد و آن را روبه روي عكاسان مي‌گيرد و از دوپينگ رئيس مجلس مي‌گويد. سومي كه اتفاقا عضو هيات رئيسه مجلس بود نتيجه استيضاحي را با گرفتن انگشتان شست خود به سمت پايين نشان مي‌دهد و اداي بازيگر نقش « فردوس» در سريال تلويزيوني «ستايش» را در مي آورند.

نماينده ديگري نيز هست كه محتويات جلسه محرمانه كميسيون امنيت ملي با وزير خارجه را به گوش خبرنگاران مي‌رساند و زمينه ساز جنجال دركشور مي‌شود. نماينده‌اي با خبرنگاران درگير مي‌شود، الفاظ ناپسندي را استفاده مي‌كند و ....

به راستي آيا اين رفتار در شان يك نماينده مجلس است؟ در به وجود آمدن اين چنين مجلس مردم مقصر هستند يا نخبگان؟

شايد لازم باشد به اين دسته از نمايندگان دو نكته يادآوري شود: اول اين كه بايد عصاره «فضايل» ملت باشند نه خداي ناخواسته صفات ديگري كه طبعا در برخي از مردم وجود دارد و دوم اين كه در اين مجلس نمايندگاني در اندازه و آوازه مصدق و مدرس و بهار و نام هاي معتبر ديگر مي نشستند. شان آن را پاس داريد.

بايد پرسيد كه سياست ايران به كدام سمت كشيده مي‌شود؟ مجلس و دولت در قبل از سال 84، متشكل از افرادي بود كه سابقه فراواني در سياست ايران و نهادهاي مختلف داشتند و به خوبي جايگاه وزير و نمايندگي مجلس را درك كرده بودند و مي‌دانستند ادبيات، رفتار، لباس پوشيدن و ... يك مسئول كشوري با يك فرد عادي متفاوت است. اما بعد از سال 84 و ظهور طبقه جديدي در سياست ايران، باعث شد جايگاه نمايندگي و دولتمردي دچار يك تحول اساسي شود.

بسياري از اين افراد با سابقه يك مديريت يك استان و شهرداري به قوه مجريه رسيدند و با مديريت فرهنگي در يك استان به مجلس راه يافتند. اين افراد با چنين سطح نگرشي جايگاه مديريت كلان كشور را به سطحي پايين آوردند كه مردم بسياري از الفاظ و حركت ركيك و زشت را از زبان سياسون ايراني بشنوند.

برخي از اين نمايندگان دردهه 70 ازجمله كساني بودند كه در اعتراض به سياست‌هاي فرهنگي دولت اصلاحات، به خيايان‌ها مي‌آمدند، كفن مي‌پوشيدند و داد مي‌زدند. حالا با همان روحيه وارد پارلمان شده‌اند و آن ادبيات را وارد مجلس كرده‌اند. ادبيات كفن پوشي، سوغات اين نمايندگان براي مجلس است.

اين رفتار مي‌تواند يك درس بزرگ براي مردم ايران باشد. درسي كه مي‌تواند زمينه ساز پايان اين رفتار در سپهر سياست ايران باشد همانگونه كه راي مردم عقلانيت را به دولت بازگرداند به نظر مي‌رسد براي تغيير در رفتار مجلس، احتياج به چنين رايي است تا عقلانيت به خانه ملت نيز بازگردد. بايد يادمان باشد كه مجلس جاي نخبگان كشور است نه...

منبع: پايگاه اينترنتي عصر ايران

اول**1577