امام موسی كاظم(ع) از سلاله پاك اهل بیت در هفتم صفر سال 128 هجری قمری در ابواء یكی از روستاهای بین مكه و مدینه چشم به جهان گشود. پدر بزرگوار ایشان امام جعفر صادق(ع) و مادر گرانقدرشان بانویی به نام حمیده بود. آن حضرت دارای القابی چون كاظم، صابر، صالح و از همه مهمتر باب الحوائج است.
باشهادت پدر بزرگوارشان در سال 148 هجری قمری، امامت شیعیان را در20سالگی برعهده گرفتند و به مدت 35 سال عهده دار این امر مهم بودند.
خلفای عباسی با توجه به سوابق درخشان خانوادگی امام موسی كاظم(ع) و محبوبیت خاص ایشان در بین مردم، از نفوذ امام احساس خطر می كردند و بر همین اساس ایشان را تحت مراقبت و حتی حبس قرار می دادند.
با به قدرت رسیدن هارون الرشید بر حجم دشمنی ها افزوده شد و با دستور وی امام را از مدینه به زندان عیسی بن جعفر در بصره انتقال دادند.
پس از یك سال هارون برای عیسی بن جعفر نامه ای نوشت و از او خواست كه امام(ع) را به قتل برساند. عیسی بن جعفر در جواب نامه با بیان اوصاف امام از این كار امتناع ورزید.
امام موسی كاظم(ع) با دستور هارون از بصره به زندان فضل بن ربیع انتقال داده شد. در این زندان هم نامه و دستور هارون به فضل بن ربیع برای قتل امام نتیجه ای را دربر نداشت. سرانجام هارون به فضل بن ربیع دستور داد كه امام(ع) را به فضل بن یحیی برمكی تحویل دهد.
فضل بن یحیی برمكی امام(ع) را در یكی از اتاق های خانه اش پناه داد و امام(ع) در خانه وی هماره به عبادت و قرائت قرآن مشغول بود و بسیاری از روزها را نیز روزه می گرفت. فضل بن یحیی با مشاهده این حالت مراعات حال امام را بسیار می كرد و برای ایشان احترام فراوانی قائل بود.
خبر احترام یحیی به امام(ع) به هارون الرشید رسید و دستور صادر كرد كه امام را احترام نكند و به قتل برساند.
با سرپیچی فضل بن یحیی از این امر، سندی بن شاهك از طرف هارون مأمور شد كه 100 ضربه شلاق به فضل بن یحیی بزند و امام(ع) را از او تحویل بگیرد.
سرانجام پس از چهار سال اسارت امام موسی كاظم(ع) با خرمای زهر آلود به دست سندی بن شاهك در 25 رجب سال 183 هجری قمری به شهادت رسید.
پیكر مطهر امام موسی كاظم(ع) توسط مأموران هارون تا چند روز در پلی در بغداد و محل عبور مردم قرار گرفت و مردم را برای دیدن این اقدام دردناك دعوت می كردند. پس از آن امام موسی كاظم(ع) را در شهر كاظمین عراق به خاك سپردند.
در پایان متن، گزیده ای از سخنان گوهر بار امام موسی كاظم(ع) را مرور می كنیم :
**خسارت دیده كسی است كه عمر خود بیهوده تلف كرده است.
**هركس بخواهد قوی ترین مردم باشد، باید در همه امور بر خدا توكل نماید.
**خطر و علاقه به ریاست برای مسلمان بیش از دو گرگ درّنده ای است كه به گله گوسفندی كه چوپان ندارد حمله كند.
**هركه زبانش صادق باشد اعمالش پاك است، هركه فكر و نیّتش نیك باشد روزیش توسعه یابد، هركه به دوستان و آشنایان نیكی و احسان كند عمرش طولانی خواهد بود.
اطلاع **149**9131
گروه اسناد و اطلاع رساني- بيست و پنجم رجب سال 183 هجري قمري آسمان كاظمين شاهد غروب غم انگيز، هفتمين امام شيعيان امام موسي كاظم(ع) بود؛ امام همامي كه با حلم و شكيبايي سرآمد همگان شد.
