حوزه و دانشگاه باید روش های یکدیگر را ترمیم کنند

حوزه و دانشگاه باید روش های یکدیگر را ترمیم کنند # تهران ، خبرگزاری جمهوری اسلامی 88/05/03 فرهنگی.آموزش عالی.حوزه.نوذری مدیر گروه علوم تربیتی پژوهشگاه حوزه و دانشگاه با تاکید بر لزوم وحدت دو نهاد حوزه و دانشگاه گفت: این دو نهاد باید یکدیگر را کامل کرده و در راه ارتقای یکدیگر گام بردارند و روش های نادرست هم را ترمیم کنند. به گزارش روز شنبه ایرنا از روابط عمومی پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، حجت الاسلام والمسلمین محمود نوذری درباره مفهوم وحدت حوزه و دانشگاه اظهار داشت: برای تعریف مفهوم وحدت حوزه و دانشگاه بایستی تعریف مشخصی از هر یک از این نهادها داشت. منظور از حوزه، گاهی نهاد حوزه است و ساختار و تشکیلات این نهاد را شامل می شود که سابقه تاریخی دیرینه داشته و رسالتش حفظ میراث علمی و انتقال مفاهیم و آموزه های دینی، تبلیغ دین، حفاظت از مرزهای دین و پاسخ به شبهات است. وی افزود: گاهی مراد از حوزه، حوزویان هستند که دربرگیرنده کسانی است که از حوزه فارغ التحصیل شده اند و درباره دانشگاه نیز همین تفکیک را قائل هستیم، یعنی گاهی منظور، نهاد دانشگاه است. مدیر گروه علوم تربیتی پژوهشگاه حوزه و دانشگاه درباره رسالت دانشگاه در کشور گفت: سابقه تاریخی نهاد دانشگاه در کشور ما طولانی نیست و رسالت آن به دو گونه تعریف شده است ؟ بخش عمده آن، انتقال علوم و فنون جدید و ابزار و امکانات تمدنی نوین به کشور را شامل می شود که این علوم بیشتر در جهت تسخیر طبیعت به کار گرفته می شوند. با ورود علوم انسانی، دانشگاه متکفل رسالت جدیدی شد که عبارتست از مدیریت کلان جامعه، سیاستگذاری، تعیین اهداف و هدایت جامعه. وی در تشریح سیر تاریخی وحدت دو نهاد گفت: با توجه به این مفاهیم، نمی توان مفهوم وحدت حوزه و دانشگاه را در قالب یک تعریف جای داد، اما اگر بخواهیم یک تعریف دیگر از این مقوله داشته باشیم ابتدا باید سیر تاریخی آن را بررسی کنیم. نوذری خاطرنشان کرد: پس از بازگشت دانشجویان ایرانی که برای تحصیل به غرب رفته بودند، آنها به انتقال بعد نرم افزاری یا فرهنگی غرب پرداختند و بدین ترتیب از زمان تاسیس دانشگاه در ایران، همواره آوردن بعد نرم افزاری تمدن غرب بر بعد سخت افزاری آن غلبه داشته است. از همان موقع، اولین تضادها بین حوزویان و افرادی که علوم غربی را فراگرفته بودند به وجود آمد وی با اشاره به ضرورت وحدت حوزه و دانشگاه در دوران فعلی اظهار داشت: اولین مفهوم وحدت حوزه و دانشگاه که حضرت امام خمینی (ره ) مطرح ساختند، این بود که ما این بدبینی ها و القائاتی که از سوی غرب شده را کنار گذاشته و ضمن اینکه مراقب اقدامات دشمن هستیم، همگی به منافع ملی کشور بیندیشیم که این مفهوم برای سال های اولیه انقلاب بود. اما پس از آن مفهوم جدیدی متولد شد که عبارت از این بود که حوزه و دانشگاه در جهت ارتقای یکدیگر گام برداشته و کمک متقابلی برای رسیدن به اهداف خود و تکامل هر یک ، داشته باشند. این کمک می تواند شامل تبادل روش ها و ترمیم نقاط ضعف دو طرف باشد. مدیر گروه علوم تربیتی پژوهشگاه حوزه و دانشگاه در تشریح علل واگرایی دو نهاد گفت: در سال های اولیه پس از انقلاب اسلامی، نگاه جدیدی به وجود می آید که علوم حوزوی و علوم دانشگاهی را، بویژه در بخش علوم انسانی دچار تضاد و واگرایی می سازد و این امر طبیعی است، چرا که انسان بر پایه معرفت های خود به مسائل می نگرد و تصمیم گیری می کند و از آنجا که منبع معرفتی دانشگاه مبتنی بر هستی شناسی، جهان شناسی و انسان شناسی غربی است، اما هستی شناسی حوزه، ریشه در سنت و دین دارد، طبیعی است که این دو نوع دیدگاه، ما را به دو جهت مختلف خواهد برد. عضو هیات علمی گروه علوم تربیتی پژوهشگاه حوزه و دانشگاه درباره ملزومات وحدت حوزه و دانشگاه تصریح کرد: مفهوم حقیقی وحدت حوزه و دانشگاه وقتی حاصل خواهد شد که وحدت در مبانی هستی شناسی، انسان شناسی و نگاه ما به جامعه ایجاد شود. البته مراد در اینجا وحدت در خود علوم نیست، بلکه وحدت در مبانی علوم، مورد نظر است. وی ادامه داد :بدین منظور بایستی به علومی با مبنای ایرانی، اسلامی و بومی دست یافت و تا هنگامی که این دستیابی صورت نگیرد، واگرایی میان دو نهاد دیده می شود. از آنجا که راه منتهی به این وحدت، راهی طولانی است، بایستی در طی مسیر چاره ای اندیشید. از جمله می توان به گفتگوهای علمی میان حوزویان و دانشگاهیان اشاره کرد که مسلتزم زبان و ادبیات مشترک است و برای ایجاد آن لازم است که طرفین با مبانی و پایه های علوم یکدیگر آشنا شوند.