به گزارش ایرنا ، پدر امام علی(ع) ابوطالب، كه نامش عبدمناف بود، یكی از اعمام پیامبر اكرم حضرت محمد(ص) بود كه بزرگ خاندان هاشم و یكی از سران مكّه و قریش به شمار می رفت.
مادرش فاطمه بنت اسد نیز از دودمان هاشم بود.
پیامبر بزرگ ترین و اختصاصی ترین معلم و مربی امام علی(ع)بود و بر اخلاق و سجایای علمی انسانی وی تاثیر فراوان گذاشت وی نخستین كسی بود كه از میان مردان به پیامبر ایمان آورد و ندای توحیدی و نجات بخش او را لبیك گفت.
آن حضرت در زمان اسلام آوردن، قریب 10 سال سن داشت و در تمام سیزده سال دعوت پیامبر در مكه، در خانه وی زندگی می كرد و نه تنها بیش از دیگران از پیامبر حدیث شنید، بلكه آیات نازله قرآن كریم و شان نزول ها و تبلیغ و تفسیر آن ها را بدون واسطه و از نزدیك فرا می گرفت.
مولای اول شیعیان تنها شخصیتی بود كه از همه علومی كه رسول خدا داشت بهره مند گشت و به اوج بلند علمی رسید زیرا او یكتا شاگرد دانشگاه وحی و رسالت بود كه از همان دوران كودكی در دامان رسول اسلام پرورش یافت و در خانه ای كه حضرت زندگی می كرد و از آغاز بعثت به آن حضرت ایمان آورد و در كنار پیامبر در سفر و حضر در میدان های جنگ و جهاد در فتح مكه و صلح حدیبه در همه جا با آن حضرت بود تاآخرین لحظات عمر پر بركت پیامبراكرم (ص) در كنار ایشان بود.
نخستین كسی كه به رسول خدا (ص) ایمان آورد و دعوت آن حضرت را پذیرفت، حضرت علی (ع) بود.
امام زمزمه حق را شنید و با دل و جان به ندای پیامبر (ص) خدا لبیك گفت و چنین افتخاری را در طول تاریخ برای خویش ثبت كرد و خود را با نام زیبای نخستین یار آراست.
همچنین پیش از همه، خود پیامبر اسلام به پیشقدم بودن علی(ع)تصریح كرده و در میان جمعی از یاران خود فرمودند: 'نخستین كسی كه در روز رستاخیز با من در كنار حوض(كوثر)ملاقات می كند پیشقدمترین شما در اسلام، علی بن ابی طالب است '
امیر مومنان در بیست وشش غزوه از غزوات پیامبر شركت كرد وفقط در غزوه 'تبوك' به فرمان رسول اكرم در مدینه اقامت گزید واز شركت در جنگ باز ماند، زیرا احتمال داشت كه منافقان مدینه در غیاب پیامبر شورش كنند و زمام امور را در مركز اسلام (مدینه) به دست گیرند.
علی(ع)مظهر كامل و مصداق حقیقی شجاعت بود.
امام سرداری شكست ناپذیر بود و شجاعتش در میدان های جنگ به حدی بود كه همه شجاعان عرب از او در هراس بودند.
علی (ع)هرگز از میدان جنگ روی برنتافت و از سپاه دشمن نهراسید،و هیچ كس هم به میدانش نیامد،مگر آنكه مغلوب او شد و از پای در آمد.
ضربه های آن حضرت به قدری قوی بود كه بر پیكر هر دشمنی می زد،نیازی به ضربه دوم نبود،تمام دلاوران و سلحشوران بعد از وی،به شجاعتش می بالیدند و در شرق و غرب عالم از او نام می بردند.
امام علی (ع) در پهنه فصاحت و بلاغت، نه تنها در زمان خود یگانه بود، بلكه پس از او تاكنون نیز در فصاحت و بلاغت، كسی را مانند او دنیا به خود ندیده و نامیدن برخی از گفتار و نوشته های وی تحت عنوان نهج البلاغه نشان بی مثالی آن بزرگوار در وادی فصاحت و بلاغت است.
اولین پیشوای شیعیان امام علی(ع) همدم و یار محرومان؛ در آخرین لحظه های زندگی نیز از یاد یتیمان و محرومان غافل نشد، و فرزندانش را به یاری این قشر وصیت كرد، چشمان عشاق و مردم در سوگ علی(ع) خون می گریست.
حضرت علی (ع) در آخرین لحظه های عمر شریفش در هنگامی كه ضربه ابن ملجم او را در بستر مرگ قرار داده بود وصیت یتیمان و محرومان را كرد و فرمود' خدا را مد نظر بگیرید از خدا بترسید در مورد یتیمان، نكند آنان گاهی سیر و گاهی گرسنه بمانند نكند كه در حضور شما در اثر عدم رسیدگی از بین بروند.'
حضرت علی (ع) مظهر كامل و تمام عیار ارزشهای اسلامی است،جلوه های گوناگون شخصیت علی(ع) گویای فضائل و كمالات اوست.
حضرت علی(ع) مردی بود كه شبانه دردهای دلش را با چاه می گفت و ناله های نیمه شبش عبادتها و رازو نیازهای او با خدا دل دشمنان را هم می لرزانید، چشم اشقیا را می گریانید، قلب هر سنگدلی را نرم می كرد.
سرانجام درشب بیست و یكم سال 40 هجری در سن 63 سالگی به دست ابن ملجم مرادی به شهادت رسید.ك/4
/8138/ 550/
قم- اميرالمومنين علي بن ابي طالب(ع) در روز جمعه 13 رجب سال سي ام عام الفيل در شهر مكه و درون كعبه چشم به جهان گشود و سلسله امامت و ولايت در تبيين و انتشار آموزه هاي الهي و ديني از ايشان برجاي ماند.
