#
کابل، ایرنا: پنجم آذر 1380 برابر با 26 نوامبر 2001
نام "کودک" همیشه و در همه جا تداعی کننده دنیایی شاد ، پرنشاط و طراوت،
سرزنده و مشهون از امید به زندگی است ، اما در افغانستان چنین نیست.
کودکان امروز افغانی درپی بیش از دو دهه جنک و مهاجرت با چشمانی گریان
و نگران از آینده، شرایطی غمبار و پرمصیبت را تجربه می کنند.
حتی برای بزرگسالان این کشور نیز یاد کودکی همراه با خاطراتی تلخ و
غمناک است.
گرسنگی ، آوارگی ، جنک ، خونریزی و غم از دست دادن پدر و مادر سرنوشتی
است که کمتر کودک افغانی طعم تلخ آن را نچشیده باشد.
مادران افغان می دانند نباید به کودک تازه تولد خود دل بندند زیرا همچون
بچه ماهی که در میان هزاران کوسه رها شود ، امیدی چندانی به زنده ماندنش
ندارند.
براساس تخمین سازمان ملل "امید به زندگی" در افغانستان دارای کمترین
میزان در سطح کشورهای جهان است.
کودکان امروز افغانستان با تصویری مبهم و تاریک از آینده ، این روزها
را در سختی و بیمی افزون بر امیدواری می گذرانند.
جنک و درگیری و خونریزی و برادرکشی تنها درسی بود که کودکان افغانی طی
23 سال گذشته با جان و روح خود آن را آموخته اند.
کودکان افغانی گلوله و خمپاره را بیشتر از توپ و عروسک می شناسند.
کودک افغان به جای شیرینی و شکلات با نان خشک روزگار می گذراند و حتی
کرکسها هم می دانند که کودکان گرسنه و در حال مرک افغان چیزی بر بدن
ندارند تا آنها به طمع آن در انتظار نشینند.
در خیابانهای شهرهای افغانستان کودکانی که دست یا پای خود را از دست
داده اند با عصایی در دست در میان ته مانده های معابر به دنبال چیزی برای
خوردن می گردند.
رییس بیمارستان کودکان "ایندرا گاندی" در کابل می گوید اکثر کودکانی که
به این بیمارستان آورده می شوند دچار سوتغذیه و فقر شدید غذایی هستند.
دکتر "مصطفی زمری" افزود: بیماریهایی که کودکان افغانی به آنها مبتلا
می شوند همگی ناشی از سوتغذیه است.
وی گفت: در این بیمارستان نیز کار عمده ای برای آنان انجام نمی شود زیرا
تنها غذای موجود برنج است که ارزش تغذیه ای چندانی ندارد.
وی افزود: روزانه بیش از 400 کودک به بیمارستان گاندی مراجعه می کنند
که امیدی به مداوای قطعی آنها نیست.
وی از اسهال، سینه درد، سوتغذیه، عفونت، سیاه شدن استخوانها و مننژیت
به عنوان بیماریهای مزمن کودکان افغان در سالهای اخیر یاد کرد.
این پزشک افغانی گفت: از سوی دیگر کمبود دارو ، بویژه داروهای ضروری
مانند آنتی بیوتیکها ، جان کودکان بیمار را بیشتر تهدید می کند.
زمری افزود: کمکهای بین المللی آنقدر ناچیز است که ارسال آنها در حال
حاضر هیچ نیازی را پاسخ نمی دهد.
صدها زن با کودکان بیمار و گرسنه در بخش پذیرش بیمارستان گاندی به
انتظار نشسته اند تا شاید بتوانند فرزندان خود را بستری نمایند و حداقل
غذای ممکن را در اینجا داشته باشند.
آنان ناامیدا و گاه پرخاشگر خواستار پذیرش و معاینه کودکان خود در
بیمارستان گاندی هستند.
مادران افغانی با اعتراض به خبرنگاران و عکاسان می گویند که این عکسها و
گزارشها برای آنان ارمغانی ندارد.
سه پزشک هندی نیز که در روزهای اخیر در این بیمارستان مشغول شده اند تا
کنون نتوانسته اند تسکینی بر رنجهای مادران و کودکان افغانی باشند.
کودکان و مادران افغانی با چشمان ناامید در انتظار ارسال گسترده کمکهای
بشردوستانه جامعه جهانی نشسته اند.
این در حالیست که بسیاری از دست اندرکاران نسبت به بروز فاجعه انسانی
غریب الوقوع طی فصل زمستان آتی در افغانستان ابراز نگرانی می کنند.
آنان معتقدند اگر هرچه سریعتر کمکهای بشردوستانه غذایی و دارویی به
افغانستان ارسال نشود، این کشور این بار با هجوم مرک در میان مادران و
کودکان مواجه خواهد شد. * 818 *
